Ημερομηνία δημοσίευσης: Jul 31, 2010 10:5:56 PM
Τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου
Ἄλλο Κράτος καὶ ἄλλο Ἔθνος. Ἄλλο χωρισμός Κρατους Ἐκκλησίας καὶ ἄλλο ἡ ἀπο-ὀρθοδοξοποίηση τῆς Πατρίδος μας.
Πολλές φορές, τὸ Κράτος δρᾶ ἀντεθνικῶς. Ὡς κράτος ἐννοοῦμε τὴν Κυβέρνηση καί ὅλο το σύστημα τοῦ μηχανισμοῦ ἐξουσίας τῆς πατρίδος μας. Συχνότατα, λοιπόν, ὁ ἐξουσιαστικός μηχανισμός λαμβάνει ἐπιζήμιες ἀπόφάσεις γιὰ τὴν Πατρίδα. Για παράδειγμα ἀναφέρουμε τὴν ψήφιση ἀντεθνικῶν νόμων, ὅπως τῆς πριμοδοτήσεως τῶν ἐκτρώσεων. (Δὲν λέγομε, νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων, ἀλλά πριμοδοτήσεως, διότι ὅταν οἱ δαπάνες των ἐκτρώσεων καλύπτονται ἀπό τὰ ἀσφαλιστικά ταμεῖα, πρόκειται περί πριμοδοτήσεως. Τὸ Ἐλληνικό Κράτος, λοιπόν πριμοδοτεῖ, κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο, τὴν πληθυσμιακή συρρίκνωση τοῦ Ἔθνους).
Σήμερα, μέρος τοῦ ἐξουσιαστικοῦ μηχανισμοῦ ἀποτελεῖ καὶ ἡ κρατοῦσα Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία. Πρόκειται γιὰ μία κρατική Ἐκκλησία πού συμπλέκεται καὶ διαπλέκεται μὲ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ κατὰ τρόπον ἀπαράδεκτο καί ἐπιζήμιο γιὰ τὸ Ἔθνος.
Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἤδη ἀπό ἀπό πολύ νωρίς ἐπεσήμαναν τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ χωρισμοῦ Κράτους Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπεμπλοκῆς τοῦ πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τά θανατηφόρα γρανάζια τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Σε πρακτικό τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τοῦ ἔτους 1934, ἀναγράφεται μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι: «Ἡ βουλή δὲν δικαιοῦται νὰ νομοθετῇ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἅρα πρέπει νὰ ἐπέλθῃ χωρισμὸς Εκκλησίας -Κράτους».
Ἀφενός, πράγματι, ἡ σύνδεση αὐτή που ὑπάρχει μεταξὺ Κράτους – (κρατούσης) Ἐκκλησίας εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Στερεῖ ἀπό αύτήν τὴν ἐλευθερία της μὲ ἀντάλλαγμα τὴν μισθοδοσία τοῦ κλήρου της. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουόλεως ἔχουν ἰκανή περιουσία νὰ αὐτοσυντηρηθοῦν ἄνετα, δίχως τὴν κρατική χορηγία. Ἡ ὑπεραφθονία τῶν χρημάτων πού ἔχει σήμερα, ἐπιτρέπει στούς διαφόρους Ἀρχιεπισκόπους καὶ Οἰκουμενικούς Πατριάρχες νὰ μεριμνοῦν γιὰ ἐπενδύσεις καὶ νὰ μεταβάλλονται ἀπὸ πνευματικοί ἡγέτες μάλλον σὲ ...Οἰκονομικούς Πατριάρχες ἀμφότεροι! Δίδει ἀκόμη σὲ αὐτοὺς τὴν δυνατότητα νὰ ζοῦν ὡς Αὐτοκράτορες ἢ Σουλτάνοι καὶ νὰ διοργανώνουν φιέστες ὅπως αὐτῆς τοῦ Συνεδρίου τοῦ Π.Σ.Ε. στὴν Ἀθήνα, ἢ τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη. Μὲ αὐτόν τὸν τρόπο, ὄμως, οἱ Ἐκκλησίες αὐτές ζημιώνονται πνευματικῶς. Ἀπομακρύνονται ἀπό τὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μεταβάλλονται (ἂν δὲν ἔχουν μεταβληθεῖ ἤδη), σὲ κοσμικούς, ὀργανισμοὺς πολιτικο-οἰκονομικῆς ἐπιρροῆς.
