Ab intus
Embedded Files
Να βλέπω ηλιόλουστες στιγμές μέσα σε αυτόν τον άγριο καιρό….
Θέλω,
ένα παράθυρο ανοικτό σε κάθε σπίτι, να μπαίνει το φως.
Να εισβάλλουν μέσα του ηλιαχτίδες.
Να λούσουν στο φως τ΄ άδεια δωμάτια.
Να δώσουν ένα χάδι στην ξεχασμένη καρέκλα.
Να φωτίσουν αμυδρά τα κάδρα.
Να λαμπυρίσουν οι σταγόνες των υδρατμών.
Να καθρεφτίσουν το φως παντού,
να καταλαγιάσει η θλίψη.
Άνοιξε τα παραθυρόφυλλα, φώναζε η θεία Κατίνα,
να μπει ο ήλιος μωρέ Αντωνιώ!
Θωρείς την σκόνη που χορεύει κει μέσα στην ηλιαχτίδα;
χαίρεται κι αυτή!
Αλήθεια,
Πόσες εικόνες ανύπαρκτες δεν πλάθουν οι σκιές;
Πόσα πρόσωπα ξένα, δε ξεπροβάλλουν;
Πόσους αγαπημένους δε φωτίζουν;
Πόσες μελλοντικές στιγμές δε δείχνουν;
Οι κουρτίνες στα παράθυρα, δεν αντιστέκονται στο φως.
Στο φως θέλω ν΄ ανήκω.
Να ξορκίσω το σκοτάδι.
Να μην λησμονηθώ.
Να βλέπω τον έξω κόσμο,
κι ας είμαι μέσα.
Βλέποντας κάποιες φορές φωτογραφίες από το αρχείο μου, εντόπισα σε αρκετές από αυτές το φως να είναι κυρίαρχο στοιχείο μέσα στο κάδρο (κατά βάση σε κλειστούς εσωτερικούς χώρους). Τα αντικείμενα που υπήρχαν επίσης στο κάδρο προφανώς και δεν είχαν περάσει αδιάφορα μπροστά από τα μάτια μου. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αυτά τα διάσπαρτα «κλικ» μέσα στο χρόνο σε διαφορετικές προσωπικές στιγμές, σε απρόσμενους χώρους και τόπους δημιουργούσαν τελικά μια σειρά φωτογραφιών οι οποίες μου έδειχναν εννοιολογικά συνδεδεμένες.
Παράλληλα με οδήγησαν στην γραφή ενός κειμένου που αφηγείται ιστορίες, αναβιώνοντας ταυτόχρονα συναισθήματα από μνήμες αναλλοίωτες στον χρόνο και που ξύπνησαν από αυτές τις εικόνες.
Ο εσωτερικός χώρος στον οποίο περνάμε πολλές ώρες της ημέρας, μου δημιουργούσε πάντα μεγάλο ενδιαφέρον και μάλιστα η φωτογραφική καταγραφή του που, σε ότι με αφορά, δεν αποσκοπεί να αποδώσει την αρχιτεκτονική του πλευρά αλλά την ανεύρεση της όποιας αισθητικής συγκίνησης που αυτός ο χώρος μπορεί να φέρει, μέσα από τις αινιγματικές του αντιφάσεις.
Στην καθημερινότητα η πλειονότητα τέτοιων εικόνων πάσχει από έλλειψη ενδιαφέροντος αν και η αρχιτεκτονική φωτογραφία είναι ένας τομέας που παρουσιάζει μεγάλο εικαστικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Όλα αυτά που εμένα με ελκύουν στην φωτογράφηση ετερόκλητων εσωτερικών χώρων όπως ενός απλού δωματίου, μιας κρεβατοκάμαρας, μιας εκκλησίας, ενός ερειπωμένου κτηρίου, ενός απλού τοίχου κλπ, είναι το ΦΩΣ!! που έχει τη μοναδική ικανότητα να διεισδύει μέσα από ένα παράθυρο, μια πόρτα, μια χαραμάδα και να μεταφέρει την αίσθηση της ατμόσφαιρας για να αναδείξει τα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα σε αυτόν.
Η Απουσία, να γίνεται Παρουσία!
Λειτουργώντας με μια αφαιρετική ματιά, σκέψη, αντίληψη μπορείς να δημιουργήσεις μια πολύ ισχυρή εικόνα η οποία να είναι αφηγηματική (που αποτελεί για μένα σημαντικό στοιχείο της φωτογραφίας) …..και ας μας παραπλανά στην θέαση της!
Έτσι, δημιουργείται αθέλητα μια νέα πραγματικότητα ή καλύτερα συνειδητότητα που νοιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς με άλλους.
Ναι, η φωτογραφία δεν είναι αντικειμενική!
Είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που βλέπουμε….
Εκεί όπου το φως γλιστρά, η μνήμη ανασαίνει....
Where the light slips in, memory breathes....
Ab intus
To see sunny moments in this wild times….
I want,
an open window in every house, to let the light in.
Sunbeams to invade inside.
To bathe in the light the empty rooms.
To give a caress to the forgotten chair.
To illuminate, faintly the frames.
To shine the drops of water vapor.
To reflect light everywhere,
to soothe grief.
Open the shutters, Aunt Katina shouted,
let the sun come in, Antonios!
Do you feel the dust dancing there in the sunbeam?
she is happy too!
Truth,
How many non-existent images do not, the shadows create?
How many unknown faces do not, appear?
How many loved ones do not, illuminate?
How many future moments do not, indicate?
The curtains on the windows, do not resist the light.
I want to belong to the light.
To exorcise the darkness.
So that you do not forget me.
To see the outside world,
even if I am inside. ......in a free translation
© Αντώνης Γιακουμάκης, All rights reserved
Google Sites
Report abuse