Éénhoofdig gezag, moeilijk maar niet onmogelijk!

Post date: 7-mrt-2016

Éénhoofdig gezag, moeilijk maar niet onmogelijk!

Op 21 januari 2016 vond de rechtszaak over de verkrijging van het éénhoofdig gezag en een wijziging van de hoofdverblijfplaats plaats.

Na vele pogingen om met mijn ex-partner te communiceren, zelfs met druk van jeugdzorg om het gesprek aan te gaan, vond ik het wel genoeg. Ik besloot om vorig jaar november het éénhoofdig gezag over mijn beide kinderen, Jeroen (13) en Danique (bijna 10) aan te vragen.

Mijn ex-partner heeft alles gedaan om het contact tussen vader en kinderen af te houden en vader negatief neer te zetten. Zelfs na positieve rapportages vanuit jeugdzorg en een gezinsopname in Harreveld bleef moeder volhouden dat de veiligheid van de kinderen niet gewaarborgd was.

Voor ik deze beslissing nam was er al heel veel gebeurd. Mijn insteek was altijd dat een moeder een moeder blijft. Kinderen hebben recht op 2 ouders en op een normale omgang met hen beiden. Ik ben zelfs van mening dat er eigenlijk helemaal geen beperkingen in de omgang zouden moeten zijn. Dat moet dan echter wel mogelijk zijn.

Zelfs als het ging om het verlenen van toestemming over de in te zetten jeugdhulp was er onenigheid. Alles moest op moeders voorwaarden. Hierdoor kregen de kinderen niet de benodigde hulpverlening. Ook dit was voor mij een belangrijke reden om het éénhoofdig gezag aan te vragen.

Uit de vele verhalen over het verkrijgen van éénhoofdig gezag blijkt dat het niet éénvoudig is om dit gezag te af te dwingen. Zeker niet als vader zijne.

Het is daarom raadzaam om al je communicatie pogingen te bewaren. Dus je bewaart alle e-mails en alle overige bewijzen waaruit blijkt dat de andere partij tegenwerkt. Zodra je besluit om het éénhoofdig gezag aan te vragen verzamel je alles wat je hebt bewaard en geeft dit aan je advocaat.

Het heeft alles bij elkaar 7 jaar geduurd, voor ik besloot om deze stap te zetten. Ik zal ook niet beweren dat het een gemakkelijke beslissing was. Het wel of niet doorzetten heeft me veel piekermomenten en twijfels opgeleverd.

De rechtszaak in september 2015, waarbij het ging over plaatsen van Jeroen bij vader, was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was de negativiteit en de aanvallen op jeugdzorg en mijzelf als vader meer dan zat. Toen ook mijn dochter wachtte op hulp en mijn ex had aangegeven geen toestemming te geven ging ik voor het éénhoofdig gezag over beide kinderen.

Op 12 februari 2016 volgde de uitspraak waarbij het éénhoofdig gezag werd toegekend. De rechter kwam tot deze beslissing omdat moeder zich zelfs tijdens de zitting negatief bleef uiten over vader en jeugdzorg.

Ik weet het en besef het, maar het voelt nog steeds vreemd dat ik het éénhoofdig gezag hebt. Het geeft rust, hoewel diezelfde rust een vreemd soort spanning geeft.

Ik heb 7 jaar lang met het besef geleefd dat mijn ex overal een strijdpunt van maakte. Ik wist dat zij steeds in hoger beroep ging,... dat wist ik. Daar bereidde ik mij steeds opnieuw op voor. En nu,... nu is het anders.

De advocaat van mijn ex heeft haar een hoger beroep ontraden. Hij zal de zaak in hoger beroep niet op zich nemen.

Wat ik heel graag mee wil geven is het volgende: "Het is niet onmogelijk om in Nederland als vader éénhoofdig gezag aan te vragen. Doe dit nooit uit wraak, maar alleen als je kinderen klem komen te zitten in de strijd. Een moeder blijft altijd een moeder, met of zonder gezag. Dat mag je je kinderen nooit ontnemen'.

Alle namen in dit artikel zijn uit privacy overwegingen gefingeerd.

Met dank aan Eric van Leeuwen voor het beschikbaar stellen van de casus.