ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ

ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ

Μεγάλο ¨ποσοστό¨ της ψυχής του ανθρώπου, αποτελείται από ελαττώματα ή, αλλιώς, από τα λεγόμενα ¨παράσιτα¨, ενώ, μόνο ένα μικρό μέρος της, αποτελείται από ελεύθερη συνείδηση. Στα πλαίσια της καθημερινότητάς μας, και τα δύο μέρη αυτά μπορούν να γίνουν αντιληπτά, τόσο από εμάς όσο και από τους άλλους, γύρω από εμάς. Οι σκέψεις και οι ενέργειές μας είναι εμποτισμένες και με τα ελαττώματα αλλά και με τα προτερήματά μας. Πολλές είναι οι φορές, κατά τις οποίες τα ¨παράσιτα¨ εκδηλώνονται, με έντονο τρόπο, σε σημείο να μάς ¨κυριεύουν¨. Για παράδειγμα, εάν κάποιος μάς βρίσει ή καταφερθεί εναντίον μας, εμείς, αμέσως, θα νευριάσουμε και θα εκνευριστούμε. Εάν πάλι κάποιος μάς παινέψει, τότε νιώθουμε υπερήφανοι για τον εαυτό μας. ¨Το παίρνουμε πάνω μας¨, εν ολίγοις. Τα ¨παράσιτα¨, ανά πάσα ώρα και στιγμή, και ανεξάρτητα από περιστάσεις, μπορούν να πάρουν τον έλεγχό μας, γεγονός που μαρτυρείται μέσω των συναισθημάτων μας. Ο άνθρωπος καταντά μόνιμος ¨δέσμιος¨ του εαυτού του, ¨σκλάβος¨ των αναγκών του (τεχνητών και μη), καταλήγοντας έτσι να είναι ¨φυλακισμένος¨ μέσα στο ίδιο του το σώμα. Το σώμα δηλαδή εξελίσσεται σε μια ¨φυλακή¨, που στόχο έχει να εγκλωβίσει την (ελεύθερη) βούληση και ψυχή!

Εάν καταφέρναμε, με κάποιον τρόπο, να αυξήσουμε το ¨ποσοστό¨ της ελεύθερης συνείδησής μας, έναντι των ελαττωμάτων, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα! Δεν θα μάς ενδιέφερε π.χ. η γνώμη που έχει ο κόσμος για εμάς, το αν οι γύρω μας μάς εκτιμούν και μάς σέβονται ή μάς αντιπαθούν και μάς κακολογούν, γιατί, πολύ απλά, την ελεύθερη συνείδηση δεν την αφορούν τέτοια ¨ρηχά¨ και άνευ ουσίας ζητήματα. Κάποιος/α που ¨γνωρίζει¨ πραγματικά ποιος/α είναι και τί, ακριβώς, πρεσβεύει, δεν νιώθει ούτε την ανάγκη για επιβεβαίωση ούτε την ανάγκη να γίνει αποδεκτός. Τον/την ενδιαφέρουν αυστηρά και μόνο καταστάσεις, που έχουν να κάνουν με τα επίπεδα ανώτατης πνευματικότητας!

Θα ήταν κουτό να νομίζει κάποιος ότι η ψυχή ¨ζει¨, μία μόνο φορά. Εάν συνέβαινε αυτό, η ίδια μας η ύπαρξη θα έπρεπε να ακυρωθεί, καθώς θα ενεργούσαμε εις μάτην. Γιατί κάποιος να γεννιέται ανάπηρος και κάποιος άλλος αρτιμελής; Γιατί κάποιος να ζει περισσότερο και ο κάποιος άλλος λιγότερο; Γιατί ο ένας να είναι γόνος φτωχής οικογένειας και ο άλλος πλούσιας; Γιατί μερικοί γεννιούνται σε τριτοκοσμικές χώρες, ενώ άλλοι γεννιούνται σε προηγμένες (στις λεγόμενες ¨χώρες του δυτικού κόσμου¨); Τα ερωτήματα είναι πολλά και φλέγοντα, με τις ερμηνείες, που μπορούν να δοθούν, να ποικίλουν.

