Post date: 30-jun-2016

Ondersteuningsteam

1 maart 2016

Het is vrijdag 26-2. Ik kijk in mijn agenda voor de komende week. Maandag 29 feb. om 15:45 uur gesprek met het ondersteuningsteam over mijn oudste dochter. School zit omhoog en dat komt door mij! Ik geef regelmatig op school aan dat mijn dochter vastloopt, Ze is desastreus moe. Huilt veel, is boos en baalt enorm. Ze heeft geen aansluiting met haar klasgenoten en ook nog bijkomend is dat ze heel slecht slaapt. Ik heb het een tijd lag voor lief genomen want als ik het aankaartte bij de leerkracht was er onbegrip want Ze is zo gezellig en lief en behulpzaam in de klas. Maar de ontladingen werden heviger en er kwam een diagnose om de hoek kijken. Er was nog steeds onbegrip want er werd ook gezegd: kijk eerst hoe de thuissituatie is! Want haar zusje heeft ook ontladingen en dat zal haar vast ook geen goed doen. Met andere woorden kijk eerst naar je eigen over hoe je de opvoeding van je kinderen doet! Voordat je naar school komt met problemen met je kind. Ik heb inmiddels aardig wat gesprekken gehad maar ik moet zeggen dat ik mij afvraag wat ik nu allemaal voor vragen en opmerkingen naar mijn hoofd geworpen krijg.

Het is Zondag. Ik betrap mezelf erop dat ik aan het googlen ben wie er allemaal in het ondersteuningsteam zit. Ik krijg niet echt antwoord op mijn vraag dus ik moet maar afwachten tot Maandag.

Het is Maandag kwart voor vier. Ik voel mijn hart kloppen ik voel de spanning, Ik zucht en loop naar de kamer van de IB-er. De Juf van mijn dochter komt op dat moment naar beneden en zegt: Hier zit ze niet, Waarschijnlijk zitten ze in de personeelskamer! Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag aan de juf: Oh, heeft ze dat niet gemeld aan je? De juf reageert niet en trekt de deur van de kamer open en daar zit de delegatie van het ondersteuningsteam. Ik kijk of ik bekende ziet zitten en ik herken twee van de vijf dames. Ik geef een hand en gaat zitten. Ik kijk naar de IB-er die haar papieren en notitieblok erbij pakt. Ze begint met het verhaal over mijn oudste en legt de situatie uit hoe ze op school functioneert en hoe ze thuis functioneert. Ze zegt ook dat ik geen hulp meer zoekt bij Yulius. Ik kijk haar aan en snauw(zonder dat het mijn bedoeling is) Ze staat weer op de wachtlijst hoor! Maar ik vind het gewoon moeilijk dat mijn kind het zo moeilijk heeft op school terwijl ze in de weekenden en in de vakantie’s zich een stuk beter voelt en dat ik dan hulp moet zoeken en eventueel medicatie moet starten. De Jeugdarts kijkt mij aan en zegt dat ze mijn gevoel daar in snapt en dat we met elkaar er van alles aan gaan doen om het zo fijn mogelijk voor haar te gaan maken. Ik knik mijn hoofd en zeg dat ik dat ene jaar dat ze nog op de basisschool zit haar niet naar een andere school wil doen. De verandering zou voor haar heel moeilijk zijn.

Het gesprek gaat verder er wordt van alles uit de kast getrokken wat allemaal gebruikt kan worden. Dus de thermometer, de Time-out etc.Maar mijn dochter wil geen uitzondering op de regel zijn. Ze wil net als de rest zijn maar dat is te veel voor haar. Een volle klas en dan kinderen die niet de regels volgen die er zijn, dat maakt mijn dochter “gek” Alle geluiden,alle prikkels die zintuiglijk binnen komen. Haar perfectionisme en haar Autisme maken mijn dochter extreem moe en leveren dus ook lichamelijke klachten op. Er wordt aan tafel gesproken over een oplossing. De orthopedagoog komt met het idee om een PAB vanuit cluster 4 naar mijn dochter te laten kijken. Ik knik en vindt het zeker het proberen waard. Een ambulant begeleider die gericht naar mijn dochter kijkt. Ik betrek haar begeleidster vanuit ZIN er ook nog bij. Samen komen we er vast wel uit. Ik kijk naar de klok en zie dat mijn tijd erop zit en dat wordt ook medegedeeld door de IB-er. Ik bedank allen die om de tafel zitten en ik loop naar buiten. Met een diepe zucht stap ik in mijn auto en rij ik naar huis naar mijn drie mooie meiden die het allemaal af en toe te overweldigend vinden in het leven.

Maris