ระเบียบ/ข้อกฏหมาย

ตามที่กระทรวงวัฒนธรรม มีการปรับปรุงกฎกระทรวงเกี่ยวกับการประกอบกิจการภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2568 เพื่อให้การดำเนินการในการขอรับใบอนุญาต/ต่ออายุใบอนุญาต การแจ้งเพิ่มจำนวนเครื่องมือ การแจ้งเพิ่มขนาดพื้นที่ เป็นไปตามกฎกระทรวงฯ 2568  จึงมีการประกาศนายทะเบียนกลาง พ.ศ. 2568 เรื่อง กำหนดแบบคำขอรับใบอนุญาต แบบใบอนุญาต แบบแจ้งเพิ่มจำนวนเครื่อง/เพิ่มขนาดพื้นที่ แบบคำขอต่ออายุใบอนุญาต และแบบขอแก้ไขข้อมูลในใบอนุญาต จำนวน 3 ฉบับ ซึ่งมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 2 กันยายน 2568 ดังนี้

• ประกาศนายทะเบียนกลาง เรื่อง กำหนดแบบคำขอฯ ประกอบกิจการร้านวีดิทัศน์

• ประกาศนายทะเบียนกลาง เรื่อง กำหนดแบบคำขอฯ ประกอบกิจการโรงภาพยนตร์

• ประกาศนายทะเบียนกลาง เรื่อง กำหนดแบบคำขอฯ ประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์และวีดิทัศน์

• พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551

• กฎกระทรวงการประกอบกิจการโรงภาพยนตร์ พ.ศ. 2568  New (มีผลใช้บังคับ 24 พฤษภาคม 2568)

• กฎกระทรวงการประกอบกิจการให้เช่า  แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2568 New

• กฎกระทรวงการประกอบกิจการร้านวีดิทัศน์ พ.ศ. 2568 New

• กฎกระทรวงกำหนดค่าธรรมเนียมเกี่ยวกับการประกอบกิจการภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2568 New

ตามที่ได้มีประกาศกระทรวงวัฒนธรรม เรื่อง กำหนดเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 เพื่อทำหน้าที่ในการปรับเป็นพินัยในความผิดทางพินัยตามความในมาตรา 78 มาตรา 79 มาตรา 80 มาตรา 81 และมาตรา 82 แห่งพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551

อาศัยอำนาจตามความในข้อ 10 ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยระเบียบปฏิบัติในการปรับเป็นพินัย พ.ศ. 2566 และประกาศกระทรวงวัฒนธรรม เรื่อง กำหนดเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยฯ จังหวัดนครสวรรค์ จึงแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยฯ ในจังหวัดนครสวรรค์ โดยมีองค์ประกอบและอำนาจหน้าที่ ดังนี้

1. องค์ประกอบ

1.1 วัฒนธรรมจังหวัดนครสวรรค์ หัวหน้าองค์คณะ

1.2 ผู้กำกับการ (สอบสวน) กลุ่มงานสอบสวน ตำรวจภูธรจังหวัดนครสวรรค์ (อาวุโสอันดับ 1) องค์คณะ

1.3 นิติกรชำนาญการที่ทำการปกครองจังหวัด กลุ่มงานอำนวยความเป็นธรรม องค์คณะ

1.4 ผู้อำนวยการกลุ่มยุทธศาสตร์และเฝ้าระวังทางวัฒนธรรม องค์คณะ

1.5 นักวิชาการวัฒนธรรมชำนาญการที่ได้รับมอบหมาย องค์คณะ

2. อำนาจหน้าที่

2.1 พิจารณาและดำเนินการปรับเป็นพินัยให้เป็นไปตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการปรับเป็นพินัย พ.ศ. 2565 และอนุบัญญัติที่เกี่ยวข้อง

2.1 ในการพิจารณาดำเนินการตามข้อ 2.1 ต้องดำเนินการเป็นองค์คณะ ซึ่งมีหัวหน้าองค์คณะหนึ่งคน และองค์คณะอีกไม่น้อยกว่าสองคน  