Το ¨ταξίδι¨ και η πορεία, που διαγράφει μια ψυχή, στον (υλικό) κόσμο μας, συνδέεται άρρηκτα με καρμικά αίτια (με πράξεις δηλαδή, που έλαβαν χώρα σε προηγούμενους κύκλους ύπαρξης κ.τ.λ). Κάθε κύκλος ύπαρξής μας, ¨στιγματίζεται¨ και καθορίζεται από τις πράξεις και τις ενέργειες, στις οποίες προέβημεν, κατά τη διάρκειά του! Ωστόσο, το ¨φορτίο¨ ενός κύκλου, που ολοκληρώθηκε, ¨μεταφέρεται¨ και στους κύκλους, που έπονται. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη! Εμείς, είμαστε εκείνοι, που με τα πεπραγμένα μας, την καθορίζουμε! Αν δεν μπούμε στον κόπο να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητα της ¨κάθαρσης¨, του γεγονότος, σύμφωνα με το οποίο ο καθένας μας πρέπει να ¨εξαγνίζεται¨, να απαλλάσσεται δηλαδή από κάθε είδους ηθικό παράπτωμα και ψυχικό ελάττωμα, τότε, ας είμαστε προετοιμασμένοι για ακόμη μεγαλύτερα βάσανα και δυστυχίες, στους επόμενους και κατώτερους κύκλους ζωής μας.

Η ¨διαδικασία¨ των κατώτερων κύκλων ύπαρξης είναι άκρως βασανιστική και επίπονη για την εκάστοτε ψυχή. Όσο, μάλιστα, η τελευταία ¨κατρακυλά¨ σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα ύπαρξης, τόσο πιο δύσκολο καθίσταται και το ¨έργο¨ αφύπνισής της, καθώς το φαινόμενο της ¨ύπνωσης¨ φαντάζει πολύ πιο έντονο στα πρώτα. Εκεί είναι, μάλιστα, που κατοικούν και τα ¨παράσιτα¨, τα ¨δαιμόνια¨ αυτά, που δεν αφήνουν τον κόσμο μας σε ησυχία και, που καραδοκούν για να ¨κατασπαράξουν¨ την ¨ανυποψίαστη¨ ψυχή μας. Εκεί, τίποτα το πνευματικό δεν υπάρχει! Το θεϊκό στοιχείο έχει ολότελα χαθεί, έχοντας παραδοθεί στο σκότος και την άβυσσο!

Αντίθετα, τα άτομα, που, γρήγορα, αντιλαμβάνονται όλα τα παραπάνω, λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα, και ¨χτυπούν την πόρτα¨ για τους ανώτερους κύκλους ύπαρξης. Ο ¨αγώνας¨, ωστόσο, που κάνουν, για ολική εξάλειψη των ¨παρασίτων¨ από τη ζωή τους, είναι συνεχής και αδιάκοπος, χρονοβόρος και εξαιρετικά σκληρός. Πρέπει να είναι ¨άγρυπνοι φρουροί¨, που να διευρύνουν τους (πνευματικούς) ορίζοντές τους, να παρατηρούν προσεκτικά και να ¨εξοντώνουν¨, χωρίς κανένα έλεος, τα ελαττώματά τους ή, ακόμη, και τις παραμικρές υπόνοιες για (τυχόν) εκδήλωσή τους. Ένας διαρκής ¨πόλεμος¨ μαίνεται, ανάμεσα σε μας και τον ίδιο μας τον εαυτό! Αν καταφέρουμε, μετά τη ¨λήξη¨ του, να συνεχίσουμε να ¨πατάμε γερά στα πόδια μας¨, τότε, χωρίς καμία αμφιβολία, έχουμε βγει ¨νικητές¨!

Πίσω από κάθε, φαινομενικά ¨αγνή¨, πρόθεση, κρύβεται και ένα μεγάλο ελάττωμα, το οποίο θα πρέπει να μάθουμε πώς να το εντοπίζουμε. Κάποιος που δίνει, για παράδειγμα, ελεημοσύνη σε έναν φτωχό, νομίζει ότι, με αυτόν τον τρόπο, πραγματοποίησε μια θεάρεστη πράξη και ότι, ο ίδιος, είναι καλός άνθρωπος. Με μια πρώτη ανάγνωση, όλοι σε αυτό το συμπέρασμα δεν θα καταλήγαμε; Όμως, με μία δεύτερη, θα διαπιστώναμε ότι, πίσω από τη συγκεκριμένη ¨αθώα¨ πράξη, κρύβεται το ελάττωμα της επιβεβαίωσης του αισθήματος ανωτερότητας, που όλοι το έχουμε, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό.

