Cursiefjes

Boerderij-koffie, geutelingen en versgebakken brood      

Een voormiddagje in het bakhuis op het erf van een boerderij. Zestig broden, en achteraf GEUTELINGEN. Voor wie die lekkernij niet kent: een geuteling is een traditioneel streekproduct uit de Vlaamse Ardennen. Het lijkt op een dikke pannenkoek maar dan heel luchtig en schuimachtig. Bakker van dienst is een lieve vriendin van me die behalve misschien wel de intelligentste vrouw is die ik persoonlijk ken, ook één van de hartelijkste.
Boerin in hart en nieren en burgerlijk ingenieur om den brode. Ik proefde al verschillende baksels van haar en dat viel nog nooit tegen. “Bakken, da’s het resultaat van jaren, proberen, experimenteren, vallen en opstaan," zegt ze zelf. Ik schreef het meteen op omdat het haar zo mooi typeert.
Ik help hout aandragen voor de bakoven, help broden stapelen, loop in de weg, drink te veel boerderijkoffie, neem foto’s. Mijn haar ruikt naar houtvuur en aan tafel in de gezellige boerderijkeuken eet ik te veel. Maar het is ook zo lekker, de boterhammen met kaas en de geutelingen met gezouten boter. 

Wanneer ik weer naar huis ga, ben ik helemaal opgeladen met gezonde energie, werklust maar ook met herinneringen uit vroegere boerderijdagen.

De boerderij van tante Joy in Schotland waar ik zo graag hielp met de waswringer en gepikt werd door een mastodontische kip, in mijn gedachten ter grootte van een Velociraptor en  even wreed als deze tentoongespreid worden in Jurassic Parc. En haar heerlijke woonkamer vol planten, boeken en bamboe nestzetels die met kettingen aan het plafond hingen. 

De boerderij van Jeremia Cottry in Adinkerke, De Panne, waar ik leerde dat een vlieg in de soep ‘vette’ was en dat je brooddeeg best laat rijzen in een SEULE. Je moet daar nooit in investeren, je kunt dit gratis krijgen bij elk frietkot want de mayonaise zit in gerieflijke seulen met een metalen handvat. Gewoon vragen. Met een tong in je mond kom je tot het eind van de maand rond. En nooit iets afslaan, behalve vliegen. (En dan nog want dat is 'vette', herinner je?)

De boerderij van Yvette in Kruisabele bij Brugge waar ik twee keer in de week melk haalde met de melkkit, samen met mijn buurmeisje. Ze toonde me op een dag met haar melkkit hoe de middelpuntvliedende kracht werkte maar in plaats van de kit fluks rond te zwieren, sloeg ze die tegen een laaghangende appelboomtak. Waardoor alle melk op ons terechtkwam en de hand van haar vader nogal hardhandig op haar bips want die mens stond in de verte naar ons te kijken toen het gebeurde.

De boerderij van mijn vriendinnetje waar we het ‘Oud Antiek’ vonden van enkele cursiefjes terug, waar ze tot ver in de jaren tachtig nog een ‘beste kamer’ hadden met witte lakens op de zetels en de luiken altijd gesloten tegen het zonlicht op de meubels.
Alle boerderijen hebben dit gemeen: Boerderijkoffie, warme kachels, kippen die overal rondlopen en een volledige afwezigheid van smetvrees, oppervlakkigheid en schone schijn. 

Ik kan nog dagen nagenieten van dit bakdagje op de boerderij.
Proeven van hoe het leven eigenlijk zou moeten zijn, kunnen zijn...

Maximalisme

'Het zijn de kleine dingen in het leven die belangrijk zijn.' Maar dan kijk ik rond me in deze kamer die zo BOMVOL staat - boordevol met FRIVOLITEITEN, FOUTE DINGEN en OVERDREVENHEID. Als ik de eerste zin uit dit stukje in perspectief zet met deze kamer dan moet ik toegeven dat het 0-1 is voor mezelf en de hierbovenverklaarde levenswijsheid. Ik hou niet van een lege muur of van één gerbera in een rechtaan/rechtuit vaasje. Ik bracht als kind eens te lang tijd door in een ziekenhuis en de leegte INWENDIG én UITWENDIG die daarmee gepaard ging, overvalt me nog steeds wanneer ik in een 'zeninterieur' binnenkom.

