Essayistische sprookjes

Hoe het begon.

Op een dag werd ik wakker, opende mijn ogen, ver weg in de keuken klonken gezellige geluiden. Er was de geur van versgebakken brood en warme chocolademelk. Buiten tikte de regen tegen de ramen en er hing een monumentale onweerslucht boven de polders. Toen dacht ik: "Ik word schrijver".

Op school schreef ik al bijzonder graag. Opstellen schrijven was mijn lievelingswerkje. Ik schreef ze voor iedereen die daar zelf geen zin in had, praktisch de hele klas dus. De uitdaging was, ze telkens vanuit het standpunt van het kind dat het me vroeg, te schrijven. Daarna heb ik veel verschillende beroepen gehad maar telkens kwam het er op neer dat ik schreef.

Ik woonde een jaartje in Noorwegen waar ik filmscenario's bedacht en uitschreef en daarna in Australië waar ik tegen kost en inwoon voor een krant werkte. In Japan studeerde ik aan de universiteit van Tokio, omdat ik mijn té westerse blik wou verruimen. Met deze bagage werkte ik op de redactie van de Vlaamse Televisie Maatschappij en voor een dozijn klanten van reclamebureaus als copywriter. Nu weer al een poosje voor Medialaan waar ik een droomjob als creatief redacteur heb.

Ik heb mezelf beloofd dat ik buiten mijn werkuren mag schrijven wat ik zelf wil, wat ik te vertellen heb. Wat er in mijn hoofd leeft aan verhalen en wat er per se uit moet. Meestal zijn dat essayistische sprookjes. Ik schrijf ze niet om den brode maar uit liefde.

Af en toe verschijnen ze in een bundel of een rubriek: