Projekti merr në shqyrtim atë që njihet si letërsi e udhëtarit, e shkruar për Shqipërinë dhe shqiptarët nga udhëtarë apo vizitorë të ndryshëm të huaj pas viteve 1990, duke u nisur nga premisa e pamjaftueshmërisë, kryesisht metodologjike, për ta trajtuar këtë korpus letrar në një kontekst të larmishëm, aktiv e ndërkulturor që vë përballë kulturën/at e huaj/a me atë shqiptare. Ky takim kulturor vë në pah shumë elemente me natyrë ndërkulturore që vlejnë për t’u analizuar. Çështja shtrohet: Cila do të ishte metodologjia që do të përdorej për të analizuar këto takime? Nëse këto takime do të përkufizoheshin thjesht si takime mes vetes dhe tjetrit, cila do të ishte qasja teorike letrare që do të gjente vend në interpretimin e këtyre takimeve: ajo psikanalitike apo ajo paskoloniale? Duket se si e para dhe e dyta shfaqin pamjaftueshmëri. S/a është Shqipëria, një vend gjeografikisht evropian, por politikisht jashtë Bashkimit Evropian, që aspiron të jetë një ditë pjesë e tij, tjetri në sytë e vizitorit perëndimor? Si ka evoluar ky raport (ndër)kulturor në këto tri dekada? Si mund të lexohet gjithe ky korpus narrativ i larmishëm? Cila është qasja teorike që i përgjiget më së miri studimit të këtij korpusi? A duhet të përfshihen në këtë korpus format e ndryshme të travelogut, shkrimet e blogerëve dhe punët e vlogerëve?

Përmes aktiviteteve të natyrës përgatitore, zhvillimore, diseminuese/promovuese dhe administrative (trajnimit të kërkuesve, shkëmbimit të njohurive dhe përvojave përmes kufijve dhe disiplinave, vizitave studimore dhe kërkimore, komunikimit dhe shkëmbimit të ideve mes kërkuesve vendas dhe të huaj, përpilimit të materialeve burimore, teorike dhe kërkimore, përkthimit të materialeve të rëndësishme, digjitalizimit të materialeve në databazë të posaçme, shpërndarjes dhe promovimit të projektit në kanele të ndryshme, organizimit të konferencës, përgatitjes së botimeve përmbledhëse, publikimit të artikujve etj., projekti synon të: