Je maakt wat mee in het gedecentraliseerde Zorgland…

Post date: 22-dec-2018

Je maakt wat mee in het gedecentraliseerde Zorgland…

Als ouders van een kind met autisme heb je het niet altijd even makkelijk. En als je het dan even niet trekt, en ook niet meer kunt duwen, schakel je hulp in via de Sociale Wijkteams. In de regio ZHZ, maar ook in vele andere regio’s, heb je het dan meteen extra lastig.

En dan ben je afhankelijk van het empathisch- en oplossend vermogen, maar ook van de ter-zake-kundigheid van de Jeugdprofessionals die bij je over de vloer komen. Je moet het dus treffen.

Bij ons ging het ongeveer als volgt: In plaats van adequate hulp te bieden, werd ons verteld dat elk kind weleens lastig is, dat wij er maar voor moesten zorgen dat onze zoon in het gareel gaat lopen (ja, d.m.v. het consequent bestraffen van negatief gedrag), en met picto’s en “geef me de vijf” komt alles goed. Als ouder weet je ook niet alles, dus ga je aan jezelf twijfelen. “Laten we dat maar proberen dan. Dank voor de hulp.” Wel gek overigens, dat de psycholoog die wij zelf hebben geraadpleegd zei dat we nooit mogen straffen, maar alleen positief gedrag moet bekrachtigen en negatief gedrag negeren. Yulius zegt dat ook. Maar ja, de Jeugdprofessional zal het wel weten.

Averechts effect. Wat een verrassing. Maar weer aanbellen bij het Sociaal Wijkteam. Of we wilden vertellen wat er misging. Nou, we regelen wel wat opvang voor het weekend. Niet te veel natuurlijk, want je bent wel ouder, dus eigenlijk is het je plicht om dit allemaal zelf op te vangen, ja? Nou, op onze knieën natuurlijk. Toch blij dat er iets van hulp komt.

Maar ja, 6 uur per 2 weken is natuurlijk een pleister plakken op een gecompliceerde botbreuk. Onze zoon ontspoort rustig verder. Maar weer aanbellen. Zijn we er nou alweer? We zijn wel lastig, hoor! Nou, we komen zelf wel een keer per week een uurtje langs om jullie weer op de rit te krijgen. In de tussentijd krijgen jullie er 6 uur per 2 weken opvang bij. Joepie!

Zelf ook maar weer naar een andere psycholoog. Straffen? Nee, natuurlijk niet. Alleen positief gedrag belonen? Nee, natuurlijk niet. Jullie moeten hem een alternatief aanbieden als hij ongewenst gedrag gaat vertonen. Zeg dat dan eerder. Wij hadden geen idee dat het zo makkelijk zou kunnen zijn. Onwijs bedankt! We gaan ermee aan de slag.

Dus, even samenvatten: 4 hulpverleners, 3 meningen. Eerst alleen positief gedrag belonen en negatief gedrag negeren. Dan op advies van de Jeugdprofessional alleen nog maar consequent bestraffen van negatief gedrag. Dan weer ‘none of the above’ en een alternatief aanbieden. Heel duidelijk voor ons en nog duidelijker voor iemand met autisme.

Averechts effect. Da’s toch gek. Maar weer aanbellen. Jongens, dit kan echt niet meer zo! Ik kom wel langs met een psycholoog. Die had z’n meningen al klaar. ‘Een kind leert altijd, alleen niet altijd schoolse vaardigheden.’ En als antwoord op de opmerking van de Jeugdprofessional dat uithuisplaatsing dreigt, kwam er een onverschillig ‘ach, ieder kind gaat het huis uit, de een alleen wat eerder dan de ander.’ Nee, meer hulp bieden heeft geen zin. Nou, doei!

Sorry? Wat is hier gebeurd? Je komt als radeloze ouder met een hulpvraag en dit is hoe erop gereageerd wordt? Ondertussen komen er ook verhalen uit andere gemeenten binnen. ‘Bezuinigingen, dat weet je, sorry. Kan de kerk je niet helpen?’ En ook ‘Heeft je kind naast autisme ook ADHD? Dat is vervelend. Wil je daar extra PGB voor? Jammer, dat past niet binnen het budget van jullie Zorgprofiel.’ Er gaat iets mis in deze regio. Heel erg mis.

Mijn vrouw en ik zitten gedesillusioneerd op de bank na het invullen van een schadeaangifteformulier omdat wij als ouders aansprakelijk zijn gesteld voor de schade die onze zoon heeft aangebracht aan de goederen van een derde.

• Er zal nu toch wel adequate hulp geboden gaan worden?

• Wat denk je zelf? Zullen we maar gaan verhuizen? In Delft en Den Haag gaat het heel anders.

• Dat lijkt me een prima idee. Geef me de vijf!