Με το να επιλέγει, λοιπόν, κάποιος, να παραχωρήσει ένα (ελάχιστο) μέρος από το περίσσευμά του, δεν κάνει απαραίτητα μια καλοκάγαθη πράξη. Θα μου πείτε ¨γιατί;¨. Σας απαντώ, λοιπόν. Γιατί το μέρος αυτό είτε είναι ασήμαντο είτε περιττό για τον κάτοχό του. Αν κάποιος επιθυμούσε πραγματικά να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, και να κάνει μια ουσιαστική και άξια θαυμασμού πράξη, θα του/της έδινε αυτά ακριβώς, που θα ήθελε και ο ίδιος για τον εαυτό του, εάν, φυσικά, είχε βρεθεί σε παρόμοια θέση! Θα φρόντιζε, εν ολίγοις, να του/της αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο, δίνοντάς του/της ό,τι θεωρεί ο ίδιος απαραίτητο για να ζήσει αξιοπρεπώς. Η κατ’ επίφαση ελεημοσύνη είναι μια πράξη εγωισμού και επίδειξης! Ακόμη πιο ειρωνικό, ωστόσο, πέραν από την πράξη αυτή καθ’ εαυτήν, φαντάζει το γεγονός ότι νιώθουμε καλά μέσα μας, ότι μάς κατακλύζει ένα έντονο ¨κύμα¨ χαράς και γαλήνης. Αυτό είναι ξεκάθαρα λάθος!

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με όλους όσοι επισκέπτονται την εκκλησία. Οι τελευταίοι, ουκ ολίγες φορές, πραγματοποιούν διάφορα τάματα σε αγίους, προσφέροντάς τους χρήματα ή πολύτιμα αντικείμενα, με αντάλλαγμα την εκπλήρωση μιας επιθυμίας τους. Ουσιαστικά τι κάνουν; Προσπαθούν να ¨δελεάσουν¨ τον εκάστοτε άγιο, επιστρατεύοντας ¨πονηρά¨ μέσα, προκειμένου εκείνος να πραγματοποιήσει τα ¨θέλω¨ τους. Ρουσφέτι κανονικό, με λίγα λόγια! Πόσο ποταπό και χαζό είναι αυτό; Γιατί ένας άγιος, μια καθ’ όλα θεϊκή μορφή, ένα ¨ον¨ ανωτάτου πνευματικού επιπέδου, να έχει ανάγκη από οποιαδήποτε αντικείμενα ή, γενικώς, από κάθε τι το ¨υλικό¨; Αφού είναι ¨πλάσμα¨, που εντάσσεται στη ¨σφαίρα¨ της υψίστης υπάρξεως. Όλα όσα παρατηρούμε γύρω μας είναι άνευ σημασίας και σπουδαιότητας μπροστά του. Όλα υπάρχουν μέσω/ και εξαιτίας του. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν!

Όσον αφορά τώρα τα ψυχικά ελαττώματα (¨παράσιτα¨), που ¨κουβαλάμε¨ μέσα μας, από κύκλο σε κύκλο (ενν.ύπαρξης), και, που δεν έχουμε καταφέρει, ακόμα, να τα αποβάλουμε, μάς δημιουργούν πολλά και σημαντικά προβλήματα. Το κυριότερο είναι ότι δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο δυσάρεστων καταστάσεων, από τον οποίο, ελάχιστοι, καταφέρνουν, τελικώς, να ¨απεγκλωβιστούν¨. Ο φαύλος, αυτός, κύκλος έχει ως βασικό γνώρισμά του την ¨ύπνωση¨. Μέσω της τελευταίας, ¨κυριεύει¨ την ελεύθερη συνείδησή μας, καθιστώντας μας, αφενός ¨δέσμιους¨ και ¨ανήμπορους¨ να αντιδράσουμε, αφετέρου ιδανικούς ¨υποψηφίους¨ για να επωμιστούμε το ¨ρόλο¨ κατωτέρων μορφών ύπαρξης, σε επόμενους κύκλους!

