Desiree pakt wethouder, die ADHD in CJG wil afdoen, gefundeerd aan.

Post date: 14-jul-2014 11:30:50

Geachte mevrouw Wolsing,

Naar aanleiding van uw twitterbericht, waarin u stelde dat het artikel van Jan Vroomans “Stop Ritalin” een verhaal naar uw hart was stuur ik u deze e-mail. U, was vreselijk verbaasd dat ouders zo fel en kort door de bocht op u reageerde toen u stelde ADHD, voortaan maar in het CJG af te doen. Doch ik tracht wel te begrijpen waarom ouders met kinderen die echt ADHD hebben zo fel reageren. Het verhaal in de Volkskrant, is het zoveelste in hun ogen “negatieve” verhaal over ADHD. Het verhaal komt van een onderwijzer niet gehinderd door enige kennis op het gebied van kinder en jeugdpsychiatrie. Niet gehinderd door enige kennis over hoe die over-diagnostiek nu werkelijk is ontstaan. Vervolgens roeptoetert u ADHD doen we voortaan wel af op het CJG. Maar ik help u graag uit uw boze droom. ADHD, los je niet op in het CJG en je lost het al helemaal niet op met generalistisch werken. Aan generalistisch werken zit voor deze kinderen en hun ouders een nadeel het verdrijft specialistische kennis die je hier keihard nodig hebt. Lees de bijlage “Te lichte zorg net zo slecht als te zware zorg” dan begrijpt u dat een stelletje HBO- generalisten die doktertje spelen dit niet gaan oplossen. Sterker generalisten die ADHD miskennen, onderkennen of niet opmerken maken het probleem groter het kind ontspoort. Daarmee wordt de zorg extra duur.

Dat over-diagnostiek een groot probleem is ontken ik niet. Interessanter is te kijken hoe deze over diagnostiek is ontstaan.

Het stellen van een medische diagnose is in Nederland volgens die wet BIG geen medisch voorbehouden handeling. In de wet BIG staat zij die volgens hun studie kunnen aantonen bekwaam te zijn zijn bekwaam een medische diagnose te stellen. In 2005, adviseerde de Raad van de volksgezondheid, n.a.v. het rapport “Medische Diagnose Kiezen Voor Deskundigeheid” aan de heer Hogervorst, dat het stellen van een medische diagnose geen voorbehouden handeling hoefde te worden. Dit betekend dat iedereen die zich bekwaam acht op grond van studie de diagnose ADHD kan stellen. Kort gezegd mogen Orthopedagogen/generalisten, GZ-psychologen, basisartsen, huisartsen, kinderartsen en psychiaters de diagnose stellen. Van dit rijtje mogen alleen eerste twee geen medicatie voorschrijven zij moeten voor medicatie doorverwijzen naar de (kinder) psychiater. De eerste twee, doen d.m.v een persoonlijkheids onderzoek, IQ test, gezinsanamnese en observatie in drie leefmilieus uitgebreid onderzoek om tot een diagnose te komen een kinderpsychiater doet dit ook. Mijn mening is dan ook dat een groot deel van de over-diagnostiek zit bij artsen als Pereira die onder het mom probeert u het maar en we zien wel Ritalin voorschrijven.
De DBC tereur een kind wordt naar de psychiater gestuurd omdat er iets mee is laten we zeggen extreem druk gedrag. Soms heeft ook een psychiater niet meteen helder wat er speelt of waar het omdraait. Hij ziet wel dat er een probleem is maar kan de vinger er niet opleggen. Om een kind verder te kunnen behandelen moet er een voorlopige diagnose gesteld worden dit vereist de DBC. Geen diagnose is geen behandeling en kan dus verdere schade opleveren voor een kind. Heel vaak wordt dan de voorlopige diagnose ADHD gesteld om zo vanuit de behandeling te kijken wat er speelt. Na het onderzoek moet de diagnose wel worden aangepast en dit gebeurt meestal niet.
Te weinig kennis omdat eenieder die bekwaam wordt geacht de diagnose ADHD mag stellen gaat er nog al wat mis. Zo krijgen kinderen die thuis grenzeloos worden opgevoed, mishandeld of verwaarloost worden ook het label ADHD en de bijbehorende medicatie. Deze kinderen laten vaak op ADHD gelijkend gedrag zien. Een niet deskundige kan dit niet filteren en hupsakee u kind heeft ADHD het probleem wordt niet herkend. Met de nieuwe inrichting van het jeugdzorg systeem en het generalistisch werken krijg je meer gevallen die over het hoofd worden gezien. Demedicaliseren het stokpaartje van het kabinet wordt hiermee niet opgelost.
Scholen spelen een hele belangrijke rol in het medicaliseren. Leerkrachten kunnen drukke kinderen niet aan. Drukke kinderen stagneren de prestaties van de klas. Scholen worden afgerekend op hun cito scores daar draait de bekostiging op. Scholen dwingen ouders tot onderzoek en tot medicatie gebruik. Met de regelmaat van de klok dreigen zij met AMK meldingen als ouders onderzoek en/of medicatie weigeren. Zelf meegemaakt, maar ik hield mijn rug recht.

