Hostal dos Reis Católicos

A construción do edificio debeuse a peregrinación que os Reis Católicos fixeron a Santiago, onde decatáronse das malas condicións nas que vivían os peregrinos. Así, en parte como mostra da súa piedade relixiosa e noutra como símbolo dos eu poder e grandeza, ordearon a construción dun hospicio que dera refuxio aos peregrinos enfermos, o cal se mantería cun terzo da recadación do voto de Santiago en Granada.

As obras comezaron en 1501, sendo dirixidas por Enrique Egas, arquitecto real, e terminándose dez anos despois. A fachada seria posterior, construída por Martín de Blas e Guillén Colás, mestres vidos de Francia. Uns anos mais tarde añadiriase a fachada unha cadea, a cal sinalaba que o Hospicio tiña xurisdición propia e o seu administrador so respondía ante o rei e o Papa. Esta condición era aproveitada polos criminais pra refuxiarse das autoridades dentro do seu recinto.

En principio o edificio so tiña dous patios coa capilla no centro, pero o mal estado en que se encontraba a mediados de século levou a que o arquitecto Rodrigo Gil de Hontañon deseñara a sua reforma, sendo o seu proxecto executado por Francisco Julí. En esta obra añadirianse dous patios mais.

Unha reforma posterior no XVIII cambiaria a construción en madeira dos patios orixinarios por pedra como nos posteriores.

A perda do Real Patronato en 1840, xunto coas desamortizacións de Mendizabal levou a que o Hospital pasase a depender das Deputacións Provinciais, e corenta anos mais tarde, so da Coruña. Nos anos cincuenta do XX o hospital trasladaríase a outro edificio, sendo convertido o antigo Hospicio nun hotel de luxo por orde de Franco.

A capela será declarada Monumento Histórico Artístico en 1912, en en 1931 lle seguira o resto do edificio. Algúns considérano o hotel mais antigo do mundo, aunque e unha afirmación discutida.