Fonte Sequelo

A rúa onde se atopa é recoñecida como unha das máis empinadas de Santiago. Situada a metade da vía, ubícase nun nivel inferior protexido por un peitoril de pedra erixido en 1844 para previr accidentes. As referencias á orixe desta fonte remóntanse ao ano 1542, cando se documentou o cambio do caño debido á súa deterioración, a cambio de 15 maravedís. Aínda que posiblemente a súa orixe sexa inmemorial, dada a súa localización nun pronunciado desnivel, é probable que fose utilizada polos primeiros habitantes de Compostela. 

Con todo, a auga da fonte nunca gozou de boa reputación e considerouse non potable, como evidenciaba un rótulo que estivo presente durante moito tempo sobre o seu caño. Isto, sumado ao seu caudal que brota por un conduto de case tres centímetros, levou a considerar outros usos distintos á da bebida. 

Historia

Inicialmente, a cidade dependía de fontes públicas, pero co tempo construíronse sistemas de acuedutos para satisfacer a crecente demanda. Con todo, as tensións na subministración levaron á construción de novas fontes, entre elas a Fonte Sequelo. As súas primeiras referencias históricas datan do século XII, mencionando un manancial propio. 

En 1541, Gregorio de Seoane describiu a Fonte como un manancial con escaso caudal. Esta fonte, de carácter popular, cumpre unha función utilitaria como punto de abastecemento de auga potable para os habitantes de Santiago de Compostela. A diferenza das fontes monumentais, as fontes populares como esta atópanse en diversos puntos afastados do centro urbano. O seu deseño é simple, cun respaldo de pedra sen adornos desde onde mana a auga a través dun caño. Debaixo, unha pila recolle a auga, ás veces elevada sobre unha plataforma ou escaleira para maior comodidade

No século XX, moitas destas fontes populares desapareceron coa chegada da subministración de auga domiciliaria. En 2013, a Oficina Técnica do Consorcio de Santiago iniciou a restauración de la Fuente Sequelo e doutras. Ademais de restauralas, buscábase recuperar a súa funcionalidade, conservación e valor histórico. As intervencións incluíron a modificación do desaugadoiro coa incorporación dun sumidoiro sobre a pila, reparación de fugas na canalización da auga, limpeza de vexetación e sucidade, e substitución do cartel de plástico por unha placa de bronce. Así mesmo, substituíuse o caño de aceiro por un de fundición.