Ἀκόμη μὲ τὸ ἀντάλλαγμα τῶν κρατικῶν (καὶ Εὐρωπαϊκῶν) ἀργυρίων, οἱ ἐν Ἑλλάδι ἐκλησιαστικές αὐτές δικαιοδοσίες (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ Ἁγιορειτική Μοναστική Κοινότης) στεροῦνται τὴν ἴδια τὴν ἐλευθερία τους. Διότι εἶναι δέσμιες τοῦ Κράτους καὶ ἀναγκασμένες νὰ διοικοῦνται, ὄχι σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ οἱ ἴδιες θὰ ἤθελαν, ἀλλά ὅπως τοὺς ὑπαγορεύουν οἱ νόμοι τοῦ κράτους. Γιαυτό καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν ὀργάνων τους (ἀκόμη καὶ τῶν Συνόδων τους) προσβάλλονται στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπκρατείας, καὶ πολλές φορές ἀκυρώνονται.
Ὅμως, αὐτό δὲν φαίνεται νὰ ἀνησυχεῖ ἰδιαιτέρως τούς ἠγέτες του νεοημερολογιτισμοῦ. Διότι, ἔχουν ἀναπτύξει μηχανισμούς διαπλοκῆς ἀκόμη καὶ μέσα στὴν δικαστική ἐξουσία. Ἔτσι μποροῦν νὰ ἐλέγχουν σὲ ἀρκετά μεγάλο βαθμό (δὲν θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐλέγχουν σὲ τέλειο βαθμό) τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρουν ἄμεσα. Τὸ πρὸ καιροῦ ἀποκαλυφθέν παραδικαστικό κύκλωμα μὲ φερόμενο πρωταγωνιστή τὸν νεοημερολογίτη Ἀρχιμανδρίτη Ἰάκωβο Γιοσάκη, ἀποτελεῖ ἕνα δεῖγμα τῆς διαπλοκῆς Κράτους – (νεοημερολογιτικῆς) Ἐκκλησίας. Θὰ ἦταν ἀφελές νὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ φέρεται νὰ κατόρθωσε ἕνας Ἀρχιμανδρίτης, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἔχουν κατορθώσει σε μεγαλύτερο βαθμό οἱ ἀνώτεροί του. Καὶ «τί χρείαν ἔχομεν ἔτι μαρτύρων» ὅταν βλέπουμε νὰ ἐκδίδονται ἀποφάσεις τέτοιες, ὅπως ἡ ἀπόρριψη τῆς προσφυγῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὶς ἄδικες ἀποφάσεις περί ἀπελάσεώς τους ἀπό τὸ Ἅγιον Ὄρος ὡς δῆθεν σχισματικῶν, ἢ τῆς καταδίκης Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων ὡς καταληψιῶν τοῦ δικοῦ τους κτιρίου στίς Καρυές!
Ἀφετέρου, τὸ Ἑλληνικό Κράτος, πάλι, ἀναγκάζεται –λόγω ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς- νὰ ἀναλαμβάνει τὸν ἄχαρο ρόλο τοῦ διαιτητή τῶν διαφορῶν μεταξύ τῶν διαφόρων Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν ποὺ συγκρούονται γιὰ θέματα ἐξουσίας καὶ ἐπιρροῆς. Προσφάτως ἀνέκυψε θέμα μεταξύ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου γιὰ τὸ νομοσχέδιο περί Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Γιατί τό θέμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης πρέπει νὰ εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεων καὶ ψηφοφορίας στὴν Βουλή; Τί γνωρίζουν οἱ Βουλευτές ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες; Ἢ μᾶλλον, τί γνωρίζουν ἀπὸ Ὀρθοδοξία οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς; Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἄλλα νομοθετήματα πού ρυθμίζουν μὲ λεπτομέρειες ὅ,τι εἶναι σχετικό μὲ τὶς νεοημερολογιτικὲς Ἐκκλησίες τοῦ Ἑλλάδικοῦ χώρου (καὶ τὴν ψευδοπαλαιοημερολογιτική τῆς Ἁγιορειτικῆς Κοινότητος). Γιαυτό μεγάλο δίκιο εἶχαν οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὄταν ἀπό τὸ 1934 κατήγγειλαν αὐτήν τὴν διαπλοκή.
