Overzicht

In 1933 wordt Adolf Hitler gekozen als rijkskanselier van Duitsland en begint hij vrijwel direct met een campagne tegen Joden en niet-Arische Duitsers. Onder veel sporters en sportbonden ontstaat een discussie over een boycot voor de Olympische Spelen van 1936. Ze staan niet achter de onderdrukking van bevolkingsgroepen en Hitler zou het sportevenement gebruiken als propaganda voor zijn denkbeeld. Andere sporters zijn vooral bezig met de sport en willen maar al te graag naar het grote sportfestijn waar ze jaren voor getraind hebben. Ze besluiten daarom wel te gaan. Zo ook de twintigjarige sprinter Tinus Osendarp. Hij is niet met politiek bezig en deze Spelen zijn voor hem een ultieme kans voor een medaille. Ondanks de winst van Jesse Owens zou Tinus later door verschillende media ‘de kampioen van het blanke ras’ worden genoemd.

Andere sporters, zoals atleet Tollien Schuurman, gaan niet. Tollien komt uit een communistische familie en is fel tegen het beleid van Adolf Hitler. Haar besluit komt haar duur te staan.

Geschreven door Ko van der Duin

In aanloop naar het Wereldkampioenschap krijgt in 1976 de Junta de macht in Argentinië na een militaire coup onder leiding van Jorge Videla. De bevolking die het niet eens is met zijn regime wordt gevangen genomen of uit een vliegtuig gegooid.

Het toernooi staat hoog op Videla’s agenda en moet gewonnen worden om te laten zien wat een ‘geweldig’ land Argentinië is onder zijn regime. Nederland, met onder andere Wim Suurbier, Dick Nanninga en de gebroeders van der Kerkhof, kwalificeert zich voor het wereldkampioenschap.

Het evenement brengt de nodige commotie met zich mee. Cabaretduo Freek de Jonge en Bram Vermeulen starten een petitie om het WK te boycotten, omdat de mensenrechten, volgens hen, in Argentinië geschonden worden. Met de theatervoorstelling ‘Bloed aan de paal’ wordt dit statement nog eens versterkt.

Nederland werd niet voor het eerst en ook niet voor het laatst de op één na beste op een WK. De finale zullen we nog jarenlang herinneren vanwege de bal op de paal van Rensenbrink in de laatste minuut. Een finale die volgens velen nooit gewonnen had kunnen worden.

Geschreven door Dimitri van Tuijl

In de eerste jaren van de Olympische geschiedenis waren het grotendeels de Westerse landen die de boventoon voerden. Door de jaren heen veranderde dit beeld en besloten steeds meer andere landen te investeren om te kunnen deelnemen aan het sportfestijn. Een van deze landen was de Sovjet-Unie dat in 1952 uitstekend presteerde op de Olympische Spelen in Helsinki. De Chinese leider Mao Zedong zag deze prestaties en vond ze een succesvol politiek systeem weerspiegelen. Het gevolg hiervan was dat hij van sport een cruciaal onderdeel maakte in de Chinese politieke agenda. Het doel van deze beslissing was, om mede dankzij de sport, zich als moderne staat aan de wereld te kunnen tonen.

In eerste instantie bleef de Chinese honger slechts bij het binnenhalen van medailles, maar na enkele succesvolle toernooien werd ook de organisatie van het toernooi als een goed politiek middel gezien. Volgens omstanders was dit vooral belangrijk voor het Aziatische land om de aandacht voor verschillende conflicten af te leiden. Er werd onder andere gewezen naar de mensenrechten en persvrijheid in China en onder andere Soedan. In dit olierijke Afrikaanse land, had China namelijk een flinke vinger in de pap.

Na een eerste mislukte poging om het evenement in 2004 binnen te halen, lukt dit enkele jaren later wel voor de Spelen van 2008. In China zorgt deze toewijzing voor feestende mensenmassa’s, maar in andere landen leidt dit tot verbazing. Joey Cheek, gouden medaillewinnaar op de Winterspelen in 2006, verwijst hardop naar de rol van China met betrekking tot de mensenrechtenschending. Aan de andere kant zijn het de actieve sporters die ervoor kiezen juist niet mee te gaan in het politieke debat. Een van deze sporters is Ismail Ahmed Ismail, hardloper uit Soedan, die in Peking uitkomt op de 800 meter afstand. Hij doet geen uitspraken over de politieke situatie, maar bereidt zich voor op zijn ultieme prestatie op de hardloopbaan van Peking.

Geschreven door Mitch Marinus