اگر سلول های بدن را بلوک های سازنده زندگی بدانیم ، ترانزیستورها بلوک های سازنده انقلاب دیجیتال هستند. بدون ترانزیستورها، تکنولوژی که هر روز استفاده می‌کنید مانند تلفن‌های همراه، رایانه‌ها، ماشین‌ها و غیره بسیار متفاوت خواهند بود.
قبل از ترانزیستورها، مهندسان از لوله های خلاء و کلیدهای الکترومکانیکی برای تکمیل مدارهای الکتریکی استفاده می کردند. لوله ها با حالت ایده آل فاصله ی زیادی داشتند. آنها باید قبل از کار خود را گرم می کردند غیر قابل اعتماد و حجیم بودند و انرژی زیادی مصرف می کردند. همه چیز از تلویزیون گرفته تا سیستم های تلفن و کامپیوترهای اولیه از این قطعات استفاده می کردند، اما در سال های پس از جنگ جهانی دوم، دانشمندان به دنبال جایگزین هایی برای لوله های خلاء بودندو از چندین دهه قبل برای آن تلاش کرده بودند و در نهایت موفق شدند.
ترانزیستورها وسایلی هستند که حرکت الکترون ها و در نتیجه الکتریسیته را کنترل می کنند. آنها چیزی شبیه یک شیر آب کار می کنند – نه تنها یک جریان را شروع و متوقف می کنند، بلکه میزان جریان را نیز کنترل می کنند. با الکتریسیته، ترانزیستورها می‌توانند سیگنال‌های الکترونیکی را سوئیچ یا تقویت کنند و به شما امکان می‌دهند جریان عبوری از مدار را با دقت کنترل کنید.
ترانزیستورهای ساخته شده در آزمایشگاه بل در ابتدا از عنصر ژرمانیوم ساخته شده بودند. دانشمندان آنجا می دانستند ژرمانیوم خالص عایق خوبی است. اما افزودن ناخالصی ها (فرآیندی به نام دوپینگ) ژرمانیوم را به یک هادی ضعیف یا نیمه هادی تبدیل کرد. نیمه هادی ها موادی هستند که دارای خواصی در بین عایق ها و هادی ها هستند و امکان هدایت الکتریکی در درجات مختلف را فراهم می کنند. زمان اختراع ترانزیستورها تصادفی نبود. برای کارکرد صحیح ترانزیستورها به مواد نیمه هادی خالص نیاز داشتند درست پس از جنگ جهانی دوم، بهبود در پالایش ژرمانیوم و همچنین پیشرفت در دوپینگ، ژرمانیوم را برای کاربردهای نیمه هادی مناسب ساخت.
منبع : کاوش الکترونیک