Τὸ μεγαλύτερο θῦμα αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας. Οἱ ἀπηνεῖς διωγμοί τῶν πατέρων μας ὀφείλονταν στὴν ἄνομη σύνδεση τῆς καινοτόμουἘκκλησίας μὲ τὸ Κράτος. Οἱ ἀστυνομικοί ὑπήκουαν (καὶ ἐνίοτε ἀκόμη ὑπακοῦν) στις ἐντολές τῶν νεοημερολογιτῶν δεσποτάδων, ποὺ ὡς πασάδες τῆς Τουρκοκρατίας διέταζαν τήν σύλληψη, τόν ἀποσχηματισμό καὶ τό ξύρισμα τῶν Ἱερέων μας. Ἄλλοι κληρικοί μας ὑπέστησαν ἐπιπλέον τὴν φυλάκιση καὶ τὴν ἐξορία. Μὲ ἐντολὲς δεσποτάδων-κοσμικῶν ἡγεμόνων (καὶ ὄχι ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας), οἱ ναοί μας κατεδαφίζονταν ἢ σφραγίζονταν. Τὰ ὄργανα τῆς τάξεως ὑπήκουαν στὶς ἐντολές τῶν ρασοφόρων ἡγεμόνων.
Γιαυτό έπαναλαμβάνουμε καὶ πάλι αὐτό που ζητούσαμε πρίν 70 χρόνια. Νά χωρίσει ἡ (νεοημερολογιτική) Ἐκκλησία ἀπό τό Κράτος. Ἡ ἀποδέσμευσή της ἀπό τό Κράτος θά ἦταν ἕνα πνευματικό κέρδος γι' αὐτήν. Ἐλεύθερη ἀπό τὸν ἐναγκαλισμὸ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας θὰ μποροῦσε νὰ ἀσκήσει μεγαλύτερη ἐπιρροή σὲ ἀντεθνικές κινήσεις τῆς ἐξουσίας, καὶ θὰ ἐνέπνεε περισσότερη ἐμπιστοσύνη στὸν λαό. Ἴσως, ἀκόμη νὰ ἐτίθετο σὲ πνευματικώτερη τροχιά, πλησιάζοντας τὶς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀρκεῖ τὸ κράτος νὰ διασφάλιζε μὲ ἕνα γενικό νομοθετικό πλαίσιο τὴν ἐλευθερία τῆς δράσεως της καὶ τὴν ἐσωτερική της αὐτοδιοίκηση. Εἶναι αὐτό πού ζητᾶμε νὰ διασφαλίσει καὶ σὲ ἐμᾶς τὸ Ἑλληνικό Κράτος. Νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἐλευθερία μας, τὴν αὐθυπαρξία μας καὶ τὴν διοίκηση μας ὅπως ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε (σύμφωνα με τούς Ἱερούς Κανόνες).
Ἡ 'Εκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλεύθερη ἀπό τὴν κρατική παρέμβαση. Ὅμως ὁ σφικτός ἐναγκαλισμός τοῦ Κράτους μὲ τὶς Νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες στὴν Ἑλλάδα, γίνεται αἰτία περιορισμοῦ τῆς δικῆς μας ἐλευθερίας, ὅπως προανεφέραμε.
Γιαυτό αὐτή ἡ ἄνομη διαπλοκή πρέπει νὰ παύσει ἐπιτέλους.
(«Η Φωνή της Ορθοδοξίας», ἀρ. φ. 943, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2006, σελ. 9-10)