Το νηπιαγωγείο μας έλαβε μέρος στον 20 (εικοστό) Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας για τους Πρόσφυγες 2014-2015.
Το θέμα του Διαγωνισμού ήταν "Η ιστορία τους Αζίζ. Αν ήσουν εσύ στη θέση του.....".
Ζούμε σε μία εποχή, που ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν αναγκαστεί να ξεριζωθούν από την πατρίδα τους έφτασε για πρώτη φορά τα επίπεδα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο μισός από αυτόν τον προσφυγικό πληθυσμό είναι παιδιά. Παιδιά που είναι πρόσφυγες, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μέσα σε μια στιγμή το σπίτι τους, τους φίλους τους, πολλές φορές την οικογένειά τους και όλα όσα γνώριζαν και αγαπούσαν. Πολλά από αυτά περνούν όλη την παιδική τους ηλικία μακριά από την πατρίδα τους. Σε αυτές τις συνθήκες τα παιδιά είναι ακόμα πιο ευάλωτα απέναντι σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε φαινόμενα κακοποίησης ή εκμετάλλευσης.
Πώς τα υποδέχονται και πώς τα αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά στις νέες τους πατρίδες; Γίνεται σεβαστή η διαφορετικότητά τους; Πόσο σημαντική ή και ωφέλιμη μπορεί να είναι η παρουσία τους στο νέο τους περιβάλλον, την καινούρια γειτονιά τους, το νέο τους σχολείο;
Ο Αζίζ είναι ένα από αυτά τα παιδιά. Είναι μόλις 11 ετών, αλλά μοιάζει πολύ μεγαλύτερος. Όχι τόσο λόγω εμφάνισης, όσο εξαιτίας της ωριμότητας με την οποία μιλάει. «Δεν παίζω, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το παιχνίδι, το μυαλό μου είναι γεμάτο με προβλήματα, πολλά προβλήματα», απαντάει με αφοπλιστική σοβαρότητα στην ερώτηση για το αγαπημένο του παιχνίδι.
Το αγόρι φαίνεται να έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών που έχουν πέσει στους μικρούς του ώμους: με τον πατέρα να βρίσκεται μακριά από την οικογένεια, έχει πλέον αναλάβει ο ίδιος τον ρόλο του προστάτη για τη μητέρα και τα μικρότερα αδέρφια του. Με την ίδια υπευθυνότητα αντιμετωπίζει ο μικρός Αζίζ και τη φοίτησή του στο σχολείο.
Ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα της Ε’ Τάξης Δημοτικού στα μέσα Νοεμβρίου και μέσα σε λίγους μόλις μήνες κατάφερε να μάθει να γράφει, να διαβάζει και να μιλάει ελληνικά.
«Εγώ έφυγα γιατί στη χώρα μου δεν ήμουν καλά. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες, αν στη χώρα σου στην Ελλάδα, δεν ήταν πραγματικά καλά», θυμάται η δασκάλα του να της λέει σε μια από τις συζητήσεις τους.
Με αφορμή αυτή την ιστορία που δινόταν στη σχετική εγκύκλιο, μιλήσαμε στο νηπιαγωγείο μας για το θέμα των παιδιών προσφύγων στη χώρα μας και διατυπώνοντας διάφορες ερωτήσεις προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τη διαδρομή της ζωής αυτών των παιδιών σαν τον Αζίζ.
- Τι θυμάται ο Αζίζ σαν μεγάλη δυσκολία στην πατρίδα του, που τον οδήγησε να φύγει; Πώς ήταν ο αποχωρισμός από εκεί;
- Τι όμορφο θυμάται από την πατρίδα του και ήδη το νοσταλγεί;
- Πώς ήταν το ταξίδι του; Τι περνούσε από το μυαλό του στη διαδρομή;
- Ποια ήταν η πρώτη εμπειρία του στη νέα του πατρίδα; Τι τον φόβισε; Τι τον στενοχώρησε; Τι τον ανακούφισε; Τι του έδωσε ελπίδες;
- Τι βήματα έγιναν στη ζωή του από την πρώτη μέρα που έφτασε στη νέα πατρίδα του μέχρι σήμερα;
- Πώς βλέπει τα άλλα παιδιά γύρω του; Πώς του φέρονται αυτά;
- Τι φοβάται, τι ελπίζει και προσδοκά για το μέλλον; Πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε λίγα χρόνια;
Στη συνέχεια, τα μεγάλα νήπια-κορίτσια επιχείρησαν να φτιάξουν μία ομαδική ζωγραφιά πέντε ατόμων με μαρκαδόρους και μολύβια σε χαρτόνι διαστάσεων 35Χ40 και με θέμα: "Ο Αζίζ παίζει χαρούμενος στο νέο του σχολείο στην Ελλάδα". Ξεκίνησε η Μένια Μαρούδη και πρόσθεσαν στοιχεία στο τελικό αποτέλεσμα η Αθανασία Χριστοφή, η Ευφροσύνη Κωνσταντάρα, η Αγγελική Κάτσιου και η Νεφέλη Πουκαμισά. Αποτύπωσαν ένα στιγμιότυπο από τη ζωή του Αζίζ στο νέο του σχολείο, για το πώς περνάει με τους φίλους και με τους συμμαθητές του και πώς τον αντιμετωπίζει η νέα του δασκάλα.