IV. Samarytanie i Góra Garizim

Góra Garizim i góra Ebal, to dwie biblijne góry znajdujące się na obecnych terenach palestyńskich West Bank niedaleko biblijnego miasta Siechem (obecne Nablus). Góra ta jest święta dla Samarytan, grupy etniczno-religijnej zamieszkującej od czasów starożytnych Samarię, która przyjęła Prawo Mojżeszowe, ale która była odrzucona przez Żydów po powrocie z wygnania po zniszczeniu Pierwszej Świątyni przez Babilończyków, jako grupa nie będąca czysto żydowska. Samarytanie w swych wierzeniach kontynuują tradycję starożytnych Izraelitów, podczas gdy religia żydowska została według nich zanieczyszczona przez wpływy cudzoziemskie. Obecnie szacuje się, że przy życiu pozostało około siedmiuset Samarytan, którzy mieszkają głównie u stóp Góry Garizim w wiosce Kiryat Luza.

Samarytanie oddają cześć Górze Garizim twierdząc¸ że to tutaj Abraham chciał złożyć Bogu w ofierze swego syna Izaaka, i że to tutaj, a nie w Jerozolimie, znajdowała się Pierwsza Świątynia z Arką Przymierza i zbudowali swą własną świątynię na szczycie Góry Garizim.

Samarytanie dotychczas praktykują ofiarowywanie baranka Bogu i choć stara świątynia jest obecnie w ruinach identyfikują kamień, na którym Abraham składał swą ofiarę Bogu. Dbają o czystość swego drzewa genealogicznego (twierdzą, że wywodzą się z plemienia Józefa) i czystość swego obyczaju. Ich Tora (pięć ksiąg Mojżesza) jest spisana w języku samaryjskim i według ich wiary jest kopią oryginalnych słów Mojżesza. Skupiają się wokół swego najwyższego kapłana, który jest uważany za potomka Lewi, potomka Aarona, syna Jakuba.