Міхась Васілёк (Міхаіл Восіпавіч Касцевіч) нарадзіўся 14 лістапада 1905 года ў вёсцы Баброўня Гродзенскага раёна Гродзенскай вобласці ў сям'і лесніка

У 1922 годзе сям'я пераехала на Гродзеншчыну. Вучыцца сыну бедняка ў панскай Польшчы не было магчымасці, ён павінен быў працаваць на гаспадарцы. На самім сабе Васілёк адчуў панскі прыгнёт і пагарду да працоўнага селяніна. За рэвалюцыйную дзейнасць польскія ўлады шмат разоў арыштоўвалі Васілька. 

М.Васілёк не быў на роднай зямлі і не перажываў разам з землякамі радасных дзён вызвалення Заходняй Беларусі ў верасні 1939 года. У той год, мабілізаваны ў польскую армію, трапіў у нямецкі палон, адкуль уцёк толькі ў жніўні 1941 года, калі Беларусь была акупіравана фашысцкай Германіяй

Васілёк пачаў друкавацца ў 1926 годзе ў часопісе "Маланка". Першы зборнік лірыкі "Шум баравы" (1929 г., Вільня) канфіскавала паліцыя. Рукапіс другога зборніка быў забаронены (1934 г.) і знішчаны.

У 1937 годзе ў Вільні выйшаў зборнік  "З сялянскіх ніў".

У савецкі час выдадзены кнігі паэзіі "Выбраныя вершы" (1950), "Выбраныя творы" (1955), "Зоры над Нёманам (1963), "Вершы" (1973)

Яго імем названы вуліцы ў гарадах Гродна і Скідзель. 

У 1964 годзе ва ўрачыстай абстаноўцы на доме па вуліцы Карбышава ў Гродна, дзе жыў у апошнія гады паэт, устаноўлена мемарыяльная дошка

У 2012‑м у Баброўні дзякуючы намаганням энтузіястаў адкрыты Памятны камень. Надпіс там на мемарыяльнай дошцы: “У вёсцы Баброўня нарадзіліся слаўныя сыны беларускай зямлі, дзеячы беларускага нацыянальна-вызваленчага руху: паэты Міхась Васілёк    (Міхаіл Восіпавіч Касцевіч) 14.11.1905–03.09.1960  і Макар Краўцоў (Макар Мацвеевіч Касцевіч) 18.08.1891–1939”

Да 80-годдзя паэта скульптуру Міхася Васілька зрабіў Гродзенскі майстар Алесь Ліпень 

Да 100-годдзя паэта Міхася Васілька

Калі ў сэрцы зіма

І прасвету няма,

І пакуль маім грудзям балесне,

Браце мой, не пытай -

Я ад плуга, ратай,

Не дзівіся, што сумныя песні.

Не паэт я - о не,

Нарадзіла мяне,

Маю песню - пакута, нядоля.

Я ўсяго - васілёк,

Лёс, відаць, назнарок

Мяне кінуў на сумнае поле.

Мяне сонца пячэ,

Дождж асенні сячэ

І пяскамі вятры засыпаюць,

Але верыцца мне,

Што няволя міне,

Прыйдзе шчасця пара залатая. 

                                                               1925 г.