Ονειρευόμαστε, ως άλλοι ρομαντικοί, ένα καλύτερο αύριο που, όμως, δεν θα έρθει ποτέ, αγνοώντας επιδεικτικά το ¨τώρα¨, το σήμερα! Τα πάντα καταντούν μια μηχανική και δυσβάσταχτη συνήθεια! Ακόμη και η ίδια μας η ύπαρξης γίνεται ¨ανυπόφορη¨, από ένα σημείο και μετά! Έχουμε μεταμορφωθεί σε ¨γρανάζια¨ μιας ¨καλοκουρδισμένης μηχανής¨, η οποία, ωστόσο, δεν γνωρίζουμε σε τί εξυπηρετεί! Κάθε μέρα κάνουμε τα ίδια και τα ίδια, με ¨κενό βλέμμα¨ και χωρίς καμιά, απολύτως, συγκίνηση! Πλησιάζουμε στο θάνατο και η ζωή μας φαντάζει σαν ένα μακρινό όνειρο, σαν κάποιος άλλος να ήταν στη θέση μας και εμείς απλώς τον παρατηρούσαμε! Τότε είναι, που, κάνοντας τον προσωπικό μας απολογισμό, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε κάνει κάτι το σπουδαίο, κάτι το αξιομνημόνευτο, και ότι θα θέλαμε παραπάνω χρόνο!

Από την παιδική, κιόλας, ηλικία, μαθαίνουμε να ¨υπηρετούμε¨ μια ¨λογική¨, καθοδηγούμενη από τους ¨ισχυρούς¨. Οι τελευταίοι, στην προσπάθειά τους να μάς ελέγξουν και να μάς χειραγωγήσουν, μάς κάνουν ¨πλύση εγκεφάλου¨, δημιουργώντας, έμμεσα, ανάγκες, τις οποίες, μετά εμείς, καλούμαστε πιστά να καλύψουμε, αν και είναι παντελώς ανούσιες. Ο άνθρωπος, έτσι, καταντά ¨σκλάβος¨ των αναγκών του και μετατρέπεται ¨επιτυχώς¨ σε ένα άβουλο ον, χωρίς ανησυχίες και διάθεση για αναζήτηση και ανακάλυψη. Οι ¨ισχυροί¨ γεμίζουν το κεφάλι μας με ¨άχρηστες¨ πληροφορίες, πληροφορίες, που τους βοηθούν να επιβληθούν γρήγορα και αποτελεσματικά πάνω μας, καθώς, σε μεγάλο βαθμό, μάς ¨δεσμεύουν¨, και μάς αποτρέπουν να ασχοληθούμε με οτιδήποτε το πνευματικό!

Η μόνη λύση για να αποφύγουμε όλα τα παραπάνω είναι μία και λέγεται ¨αφύπνιση της ελεύθερης συνείδησης¨! Για να γίνει αυτό πρέπει να ¨ξυπνήσουμε¨ τις δυνάμεις, που ¨αναπαύονται¨ βαθιά μέσα μας, να ¨διαγράψουμε¨ τις άνευ ουσίας και πρακτικής αξίας πληροφορίες από το μυαλό μας και να ξεκινήσουμε με αποφασιστικότητα και ¨δίψα¨ το ¨ταξίδι¨ προς την ανακάλυψη. Φαντάζομαι αναρωτιέστε αν αυτό είναι εφικτό να γίνει, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που διαρκεί η ζωή μας. Όπως έχει πει και ο Καζαντζάκης: ¨Μια αστραπή η ζωή μας… Μα προλαβαίνουμε!¨.

Όλα τα κείμενα, που περιέχονται στον παρόντα διαδικτυακό τόπο (www.gold-hunter.gr), συνιστούν πνευματική ιδιοκτησία του Αντώνη Βλάχου. Κατά συνέπεια, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητά η αναδημοσίευση και η αναπαραγωγή, ολική ή μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση του πρώτου, με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του δημιουργού/κατόχου του.