Dit waren zo maar 4 punten waar men om over-diagnostiek te stoppen meer onderzoek naar moet doen.

Mijn visie is voortkomend uit lange ervaringsdeskundigheid op het gebied van kinderen met ADHD en niet zelden hun ADHD ouders is de volgende: Kinderen kunnen en mogen niet gediagnosticeerd en gemedicaliseerd worden zonder gedegen onderzoek. Goed onderzoek bestaat in de voorfase uit een persoonlijkheidsonderzoek, een IQ test, langdurige observatie diagnostiek in het 1e, 2e en 3e leefmilieu van kinderen. Na de diagnose ADHD dienen deze kinderen gemonitord te worden of ze goed zijn ingesteld en gemonitoord te worden of er verbetering in de 3 leefmilieus worden waargenomen. Voorts dient goed te worden gekeken of er sprake is van dreigende comorbiditeiten en druk op het kind in de contexten van diens leven. Bij de diagnose ADHD horen adequaat advies en een goed behandeling als behandelaar dien je naar de hoogte, lengte en werking van de medicatie te kijken te streven naar een maatpak voor de kinderen en hun ouders. Bij bijwerkingen kijk en zoek je samen naar wat wel en niet werkt. Echte ADHD is een complexe aandoening en de aanpak heeft veel rafelranden. Of door de nieuwe inrichting van de jeugd-ggz de demedicalisatie die men in Den-Haag voor ogen heeft wordt bereikt zal de toekomst uitwijzen. Persoonlijk denk ik van niet je gaat zien dat gedegen onderzoek wordt geschrapt en ADHD nog meer zal worden afgedaan met een pil waardoor kinderen ontsporen. Erg jammer en een gemiste kans .

Het artikel in de Telegraaf van zaterdag 12 juli 2014 was beter dan de column van Jan Vroomans waarover u zo roeptoetert.

Dit artikel is een doordacht pleidooi voor goed en weloverwogen ritalin gebruik.

Zelfs Laura Batstra, een groot tegenstander van Ritalin, neemt in dit artikel redelijk genuanceerd stelling. Dat is mooi ze is soms nogal rechtlijnig. Bram Bakker niet, maar dat is ook niet te verwachten. Hij is een volwassenenpsychiater die ook niet echt weet waar het over gaat. Als we minder ritalin willen, dan is er heel wat nodig. Niet enkel in de beroepsgroep en bij ouders. Ook op maatschappelijk vlak. Deze discussie zal dus nog een aantal jaren doorgaan. Binnen het CJG los je het in elk geval niet op...

Tot zover ik hoor graag van u.

Desiree van Doremalen

0611600310