O incremento da poboación urbana nos anos 60 provocou unha alza do sector inmobiliario. Comezaron a erguerse edificios apretados entre si, pois o solo urbano estaba limitado. Ó principio, os pisos eran amplos e tiñan terrazas. Axiña o prezo do metro cadrado subiu, polo que os construtores deron en fabricar edificios de máis plantas, con vivendas máis pequenas e sen terrazas, o que deu lugar a espazos interiores cegos ou con fiestras a patios de luces.  

Na imaxe contigua, extraída da infografía España vive en pisos, de Eldiario.es (2021), pode verse unha análise da evolución de construción de edificios de 5 ou máis plantas en España.

A partir do 1985 comeza o que se coñece como ciclo especulativo dos oitenta. España saía da crise do petróleo e iniciábase un periodo de confianza tralo ingreso na Comunidade Económica Europea (1986). A este boom contribúen vairas circunstancias: o gran crecemento económico do PIB (e consecuentemente do nivel de vida), aumento de emprego, chegada de inversores estranxeiros (Expo de Sevilla e Olimpiadas Barcelona 1992). No 1985 o prezo medio dun piso novo estaba en torno a 400 euros/m2 (35.000 euros para unha vivienda media). Nas grandes capitais podíase mercar por 60.000 euros. 

Por primeira vez, poboación de clase media tiña poder adquisitivo para comprar primeira e ata segunda vivenda, para a que se daban facilidades fiscais. Polos mesmos cartos de 10 anos antes, a cuota hipotecaria reducírase cerca dun 40%. Os ritmos de venta dispararáronse e os promotores subían prezos dun mes a otro. No 1985 iniciáronse unhas 222 000 casas; no 2006 alcanzouse o récord de 762 540: así comezou a chamada “burbulla inmobiliaria”. 

A finais do século XX, os grandes promotores podían permitirse adquirir terreos sen apenas aportar fondos propios. O capital poñíano as persoas que mercaban e as pequenas empresas intermediarias. As plusvalías eran desproporcionadas e o prezo da vivenda non se correspondía coas rendas dun fogar normal. En xuño do 2007 o custo alcanzaba 9.1 veces a renda bruta dos fogares e o esforzo anual superaba o 56% dos ingresos. 

O pinchazo da burbulla comeza no 2008, ralentizándose as ventas e tendo que pararse numerosas obras novas. Como en todas as crises, quen pagou o pato foron as clases traballadoras cuxo xornal dependía do traballo diario e non da especulación: pequenos construtores, carpinterías, alicatadores, albaneis, pintores, etc. 

Técnica de construción que trata de lograr hábitats que respondan ás necesidades humanas en condicións saudables, sustentables e integradoras. Para isto, busca relacionar dun modo harmónico a nosa vivenda coas aplicacións tecnolóxicas, coidando que os aspectos funcionais e estéticos estean vencellados coa contorna natural ou urbana.

A Bioconstrución é a suma de dous conceptos fundamentais:

• Arquitectura bioclimática, o que significa deseñar a vivenda de acordo co terreo (estudo xeobiolóxico de fallas, capas freáticas, contaminación, campos electromagnéticos) e o clima (orientación ante o sol e fenómenos atmosféricos propios do lugar).

• Análise do ciclo de vida dos materiais empregados: cómpre construír con materiais que sexan bos para a nosa saúde, que se extraian o máis perto posible do lugar de edificación, que non contaminen durante o seu uso e que sexan facilmente desbotables ou reutilizables. O noso obxectivo é minimizar a pegada ambiental!

Realmente, faise Bioconstrución desde a Antigüidade, na medida en que sempre existiu un modo de construír no que se tivo moi en conta a paisaxe e o clima, os materiais do lugar onde se constrúe, a autoconstrución e o uso eficiente da enerxía. O boom do ladrillo fixo que estes principios se esqueceran para apostar por unha edificación na que o lucro económico e a especulación primasen sobre calquera outra consideración.

Á hora de proxectar unha vivenda bioclimática debe terse en conta: 

• Mellorar as condicións de confort e saúde (luminosidade, confort higrotérmico, espazos diferenciados, aillamento de fontes de contaminación, ventilación adecuada…)

• Estudar estratexias activas e pasivas de uso de enerxía, mellorando a eficiencia e a sostibilidade das instalacións (estudo xeolóxico e térmico do terreo; estudo da forma da vivenda).

• Empregar materiais de baixo impacto ambiental (reducir custos de extracción, transporte, montaxe e desbotamento/reciclaxe) e saudables para o ser humano.