ดาวน์โหลด :  คำสั่งจังหวัดนครสวรรค์ ที่ 696/2567 เรื่อง แต่งตั้งองค์คณะเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ในจังหวัดนครสวรรค์

โดยที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยบัญญัติว่ารัฐพึงกำหนดโทษอาญาเฉพาะความผิดร้ายแรง กรณีจึงเป็นการสมควรกำหนดให้การกระทำความผิดในลักษณะที่เป็นการฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบติตามกฎหมายในกรณีที่ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงและโดยสภาพไม่กระทบต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชนอย่างร้ายแรง หรือไม่มีผลกระทบต่อส่วนรวมอย่างกว้างขวางเป็นความผิดทางพินัย โดยไม่ถือเป็นความผิดอาญา และให้กำหนดค่าปรับเป็นพินัยสำหรับผู้ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตาม

มาตรา 3 (นิยาม)

• "ปรับเป็นพินัย" หมายควาว่า สั่งให้ผู้กระทำความผิดทางพินัยต้องชำระค่าปรับเป็นพินัยไม่เกินที่กฎหมายกำหนด

มาตรา 9  ในการกำหนดค่าปรับเป็นพินัย ให้พิจารณาตามความเหมาะสมกับข้อเท็จจริง ดังต่อไปนี้

• ระดับความรุนแรงของผลกระทบที่เกิดขึ้นแก่ชุมชนหรือสังคมจากการกระทำความผิดทางพินัย และพฤติการณ์อื่นอันเกี่ยวกับสภาพความผิดทางพินัย

• ความรู้ผิดชอบ อายุ ประวัติ ความประพฤติ สติปัญญา การศึกษาอบรม สุขภาพ ภาวะแห่งจิต นิสัย อาชีพ สิ่งแวดล้อม การกระทำความผิดซ้ำ และสิ่งอื่นทั้งปวงเกี่ยวกับผู้กระทำความผิดทางพินัย

• ผลประโยชน์ที่ผู้กระทำความผิดทางพินัยหรือบุคคลอื่นได้รับจากการกระทำความผิดทางพินัย

• สถานะทางเศรษฐกิจของผู้กระทำความผิดทางพินัย

ในการชำระค่าปรับเป็นพินัย ถ้าผู้กระทำความผิดขอร้อง และเจ้าหน้าที่ของรัฐหรือศาลเห็นว่าผู้กระทำความผิดไม่อาจชำระค่าปรับในคราวเดียวได้ เจ้าหน้าที่ของรัฐหรือศาลจะให้ผ่อนชำระก็ได้

มาตรา 10  ในกรณีที่ผู้กระทำผิดทางพินัยเป็นบุคคลธรรมดา และกระทำความผิดทางพินัยเพราะเหตุแห่งความยากจนเหลือทนทานหรือเพราะความจำเป็นอย่างแสนสาหัสในการดำรงชีวิต ผู้นั้นอาจยื่นคำร้องเพื่อกำหนดค่าปรับเป็นพินัยต่ำกว่าที่กฎหมายบัญญัติไว้ หรือขอทำงานบริการสังคมหรือทำงานสาธารณประโยชน์แทนค่าปรับเป็นพินัยได้

มาตรา 19 เมื่อมีเหตุอันควรสงสัยหรือมีการกล่าวหาหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐพบเห็นว่ามีการกระทำความผิดทางพินัย ให้เจ้าหน้าที่ของรัฐดำเนินการแสวงหาข้อเท็จจริงและรวบรวมพยานหลักฐาน และต้องให้โอกาสผู้ถูกกล่าวหาได้ชี้แจงหรือแก้ข้อกล่าวหานั้นตามสมควร ทั้งนี้ตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง

