Acueduto Ponte Mantible

Esta estrutura medieval, que atravesa o parque do barrio, foi deseñada para abastecer de auga á cidade en resposta ao aumento de peregrinos, que excedía o sistema de transporte de auga existente. Dise que os Monxes de San Martín Pinario non podían lavarse as mans debido á escaseza de subministración. Para resolver este problema, Xelmírez emprendeu o proxecto de reconstruír un antigo acueduto que databa da época do bispo Sisnando I, o cal foi cedido ao Mosteiro de San Martín Pinario en 912.  A canalización realizouse no alto do Monte de Vite, nos mananciais de Chan de Curros e Fonte Branca, e fluía a través de Ponte Mantible  cara a rúa Espirito Santo.

Aínda que as datas exactas de construción non son coñecidas, sábese que se finalizou o 11 de abril de 1122, como indica a Fonte do Paraíso, o lugar de destino do novo sistema de subministración. Este proxecto incluía canalizacións e unha arquitectura de distribución que dirixía parte do caudal a unha fonte para a hixiene dos peregrinos. 

A canalización que levaba auga a distintas fontes públicas e privadas, dividíase en dous ramais principais. O primeiro chegaba ao convento Santa Clara, pasando a rúa Loureiros, a Porta da Pena, e as rúas onde se atopa a Iglesia San Miguel dos Agros, tamén coñecida como San Miguel de Cisterna durante a Idade Media. Tamén alcanzaba a rúa de Moeda Vella. Este ramal abastecía ao Mosteiro de San Martín Pinario, o Pazo Arcebispal e o Hospital Real, tras a súa construción no século XV. A segunda bifurcación dirixíase cara á Atalaia, entrando pola cidade pola porta San Roque e logo pola rúa da Algalia de arriba ata a praza de Cervantes. Desde alí, dividíase novamente, cun ramal que descendía pola Azabachería para conectar co ramal anterior, e outro que seguía polas rúas do Preguntoiro, Castro, Mazarelos ata o convento das Mercedarias.