Maar toch heb ik in mijn leven één nanoseconde helderheid gehad waardoor ik het BELANG VAN EENVOUD begreep, het was in 1999. Ik woonde alleen in een klein oud huisje te midden van de polders. Ik zat op een rotan zeteltje waarop de zon door het raam binnenviel. Ik was mijn sokken aan het aantrekken of mijn schoenen, ik weet niet meer wat, het was iets voetgerelateerd en opeens BLAM! In dat felle zonlicht kwam een visioen binnengeknald in de vorm van Jezus maar dat kan niet want hij zag er niet uit als een man met een donkere huidskleur die uit het Midden-Oosten kwam, het was eerder de Jezus die we kennen uit onze jeugd. Toen ik als kind eens maanden in het ziekenhuis lag, keek de blonde, blauwogige man me van aan mijn voeteinde minzaam lachend toe. Het enige in die kamer dat een sprankeltje vreugde bezat. Hoe dan ook, op hetzelfde moment dat dit beeld in mijn hoofd binnenkwam, werd ik overweldigd door wat ik alleen maar kan omschrijven als de ABSOLUTE ZEKERHEID dat de reden voor ALLES wat we doen, denken of voelen, het absolute doel van ALLES VOOR ALTIJD: Liefde is. Dat is het. Zo simpel. Alles gaat over LIEFDE. En ik dacht: "Huh, wauw." en eindigde mijn voetgerelateerde handeling en begon aan mijn dag. Dat was altijd een uitdaging want ik was stil en bedeesd en durfde niet veel. Liefde was voor mij ook erg verwarrend en ingewikkeld. Maar misschien is dat wel wat liefde is, een gouden medaille, met twee kanten. Het is simpel en niet simpel, het is GROOT én klein. We kiezen wat we willen dat het is, en nu al die jaren na mijn Epifanie, probeer ik het nog steeds uit te zoeken.  

Uiterlijk vs inhoud

Iedereen geeft geld uit aan OPRUIM-GOEROE's en boeken over ONTSPULLEN en er staan al zoveel 'LEGE' huizen in ons land.

De waarheid moet gezegd worden, mijn linker- en mijn rechter-brein-helft zijn in een eeuwige strijd verbonden. Ik ben van nature een kritische denker, altijd bij de pinken, klaar om nep van echt te onderscheiden. Authentiek gedrag van vals gedrag, de ongeslepen edelsteen te herkennen van klatergoud in het dagelijks leven en de menselijke omgang. Maar wat inrichting betreft... Dat is de andere kant van het konijnenhol; Alice in Wonderland 2.0.

Roze cupcakes met paarse viooltjes voor ontbijt en een schommelolifant als tuinzitje. Kralengordijnen, overal zijden én echte bloemen. PRULLARIA en SOUVENIRS. Een boekenmolen in de keuken én een eetbar à la Gaudi met alle gebroken serviesgoed van ons soms nogal onhandige gezinsleven. Olieverven van semi-bekenden en kitscherige landschapjes naast elkaar.  Experimentele kunst naast klassieke. Keramiek naast polystone. Dit is een plek van BESTAND. Een wapenstilstand. Hier wordt inrichting inhoud en inhoud wordt inrichting. En hoe eenvoudig, simpel en gemakkelijk je leven ook mag zijn wanneer je minimalistisch leeft, hoe onvoorstelbaar WONDERLIJK is het om te leven in je eigen fantasie. In je eigen hoofd vol dromen en herinneringen, plannen en prettige projecten.

LAAT ER KLEUR ZIJN!

Trein

Dat ik nooit meer een 'BOULE DE BERLIN' zal bestellen, neem ik me voor, helemaal bepoederd met fijn suikerstof. Maar de boule was er niet minder lekker om en ik weet nu al dat ik de volgende keer weer gewoon opnieuw een boule bestel. Mijn ZOETE ZONDE. Troostvoer na een dag waarin veel hoogdravende verplichtingen me naar de hoofdstad brengen en ik in de duistere krochten van Brussel Noord weer eens het juiste perron moet vinden na een SPOORVERANDERING. 

Een boek om tijdens de treinreis in te ontsnappen en een boule omdat het de Belgische Kust dichterbij brengt, mijn natuurlijke habitat. 

Ik reis licht dus heb niet meer bij dan een etuitje met een schouderriempje aan. Daar kan met veel REK- EN TREKWERK een gsm, identiteitskaart, treinticket en een dunne roman in. Twee stations verder, ik zit al helemaal in mijn boek, stapt een vrouw op. Ze ziet er tegen de zestig uit, een jonge man met haar gelaatstrekken vergezelt haar. Ze komen in de - op mij na - VOLSTREKT LEGE COUPÉ toch bij mij zitten, de jonge man tegenover me, zijn vermoedelijke moeder naast me. Ik kan het moeilijk uitleggen zonder - volstrekt ongewild - aan 'fat shaming' te doen, maar ze heeft ANDERHALVE PLAATS nodig, waardoor ik tegen het glas geplet word. Ik voel dat er iets SCHERP in haar jaszak zit, sleutels? Haar elleboog priemt in mijn rechterlong. Het voelt alsof mijn bekken gaat barsten.

