Vakantie Diekirch 2012

Luxemburg vakantie Nivon Juni 2012

1^e dag

Na de spanning van inpakken wat er mogelijk nodig is staat uiteindelijk mijn koffer klaar.

Samen wachten we, nu heel gelaten, op mijn vakantie maatje dat als een echte taxichauffeur me komt ophalen.

De bel geeft het vrolijke signaal door. Met een koffer voorbereid op elke weeromstandigheid en mijn boodschappentas gevuld loop in startklaar naar buiten. Mijn vakantie maatje is hulpvaardig in het meedragen en opbergen in de auto.

Mijn huisgenoten, man en hond, worden vervend met een bijzondere knuffel die houdbaar is tijdens gedurende deze tijdelijke scheiding.

Als de autodeur in het slot valt, de gordel me omhelst en de contactsleutel de oké geeft, begint de motor te brommen. De druk op het gaspedaal geeft hem de vrijheid om er vandoor te gaan.

Met nog een zwaaiend gebaar naar mijn dierbaren thuis is onze vakantie begonnen. De vrolijkheid van mijn maatje is aanstekelijk en besmettelijk.

Van wijkstraat via stadsweg vinden we een uitweg naar de snelweg op weg naar een tussenstop in Wijchen om daarna als achter‑volgers. Grensoverschrijdend verlaten we het Geldersland om via de autobahn ons te laten leiden naar Luxemburg vakantieland. Het glooiende land dat zich onderweg laat zien wisselt zich af met huizenformaties, een prachtige weg uitgedacht door tomtom.

Als we bij Vald ‘or de opgelegde drempels over zijn, laat zich in de verte ons ijzersterke wooncomfort zien, rustend op een afgezaagde boomstam.

Al direct blijkt ook hier dat niet alles is wat het lijkt. Dichterbij bezien is het de grasheuvel die fundament bied aan deze stacaravan.

Als de auto zijn rustplaats heeft ingenomen en is uitgeladen nemen mijn maatje en ik tevreden bezit van ons tijdelijk domein.

En dacht je dat we nu konden gaan rusten? Al gauw brengt de trein ons verder om de startkaarten voor de komende voet‑tweedaagse op te halen.

Het is me duidelijk, u ook? De komende dagen zijn we samen gezellig onderweg, de verrassing en uitdagingen welkom geheten.

2^e dag

Vandaag gaat al vroeg de wekker. Onze wandelschoenen staan al te trappelen in afspraak met onze gepakte rugzakken. Voorbereid op zon en regen gaan we samen op pad. De auto’s rollen ons naar het treinstation die fluitend aan komt. Onze schoenen lijken de weg te kennen. Misschien ruiken ze de start zoals een paard zijn stal herkent. In Diekirch wachten de heuvels ons op. Gedurende 20 kilometer natuur zijn we onderdeel van wandelaars uit alle windstreken. Zelfs vanuit Korea zijn er aangevlogen. Wat voor de een een hartelijk wederzien is, is voor de ander een plezierige verrassing.

En gaande weg is de start de finish van deze tocht.

Terug in Diekirch biedt het café een laatste rustplaats om nog voor 5 uur onze aanwezigheid te laten registreren.

Waar overdag de voeten extra inspanning leveren, zijn het ’s avonds onze lachspieren die hun tegenprestaties hoorbaar maken.

Moe van alle inspanning gaan we de nacht in om elkaar morgen weer te vergezellen.

3^e dag

Vandaag delen we ons op, de bikkels die 20 km regen gaan trotseren en de genieters die 12 kilometer andere indrukken gaan opdoen. De regen overvalt beiden met overvloedig. Modderstromen stellen de bikkels op de proef terwijl de genieters onderweg huisgemaakte taart eten. Een verschil ontstaan door keuzes. De finish verenigt beide groepen, ieder met hun eigen belevenissen, de verhalen die een gezamenlijke avond gezellige inhoud geeft.

Lopend van regenstraal naar regenstraal vinden we samen de weg terug naar de camping. Een warme huiskamer, de sterke verhalen, lachwekkende opmerkingen sluiten de dag gevolgd door een welverdiende rust. De volle maan in wording is de sfeerverlichting van de koude nacht die volgt.

4^e dag

Deze dag brengt ons naar de bewoonde wereld waar de winkels zijn deuren voor ons opent voor ‘dagelijkse’ benodigdheden.

De middag verbrengen we in hogere sferen, op de landerijen rondom de camping. Het plezier met de natuur is fotovast waarop de aanwezige camera’s klikken.

5^e dag

Deze dag is ons doel om de Mühlenberg te bestijgen waarbij de trappen ons klein houden in deze indrukwekkende en verrassende steekpartijen. De rotspartijen die ons hoofd te boven gaan tussen bieden spleten doorgang. De sfeer is er groen en vochtig, het water uit de stromen is momenteel verdampt. Het wonende muizenvolk gekleed in zijn bruine bontjas laat zich onbevreesd zien.

Dan wordt er gefluisterd om stilte; minuten lang laat een jonge vos zijn eetstreken aan ons zien. Meerdere camera beelden zijn de stille getuigen hiervan. Na de stenen preekstoel is de waterval ons volgende doel. Ook hier zijn de rotspartijen hoog en stijl. Via het lage pad gaan we terug naar de auto waarna de snelweg ons leidt naar de camping. Chauffeurs bedankt voor jullie stuurmanskunst!

De plezierige gezamenlijke avond is de overgang van een actieve dag naar de rustige nacht. Dit in afwachting en fantasie wat Luxemburg‑stad ons zal gaan brengen.