มาตรา 20 เมื่อดำเนินการตามมาตรา 19 แล้ว และเจ้าหน้าที่าของรัฐมีพยานหลักฐานเพียงพอว่าผู้ใดกระทำความผิดทางพินัย ให้เจ้าหน้าที่ของรัฐมีคำสั่งปรับเป็นพินัยและส่งคำสั่งให้ผู้นั้นทราบทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับไปยังที่อยู่ที่ปรากฎตามหลักฐานทางทะเบียนตามกฏหมายว่าด้วยการทะเบียนราษฎรของผู้ถูกกล่าวหาหรือตามที่ได้แจ้งไว้ต่อหน่วยงานของรัฐ และให้ถือว่าผู้นั้นได้รับแจ้งตั้งแต่วันครบสิบห้าวันนับแต่วันที่ปรากฎในทะเบียนตอบรับ

มาตรา 21 คำสั่งปรับเป็นพินัยตามมาตรา 20 ให้ทำเป็นหนังสือโดยมีรายละเอียด ดังต่อไปนี้

• ข้อเท็จจริงที่เกี่ยวกับการกระทำอันเป็นความผิดทางพินัย

• อัตราค่าปรับเป็นพินัยที่กฎหมายบัญญัติ และจำนวนค่าปรับเป็นพินัยที่เจ้าหน้าที่ของรัฐกำหนดให้ต้องชำระ

• ระยะเวลาที่ต้องชำระซึ่งต้องไม่น้อยกว่าสิบห้าวัน แต่ไม่เกินสามสิบวันนับแต่วันที่ได้รับแจ้ง

• กระบวนการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐจะต้องดำเนินการต่อไป ถ้าผู้ถูกกล่าวหาปฏิเสธข้อกล่าวหาหรือไม่ชำระค่าปรับเป็นพินัยภายในระยะเวลาที่กำหนด

• สิทธิในการขอผ่อนชำระตามมาตรา 9 วรรคสอง หรือการยื่นคำร้องขอต่อศาลตามมาตรา 10

• รายละเอียดอื่นใดที่เห็นสมควรอันจะทำให้ผู้ถูกกล่าวหาเข้าใจสภาพแห่งการกระทำความผิดหรือที่เป็นประโยชน์ต่อผู้ถูกกล่าวหา

มาตรา 24 ในกรณีที่พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาพบการกระทำความผิดทางพินัย ให้มีหน้าที่แจ้งให้หน่วยงานของรัฐที่รับผิดชอบกฎหมายนั้นๆ เพื่อพิจารณาดำเนินการปรับเป็นพินัยต่อไป เว้นแต่เป็นความผิดทางพินัยที่พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจดังกล่าวเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐตามพระราชบัญญัตินี้ ในกรณีเช่นนั้นให้พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจดำเนินการตามพระราชบัญญัตินี้ในฐานะเจ้าหน้าที่ของรัฐ

มาตรา 33  คดีความผิดทางพินัยเป็นอันยุติ ด้วยเหตุดังต่อไปนี้

• เมื่อมีการชำระค่าปรับเป็นพินัยหรือทำงานบริการสังคมหรือทำงานสาธารณประโยชน์แทนค่าปรับเป็นพินัยครบถ้วนแล้ว

• โดยความตายของผู้กระทำความผิดทางพินัย

• เมื่อมีการเปรียบเทียบความผิดอาญาตามมาตรา 16 (4)

• เมื่อคดีขาดอายุความตามมาตรา 11 หรือพ้นกำหนดเวลาตามมาตรา 12 แล้วแต่กรณี

มาตรา 34 ห้ามมิให้หน่วยงานของรัฐบันทึกการกระทำความผิดทางพินัยของบุคคลใด รวมไว้ในบันทึกประวัติอาชญกรรม หรือในฐานะเป็นประวัติอาชญกรรม

ข้อ 1 กำหนดให้เจ้าหน้าที่ของรัฐต่อไปนี้ เป็นผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยในความผิดทางพินัยตามมาตรา 78 มาตรา 79 มาตรา 80 มาตรา 81 และมาตรา 82 แห่งพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ในเขตกรุงเทพมหานคร

• ผู้อำนวยการสำนักพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

• ผู้อำนวยการกลุ่มนิติการ หรือนิติกรชำนาญการพิเศษ

• ผู้อำนวยการกลุ่มตรวจและส่งเสริมสถานประกอบกิจการ หรือนักวิชาการวัฒนธรรมชำนาญการพิเศษ

