Ontkenningsfase of nu in de boosheidfase…

Als je kind anders is dan andere dan komt daar het besef als ouder zijn dat je in een soort rouwverwerking zit, Ik dacht nog in de ontkenning te zitten maar ik zit als ik mijn gevoel zo voelt zit ik al in mijn boosheid fase

Mijn jongste dochter trekt het niet op het reguliere onderwijs, Ja eigenlijk kan ze het wel maar kan ze de drukte van het reguliere onderwijs niet aan. Er wordt teveel verwacht, ze moet veel, snel, en ook nog goed presteren en het liefst geen fouten maken.

Door deze druk kan zij en haar lichaam dit niet trekken en geeft dat stress en spanning wat zich uit in lichamelijke klachten en geestelijke klachten. Hoe vaak ik dit op school aangeef, ze zien het niet en proberen mij wel tegemoet te komen, maar lijken mij gewoon een lastige moeder te vinden. Maar ik accepteer niet dat mijn dochter totaal in elkaar klapt als ze uit school komt, Ik accepteer niet haar doodswens, Ik accepteer niet dat ze zichzelf een dom kind vind, ik accepteer niet dat mijn kind haar zelfvertrouwen compleet naar het nulpunt wordt geduwd. School lijkt handelingsverlegen te worden maar eigenlijk is het heel simpel… Mijn kind heeft iets meer tijd nodig, kleinere groepen, minder drukte en Duidelijkheid. En voor speciaal onderwijs heeft ze een diagnose nodig, nu heeft ze SI problematiek met motorische beperking en HMS maar in feite zal ze beter voldoen met een ASS diagnose. Dus in het nieuwe schooljaar mag ik opnieuw het “gevecht”aan met school en opnieuw de molen in van een diagnose stelling.Terwijl het eigenlijk maar kleine aanpassingen zijn in mijn ogen of een kind nu een ASS diagnose heeft of niet. Elk kind gedijt beter met duidelijkheid,rust, regelmaat en meer aandacht. Waarom moet er zo’n gevecht geleverd worden.

Maris, 20 juli 2016

Bron: Ontkenningsfase of nu in de boosheidfase…