6^e dag

Het fluitsignaal van de conducteur brengt de trein aan het rollen. De deuren sluiten zich en vermoeide passagiers nemen afscheid van de achterliggende dagactiviteiten. Terwijl de trein de avond in rijdt, vinden mijn voeten rust op de treinbank.

Ongestoord is een vrolijk kind actief bezig met zijn eigen belevenissen op de stoel tegenover zijn moeder. Vlakbij vermaakt een jonge puber zich met stiften terwijl de trein de forensen naar huis brengt. En tussen al die dagelijks repeterende gedragingen nemen wij als opvallende toeristen onze treinplaats in. Kijkend naar de wisselde raambeelden hoor ik de anderen van de groep praten, wat een vertrouwd gevoel geeft. Luxemburg‑stad verwijderd zich van ons nadat ze vandaag een welkome gastvrouw voor ons is geweest. De paden van de oude stad liepen via een park met bijzondere planten en bomen waarvan mening fototoestel opgewonden raakte. Zeker toen een ‘echte tulpenboom’ ( Liriodendron tulipifera) haar uitzonderlijke schoonheid zich ons presenteerde.

Via een tussendoortje, wat ons verraste met vele trappen, kwamen we onverwachts uit op ons routepunt uit.

Waar oude bouw zijn indrukken van tijd tot schoonheid heeft gemaakt vormt de recente architectuur de achtergrond van hun verenigd vergezicht. Een bewonderings‑waardig geheel. Onze voeten hebben ons gedragen om onze ogen te strelen met de verrassende schoonheid.

Een regenbui brengt ons op het idee om in de grote hal van een kerk misschien wel kathedraal te lunchen. In een aangebouwde kapel liggen de lichamen van regeerders van dit hertogdom begraven.

Intussen heeft de trein ons teruggebracht naar Willerwitz om vanaf daar met de auto terug te rijden naar ons tijdelijk thuis voor deze vakantie.

Moe en voldaan sluit ik deze dag af in ene warm bed. Nog even geef ik lijnen vorm: het klad van letters voor deze dagaantekeningen. Omdat alles in deze stacaravan klein is, in vergelijk met een vaste woning en te groot voor een poppenhuis, kan ik met de druk op een klein knopje het verschil maken tussen licht en donker. Mijn lichaam reageert daar aangenaam op zodat ik ’s ochtends uitgerust wakker wordt, klaar voor een nieuwe start.

7^e dag

Dat 7 een bijzonder getal is, daar lijkt onze 7^e vakantiedag als voorbeeld bij aan te sluiten. Na een ontspannende start vertrekken we, goed voorbereid op regen.

Ons doel van vandaag zijn de hogere sferen in de nabije omgeving van de camping te verkennen. Als onze voeten de autodrempel van de camping zijn gepasseerd gaan we lanen in, de paden op. Het weidse land begroet ons met zonneschijn. Onze rugzakken krijgen daarom steeds meer kleding inhoud. Het bewerkte land is als een blokkendoos die glooiend de aarde ‘betegeld’.

Het onopvallende dorpse leven ontsluit op verzoek de deuren van hun kapel. Verder gelopen worden we vriendelijk begroet door mens en honden. Een zwarte Labrador heeft andere plannen.

Na een pauze onder een boom nodigen de bomen ons uit voor een verder verloop van de dag. Als het weidse langschap overgaat in bosbouw, wijst onze viervoetige gastheer ons de weg. De routebordjes laten de paden veranderen van structuur en formaat, alles in opgaande lijn. De helling wordt zo stijl, dat je je afvraagt of dit een rechtstreeks verbindingspad naar de zon is.

Na hard werken komen we boven en is een prachtig uitzicht onze beloning. Onze tijdelijke wegwijzer in het zwart, de labrador, voelt zich prettig met alle aandacht die hij van ons krijgt. Zijn apporteerkunst, zelfs daarvoor krijgt hij gelegenheid deze ons te laten zien. Als we vele bosgezichten verder een werkende dorpbewoner tegenkomen, weet deze direct te zeggen waar de hond thuis hoort. Een telefoontje is genoeg om zijn baasje te bellen om hem met de auto te laten ophalen. Nog even ontsnapt de hond uit zijn halsband en komt ons achterna. Nederlanders, wat zijn we toch een gezellig volkje… in de armen gehouden vervolgen wij de uitgezette route. Als naderhand de hond ons in de auto voorbij rijdt, blijkt hoeveel plaats hij al in ons hart heeft ingenomen.

De zevendag, zoals ik al schreef is bijzonder en blijft dat nog even, als we ontdekken dat we op een verkeerd perron op de volgende trein wachten.

Terwijl de regen en de trein zijn gestopt, hollen we via een tunneltje naar onze ‘trein’. De vriendelijke conducteur wacht glimlachend tot we alle tien zijn ingestapt. Dat een fluitsignaal sterk genoeg blijkt te zijn om de massa van deze lange trein in beweging te krijgen, ligt daarin een relatie tot het geïnteresseerd nafluiten wat mannen doen…;-)

De 7^e dag op de 7^e van de maand, bijzonder? Onze dag is vandaag vol geweest met verrassende elementen.

Al met al is onze wandelvakantie een geslaagde vakantie waarin respect, samen‑doen en natuur zijn indrukken heeft nagelaten in ervaringen, contacten en foto’s.

ALLE BETROKKENEN HARTELIJK DANK EN GRAAG …TOT ZIENS!.. VNY;-)