ข้อ 2 กำหนดให้เจ้าหน้าที่ของรัฐต่อไปนี้ เป็นผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยในความผิดทางพินัยตามมาตรา 78 มาตรา 79 มาตรา 80 มาตรา 81 และมาตรา 82 แห่งพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551  เฉพาะในพื้นที่ของตน สำหรับในจังหวัดอื่น

• วัฒนธรรมจังหวัด หรือข้าราชการพลเรือนสามัญในสำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดซึ่งดำรงตำแหน่งระดับชำนาญการขึ้นไป

• ข้าราชการตำรวจ ซึ่งดำรงตำแหน่งสารวัตรหรือเทียบเท่าตำแหน่งสารวัตรขึ้นไป สังกัดตำรวจภูธรภาค 1-9 และศูนย์ปฏิบัติการตำรวจภูธรจังหวัดชายแดนภาคใต้

• เจ้าพนักงานปกครอง หรือนิติกร ซึ่งดำรงตำแหน่งชำนาญการขึ้นไป

ข้อ 3 ในการพิจารณาและดำเนินการปรับเป็นพินัย กำหนดให้เจ้าหน้าที่ตามข้อ 1 หรือข้อ 2 ต้องทำเป็นองค์คณะ ประกอบด้วยเจ้าหน้าที่ของรัฐจำนวนไม่น้อยกว่าสามคน ซึ่งมีหัวหน้าองค์คณะหนึ่งคน และองค์คณะอีกไม่น้อยกว่าสองคน ตามที่ได้รับแต่งตั้งจากอธิบดีกรมส่งเสริมวัฒนธรรม วัฒนธรรมจังหวัด ผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค 1-9 และศูนย์ปฏิบัติการตำรวจภูธรจังหวัดชายแดนภาคใต้ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ หรือผู้ว่าราชการจังหวัด แล้วแต่กรณี

มาตรา 78  ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองแสนบาทถึงหนึ่งล้านบาท

• มาตรา 25 วรรคหนึ่ง : ภาพยนตร์ที่จะนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักร ต้องผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

• มาตรา 28 วรรคสอง : ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่สิบแปดปีขึ้นไป และภาพยนตร์ที่ห้ามผู้มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีดู ให้ฉายทางโทรทัศน์ได้ในระหว่างเวลาที่คณะกรรมการกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา

• มาตรา 34 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดส่งภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นในราชอาณาจักรออกไปนอกราชกอาณาจักร เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

• มาตรา 49 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดส่งวีดิทัศน์ที่สร้างขึ้นในราชอาณาจักรออกไปนอกราชอาณาจักร เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

มาตรา 79 ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองแสนบาทถึงหนึ่งล้านบาท และปรับอีกไม่เกินวันละหนึ่งหมื่นบาทตลอดระยะเวลาที่ฝ่าฝืนอยู่

• มาตรา 37 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดประกอบกิจการโรงภาพยนตร์โดยทำเป็นธุรกิจหรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่ได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

• มาตรา 38 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์โดยทำเป็นธุรกิจหรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่ได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

มาตรา 80 ผู้รับใบอนุญาตผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองหมื่นบาทถึงหนึ่งแสนบาท

• มาตรา 43 : ภาพยนตร์ที่ผู้รับใบอนุญาตโรงภาพยนตร์ หรือให้เช่า แลกเปลี่ยน รหือจำหน่ายภาพยนตร์ จะมีไว้ในสถานประกอบกิจการของตนเพื่อนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่าย จะต้องเป็นภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาสาระเช่นเดียวกับภาพยนตร์ที่ผ่านการตรวจและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ และมีการแสดงเครื่องหมายการอนุญาต ประเภทของภาพยนตร์และหมายเลขรหัส

• มาตรา 44 วรรคสอง : ห้ามผู้รับใบอนุญาตภาพยนตร์ ยินยอมหรือปล่อยปละละเลยให้ผู้ซึ่งมีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีเข้าไปในโรงภาพยนตร์ในระหว่างที่ทำการฉายภาพยนตร์ที่จัดอยู่ในประเภทดังกล่าว