Omdat ze zich liet vallen en daarna nog wat UITDEINDE is het etuitje dat ik postbodegewijs op mijn zij draag onder haar bil meegetrokken en voel ik het riempje diagonaal snijden in mijn hals. Wanneer de conducteur komt, probeer ik voorzichtig mijn treinticket te nemen uit het VERZWOLGEN etuitje. Met luide stem verkondigt de vrouw tegen de conducteur en haar zoon: "C'EST QUAND MÊME UNE ATTITUDE ASOCIALE DE CES GENS QUI METTENT LEURS SACS SUR LE BANC."

Laat het geweten zijn: WE WORDEN ALLEMAAL OUD, behalve als we daarvoor al sterven. Oud worden is een ZEGEN. Er zou meer nadruk moeten gelegd worden op laatbloeiers. Ik was afgelopen weekend op een boekenbeurs waar ik naar aanleiding van een schrijfwedstrijd waarvan ik de juryvoorzitter was, een kleine speech hield over het schrijverschap. Na afloop daarvan kwam een oudere dame me zeggen dat ze ook graag in haar leven een boek had geschreven maar dat het daar nu TE LAAT voor was. Ik vind dat raar. Ze leeft nog, ze kan schrijven, wat is “te laat”? Toen ik haar dat zei, lachte ze het weg. “Nee, nee, nu ben ik te oud.” Laat eenieder die dit leest gerust gesteld zijn:  Schrijven is zoals wijn, dat verbetert met de jaren en je mag het evengoed in de kelder van je gedachten laten liggen. Diane Lane schreef het al in Under the Tuscan Sun: “Unthinkably good things can happen, even late in the game.” Hoop doet leven en zolang er leven is, is er hoop. 

Ik zal straks nog wat verder schrijven aan mijn Magnum opus.

Toegewijd en gepassioneerd maar met ruimte voor rijping.

Herfst

Officieel is het HERFST! 23 September is voorbij en er is regen en al. Ik haalde de DECORATIE van zolder. We hebben gelabelde kisten: ‘Sinterklaas’, ‘Kerst’, ‘Driekoningen’, ‘Valentijn’, ‘Lente’, ‘Pasen’, ‘Zomer’, ‘Verjaardag’ en ‘HERFST’. Traditioneel en logisch natuurlijk staat de doos die we nodig hebben ACHTERAAN. Dat komt omdat - àls wij al een systeem hebben - dat dan een doorschuifsysteem is. Zolderladdertje uitschuiven, met de doos op het hoofd gestut met één arm naar boven omdat de andere arm het laddertje moet vasthouden en eenmaal de doos ter hoogte is van de zoldervloer, de doos naar binnen schuiven en snel weer naar beneden. 

De doos met HERFSTSPUL dus. Sorteren wat het mooist is, dingen vergaan op oude zolders en kinderknutsels blijven niet heel. En dan Het DECOR bouwen. Het is een dynamisch decor. Het verandert nogal wat tijdens de weken dat het er staat. En ONDANKS het voornemen dat we van alles genoeg hebben en dat er ECHT niets meer bij kan, komt er elk jaar wel weer NIEUW spul bij. Eikelmannetjes, kastanje-beestjes, slingers van gedroogd herfstmateriaal, papier-maché heksen, kringloopvondsten etc… Het moet maar niet zo’n GEZELLIGE tijd zijn. Tijd van zelfgebakken koekjes, gestoofde peertjes, gedroogde appeltjes, kleipoppetjes IN en pompoensoep OP de kachel, dikke dekens, oude films, jeugdsentiment én DIKKE BOEKEN en PADDESTOELEN, ik was ze bijna vergeten, die gekke organismen met hoeden, og gekker, groter en opzichtiger dan alle hoeden van Waregem Koerse samen. Maar ook van de Cellosonates van Bach en kaarslicht. WAT EEN LEVEN! Hoedanook, ik weet niet precies waarom ik dat hier allemaal schrijf, behalve om te zeggen: GENIET VAN DE HERFST!, het is het mooiste seizoen van het jaar.