Φωτογραφική αποτύπωση μιας εσωτερικής ανάγκης για αναψηλάφηση παρελθόντων εικόνων που πολλές φορές περνούν κινηματογραφικά  από τα μάτια μας ή που  συμπτωματικά παρουσιάζονται  ξάφνου μπροστά μας. Τις βλέπουμε, περιδιαβαίνοντας τις παλιές γειτονιές  με τα χαμηλά σπίτια, τις αυλές, τα δένδρα που ρίχνουν την σκιά τους στον δρόμο. 

Σε μια φωτογραφία που δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρουσία ..μιας απουσίας! (Κ. Δημουλά).

Από την Κρήτη μέχρι την Κομοτηνή και από την Κηφισιά μέχρι την Δραπετσώνα. 

Κτίρια παλιά και καινούρια, που δηλώνουν την ανθρώπινη παρουσία έστω κι αν αυτή δεν υπάρχει. 

Το παλιό, με το καινούργιο.

Δρόμοι γεμάτοι ζωντάνια, παιδιά να παίζουν, ένα βουητό  αλλά και μια  απόλυτη ησυχία!

Το μαγαζάκι με τις κουβαρίστρες, οι ταβέρνες, τα καφενεία ….

Ανθρώπινα πρόσωπα άλλοτε χαρούμενα, άλλοτε βλοσυρά. Ξέγνοιαστα; Αδιάφορα; Απρόσιτα;

Η πάνω και η κάτω γειτονιά…… αναπολώ με κάποια νοσταλγία αυτό που ήταν πριν και αναρωτιέμαι, χάθηκε οριστικά;

Η Ελλάδα είναι παντού ίδια και ταυτόχρονα …. τόσο διαφορετική!

Οι στίχοι του Γ. Ρίτσου… αποδίδουν την δική τους εικόνα……

Τα ρούχα τ’ απλωμένα στο σύρμα είναι οι βασανισμένες σημαίες της ζωής. 

Οταν έχει λιακάδα λάμπουν τα χρώματα νωπά και τα τίμια μπαλώματα

στους αγκώνες και στα γόνατα, στις φανέλες, στα σώβρακα 

σα φρεσκοβαμμένοι φεγγίτες! 

Αν κοιτάξεις μέσα όλα συγυρισμένα και παστρικά καρτερικά και δυνατά

ἡ γειτονιά μας ταξιδεύει με τ’ απλωμένα της ρούχα στη λιακάδα 

σα σημαιοστόλιστο καράβι το Δεκαπενταύγουστο για την Τήνο!......