• มาตรา 45 : ห้ามผู้รับใบอนุญาตให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์  ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์ที่ห้ามผู้มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีดู ให้แก่ผู้ซึ่งมีอายุต่ำกว่าที่กำหนด

• มาตรา 58 : วีดิทัศน์ที่ผู้รับใบอนุญาตประกอบกิจการร้านวีดิทัศน์ หรือร้านให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายวีดิทัศน์ จะมีไว้ในสถานประกอบกิจการของตนเพื่อนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่าย จะต้องมีลักษณะเช่นเดียวกับวีดิทัศน์ที่ผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ และมีการแสดงเครื่องหมายการอนุญาตและหมายเลขรหัส

มาตรา 81 ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองหมื่นบาทถึงหนึ่งแสนบาท

• มาตรา 46 : การฉายภาพยนตร์ในสถานที่ที่บุคคลทั่วไปสามารถดูได้ ต้องเป็นภาพยนตร์ส่งเสริมการเรียนรู้และควรส่งเสริมให้มีการดู หรือภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้ดูทั่วไป

• มาตรา 49 วรรคหนึ่ง : วีดิทัศน์ที่จะนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักรต้องผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

มาตรา 82 ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ดังต่อไปนี้ หรือประกอบกิจการระหว่างถูกพักใช้หรือถูกเพิกถอนใบอนุญาต ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งแสนบาทถึงห้าแสนบาท และปรับอีกไม่เกินวันละหนึ่งหมื่นบาทตลอดระยะเวลาที่ฝ่าฝืนอยู่

• มาตรา 53 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดจัดตั้งหรือประกอบกิจการร้านวีดิทัศน์โดยทำเป็นธุรกิจหรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่จะได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

• มาตรา 54 วรรคหนึ่ง : ห้ามผู้ใดประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายวีดิทัศน์โดยทำเป็นธุรกิจหรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่จะได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

ดาวน์โหลด : ตารางมาตราของกฎหมายตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ที่เปลี่ยนเป็นความผิดทางพินัย

• พระราชบัญญัติว่าด้วยการปรับเป็นพินัย พ.ศ. 2565

• ตารางมาตราของกฎหมายฉบับต่างๆ ที่จะเปลี่ยนเป็นความผิดทางพินัย (กฎหมายในบัญชี 1)

• ตารางมาตราของกฎหมายฉบับต่างๆ ที่จะเปลี่ยนเป็นความผิดทางพินัย (กฎหมายในบัญชี 3)

• ตารางมาตราของกฎหมายตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ที่จะเปลี่ยนเป็นความผิดทางพินัย

• กฎกระทรวงการแสวงหาข้อเท็จจริง การรวบรวมพยานหลักฐาน และการชี้แจงหรือแก้ข้อกล่าวหา พ.ศ. 2566

• กฎกระทรวงการชำระค่าปรับเป็นพินัยผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ พ.ศ. 2566

• ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยระเบียบปฏิบัติในการปรับเป็นพินัย พ.ศ. 2566

• ระเบียบคณะกรรมการว่าด้วยการปรับเป็นพินัย เรื่อง การให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ของรัฐ พ.ศ. 2566

• ระเบียบสำนักงานอัยการสูงสุดว่าด้วยการดำเนินคดีความผิดทางพินัยของพนักงานอัยการ พ.ศ. 2566

• ประกาศกระทรวงวัฒนธรรม เรื่อง กำหนดเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอำนาจปรับเป็นพินัยตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551

• ประกาศสำนักงานศาลยุติธรรม เรื่อง การใช้วิธีการทางอิเล็กทรอนิกส์ในการดำเนินคดีความผิดทางพินัย

• ข้อบังคับของประธานศาลฎีกาว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีความผิดทางพินัย พ.ศ. 2566

• คู่มือการปฏิบัติงานเจ้าหน้าที่ของรัฐตามกฎหมายว่าด้วยการปรับเป็นพินัยที่เกี่ยวข้องกับพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 (กรมส่งเสริมวัฒนธรรม) New