Mijn tweede dochter heeft al een behoorlijke reis gemaakt qua scholen/onderwijs betreft. Ze kreeg op drie jarige leeftijd de diagnose Pdd-nos met laag gemiddeld iq. Dit alles gebeurde net voordat ze naar (reguliere)school ging. En school was zo moeilijk voor haar. Ze kon alleen de ochtenden naar school. Dus elke middag zat ze thuis. Toen hebben we de beslissing gemaakt op haar naar de dagbehandeling te doen voor kinderen van 0- 7 jaar en dat was gelukkig een zeer goede keuze. Vanuit de dagbehandeling een heel gedoe om geschikt onderwijs te vinden want voor de school van onze keuze was ze nog te jong. Voor deze betreffende school moest ze zes jaar zijn en ze was nog 5 jaar en 8 maanden. Uiteindelijk kon ze tijdelijk naar een SBO. Bij gebrek aan een andere plek hebben we haar daar op school gedaan. Gelukkig zit ze daar nu op haar plek en heeft ze het naar haar zin. Inmiddels zit ze in Groep 3 en had ik vorige week rapportbespreking.

De leerkracht pakt een formulier erbij en zegt: Tja, normaal heb ik altijd meerdere bladzijdes maar bij u dochter is dat duidelijk anders. Tja dacht ik bij mijzelf..sociaal wenselijk gedrag op school… Maar ik besloot nog even mijn mond dicht te houden. Ik glimlach naar de juf en ik pak het blaadje aan waar ze haar punten heeft opgeschreven, Ik zie doelstellingen, Ik zie uitslagen van cito scores, Ik zie een klein verslag over hoe mijn dochter functioneert. De juf begint en zegt ineens: Als ik puur naar haar scores kijkt dan denk ik: Waarom zit dit meisje hier? Ik kijk haar een beetje verbaasd aan en ze hervat haar gesprek. Ja, ik snap dat ze hier zit met haar diagnose en problematiek maar cognitief is ze zeker niet slecht. In feite zou ze naar regulier onderwijs kunnen. Ik kijk haar wederom verbaasd aan en voel de drang om haar nu tegen te spreken, in korte tijd bedenk ik of ik rustig of geïrriteerd moet reageren. Nog voordat ik de keuze maakt hoor ik mezelf al vrij geïrriteerd zeggen: Luister Juf, als er in het reguliere onderwijs het een en ander verbeteren zou qua hoeveelheid kinderen in de klas, Begeleiding en toch ook de kennis bij de leerkrachten dan zou ik er misschien over nadenken maar zoals het nu gaat is er geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om haar terug te doen naar regulier onderwijs. Juf kijkt mij een beetje hulpeloos aan en knikt haar hoofd, Maar zegt verder niets. Ik voel dat er nu een ongemakkelijk sfeertje is en ik breek de spanning door verder te gaan over haar goede scores. De juf herpakt zich en verteld over hoe goed ze haar best doet. Ik voel me trots en vraag nog wel hoe het dan eigenlijk kan dat de cito score laag is. Dat zou komen door tijdsdruk en dat ze dus meten aan regulier onderwijs. Ik kijk omhoog en ik zeg misschien iets te krengerig; En dan terug naar regulier en dan weer honderden gesprekken en een arrangement regelen en continu uitleggen hoe Autisme werkt. De juf knikt wederom en zegt: Ik begrijp u frustratie over het passend onderwijs. Ik kijk intussen op de time-timer die aangeeft dat mijn tijd er bijna op zit. En ik geef nog een pleidooi…

Ik kijk de juf oprecht aan en zeg: Juf, ik zie mijn dochter hier groeien,Ik zie dat ze het naar haar zin heeft en er is niks beter dan dat mijn kind goed in haar vel zit. Want doordat ze goed in haar vel zit maakt ze deze groei door en leert ze makkelijker dan dat ze op regulier zit met te grote klassen en net te weinig kennis. Ik heb respect voor leerkrachten want ik vind het knap dat ze het kunnen om zoveel kinderen te motiveren en dingen aan te leren maar mijn kind functioneert beter op een rustiger tempo en in kleinere klassen. We staan beide op met een glimlach en ik bedank haar voor het afgelopen jaar en dan is dit een mooie afsluiting van mijn dochter haar rapportbespreking.