Pazo de Xelmírez

Historia:

A súa construción iniciouse tras a revolta de 1117, que deixou en ruínas o antigo pazo episcopal. O arcebispo Diego Xelmírez ordenou a edificación deste novo pazo para albergar dignamente a reis, príncipes e magnates que visitaban Santiago. O edificio destaca pola súa fachada austera, que contrasta coa exuberancia do claustro da catedral. No seu interior, salientan estancias maxestosas como o salón sinodal, unha ampla sala de 30 metros de lonxitude cuberta con bóveda de crucería, considerada unha obra mestra da arquitectura medieval. 

Ao longo dos séculos, o pazo sufriu diversas modificacións. A mediados do século XIII, o arcebispo Xoán Arias encargou reformas ao mestre Boneth para reforzar o poder e señorío sobre a cidade. No século XVIII, engadiuse un novo piso, alterando parcialmente a súa estrutura orixinal. Ademais de servir como residencia arcebispal, o pazo foi sede provisional do Parlamento de Galicia desde a súa constitución en 1981 ata o seu traslado ao Pazo de Fonseca en 1982.

Arquitectura:

O Pazo de Xelmírez é un exemplo sobranceiro da arquitectura civil románica en España. A súa fachada austera contrasta coa riqueza decorativa do interior. Un dos elementos máis destacados é o salón sinodal, unha ampla sala de 30 metros de lonxitude cuberta con bóveda de crucería. As ménsulas que sosteñen as nervaduras están decoradas con escenas que representan un banquete medieval, incluíndo músicos e comensais, reflectindo a vida cortesá da época. 

Outro espazo de interese é a cociña medieval, situada no segundo andar, que conserva elementos orixinais e ofrece unha visión da vida cotiá no pazo durante a Idade Media. A combinación destes espazos reflicte a funcionalidade e a grandiosidade do pazo como centro de poder e residencia arcebispal.