Néerlandais

De liefde voor de Kunst lijkt bij de « Delvaux » in de genen te zitten. Of het nu een guitig knipoogje betreft, dan wel louter op toeval berust is, feit is dat ook eva delvaux haar familienaam eer aandoet.

Ze is al veertig jaar lang actief, en dit hoofdzakelijk als schilderes. De beheersing die ze heeft bereikt van de instrumenten en materialen, en de doeken zijn boodschappers geworden van zeer uiteenlopende emoties, als een uitlaatklep voor emoties die te intens zijn om in toom te worden gehouden. De kleuren, vormen, onderwerpen, intensiteit van de penseeltrekken duiden op een onweerstaanbare behoefte tot communiceren.

Dan voldoen vlakke dragers niet meer. Er ontstaat nood aan een meer pregnante consistentie, alsof het gaat om een scherp hongergevoel dat bevredigd moet worden. Dit vertaalt zich in creaties met reliëf. De communicatie van eva delvaux is geëvolueerd naar expressie. De zin, de boodschap van haar werken breidt zich dienovereenkomstig uit.

De materialen van het palet van de schilderes worden verrijkt met bewerkte volumes, die zij vervolgens doet afwijken van hun primaire gebruik. Aanvankelijk zijn deze aan het vlak verankerd, maar gaandeweg maken ze zich ervan los. Ook de toon evolueert, op een vanzelfsprekende manier, en als het ware onder invloed van een onontkoombare zwaartekracht, van een uitlaatklep voor gemoedstoestanden naar een eenvoudige tribune waar onderwerpen aan bod komen, over zaken die ons omringen en zaken die ons beroeren.

Vervolgens, opnieuw, voldoet het dragermateriaal niet meer. De Kunstenares ondervindt dan een bijzondere aantrekking tot krachteloze voorwerpen. De tragiek van mislukte artikelen uit productieateliers, slachtoffers van de mode of van economische veroudering, roepen een tederheid bij haar op en zij blaast ze nieuw leven in. Zo worden ze herauten van een wijsheid die geduldig werd verworven.

In ieder werk zitten boodschappen vervat.

Een streven naar Essentie.

Rémy de Battyre.