Ήταν μόνο ένα παιχνίδι

Αγάπη δεν μάθαμε το παιχνίδι σου

μια ζωή ποτέ δε θα 'φτανε

Τώρα η σιωπή σιγή στο νου

εικόνες θραύσματα της μνήμης

ωραία χαμόγελα…

Δωμάτιο. Αχνίζει ο καφές

ο έρωτάς σου γλυκό μαρτύριο, δηλητήριο

απαντοχή γλυκιά

στου χρόνου τις ρωγμές και καταφύγιο

Ασίγαστη λαχτάρα για ζωή.

Κι ο βιολιστής αιώνια να παίζει αυτό τον σκοπό

μεσ' τα θολά της αυγής τοπία

το ίδιο πάντα addazzio

που αναπολείς μαζί με τ' όνομά του

κι ονόματα τόπων ξεχασμένων…

Ωραίος που ήταν πάντα

στο ημίφως της πρώτης στιγμής

Και τώρα ιδού που στέκεσαι

αφουγκραζόμενος τον ήχο του χρόνου που κυλά

Ριγμένα στο φύσημα του ανέμου

στη λάσπη της λήθης του χρόνου

σαν χθες ζωντανά

αναδυόμενα τοπία

στου νου σου τους δαιδάλους

πολύχρωμα πετεινά του ουρανού

άσπρα ωραία κι άμωμα χωριά

μα - σαν πέφτει το χνάρι της μοίρας

φόβοι, προσπάθειες, σιγούν την ανάσα.

μόνο - που δεν κατάλαβες ακόμα να φεύγεις

όπως το τρένο απομακρύνεται

απ' τους μικρούς γραφικούς σταθμούς

ο Οδυσσέας απ' το τραγούδι των σειρήνων

Πίσω ν' αφήνεις τοπία, μάσκες, εδώλια

τύμπανα της γιορτής

Η Σιωπή είναι καλύτερη

ο κρότος σβήνει μακριά

"εσύ εκεί και 'γω εδώ στου πόνου το υπόγειο" λένε οι Πυξ-Λαξ

ναι μόνος

κι όποιος πλησιάζει "αφήνεται στης μουσικής μου το υπόβαθρο".

Ταξίδια

πάντα υπάρχει η επιστροφή

όπου ο πάνθηρας στα πόδια σου στέκεται εξημερωμένος

το πουλί στο κλουβί

το φαγητό στο τσουκάλι

το δένδρο χαρούμενο

θροΐζοντας στο φύσημα του αγέρα

"Όχι στους έρωτες, στα αντίγραφα όχι στις διαταγές του έρωτα τα τελεσίγραφα"…

σβήνει στου νου σου τους δαιδάλους το τραγούδι

ξανά χαράζοντας λόγια γραμμένα

περασμένα πια.