ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453) οι σοφοί του Βυζαντίου έφυγαν στη Δύση. Στον Ελλαδικό χώρο κυριάρχησαν πρακτικοί και εμπειρικοί ιατροί Έλληνες και ξένοι.

Συνεχίστηκε επίσης, η παροχή νοσηλευτικής φροντίδας μέσα από διάφορα ιδρύματα εκκλησιαστικής και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σε όλη τη χώρα, όπως της μοναχής Φιλοθέης Μπενιζέλου (1522-1589), η οποία κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου (19-02-1589). Αλλά και στα Ενετοκρατούμενα νησιά λειτούργησαν ιδρύματα προνοιακού – νοσηλευτικού τύπου, όπως στη Ρόδο με το τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου.

Κατά την Επανάσταση του 1821 οι αγωνιστές έβρισκαν νοσηλεία στα Μοναστήρια όπως στη Σαλαμίνα, ή σε νοσηλευτήρια όπως στο Μεσολόγγι που ιδρύθηκαν για τις ανάγκες αυτών. Γυναίκες επίσης, παρείχαν νοσηλεία στους τραυματίες και τους άρρωστους αγωνιστές όπως οι Σουλιώτισσες, η Αλτάνα Ιγγλέζου στο Μεσολόγγι, η Στρακέλαινα στην Αθήνα, η Μαντώ Μαυρογένους, κ. α.

Η Ελλάδα ως γνωστόν αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (10/22- 3- 1829). Από τις προτεραιότητες της νέας ηγεσίας του τόπου ήταν η παροχή υπηρεσιών υγείας στον δεινοπαθούντα λαό.

Το 1837 ιδρύθηκε η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το πρώτο Νοσοκομείο ήταν το Στρατιωτικό Νοσοκομείο «Μακρυγιάννη»(1836) και το πολιτικό Νοσοκομείο «Ελπίς» (1836). Η Βασίλισσα Όλγα ίδρυσε την πρώτη Σχολή Διπλωματούχων Αδελφών Νοσοκόμων του θεραπευτηρίου «ο Ευαγγελισμός»(1875). Και το 1884 ίδρυσε το θεραπευτήριο «ο Ευαγγελισμός», σκοπός του οποίου ήταν η μόρφωση γυναικών νοσοκόμων! Η φοίτηση αρχικά ήταν διετής και το 1930 έγινε τριετής. Οι απόφοιτες της Σχολής εργάστηκαν σκληρά και με ηρωισμό, μαζί με τις εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς πολέμους(1912- 1913), στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο(1914- 1918), στη Μικρασιατική καταστροφή(1922) και στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο (1940- 1944), όπως επίσης και στις επιδημίες γρίπης (1918) και δάγκειου πυρετού(1928).

Το 1923 ιδρύεται ο «Σύνδεσμος Ελληνίδων Νοσοκόμων» σκοπός του οποίου ήταν: 1) η πρόοδος της Νοσηλείας, 2) η αμοιβαία βοήθεια των μελών αυτού και 3) η προαγωγή των συμφερόντων του επαγγέλματος της νοσηλείας. Το 1929 ο Σύνδεσμος γίνεται δεκτός στο Διεθνές Συμβούλιο Νοσηλευτών.

Το 1924 ιδρύθηκε η Σχολή Νοσοκόμων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με τριετές πρόγραμμα εκπαίδευσης. Και το 1948ιδρύθηκε το τμήμα Νοσοκόμων στο υπουργείο Υγείας, με αρμοδιότητες την εκπαίδευση των νοσηλευτών, την άσκηση του νοσηλευτικού επαγγέλματος και την τήρηση του μητρώου νοσηλευτών.

Παράλληλα ιδρύονται πολλές Ανώτερες Νοσηλευτικές Σχολές στα νοσοκομεία και απαιτείται απολυτήριο εξατάξιου Γυμνασίου 

για την εισαγωγή σε αυτές, οι οποίες ανήκουν στο Υπουργείο Υγείας &Πρόνοιας.

Επίσης, από το 1973 λειτούργησαν και πέντε Σχολές στα αντίστοιχα ΚΑΤΕΕ του Υπουργείου Παιδείας, τα οποία το 1985 μετονομάστηκαν σε Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Το 1979 τέλος, ιδρύεται το Τμήμα Νοσηλευτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το 1985 καθιερώνονται οι βασικές ειδικότητες των Νοσηλευτών: Παθολογική, Χειρουργική, Ψυχιατρική, Παιδιατρική.

Σήμερα, η Νοσηλευτική εκπαίδευση παρέχεται από την Β/θμια και Γ/θμια Τεχνολογική και Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, επιβεβαιώνοντας την αρχή ότι η Νοσηλευτική είναι επιστήμη και τέχνη και πρέπει να «σπουδάζεται» και να μην είναι προϊόν εμπειρίας και μόνο.