งานด้านการจัดการศึกษาเป็นงานสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของชาติ เพราะความเจริญและความเสื่อมของชาตินั้นขึ้นอยู่กับการศึกษาของพลเมืองเป็นข้อใหญ่ จึงต้องจัดการศึกษาให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น (พระบรมราโชวาท พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร, 2512) ดังนั้นการจัดการศึกษาที่จะสะท้อนถึงคุณภาพของคนที่เป็นผลผลิตของการจัดการศึกษาในบริบทของสภาพสังคมไทยในปัจจุบันนั้นจะต้องให้ความสำคัญกับตัวผู้รับบริการโดยตรงคือผู้เรียนและผู้รับบริการทางอ้อม คือผู้ปกครอง ชุมชน สังคม ดังนั้นการจัดการศึกษาจึงจำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากผู้ปกครอง ชุมชน คณะกรรมการสถานศึกษา หน่วยงานหรือองค์กรที่อยู่ใกล้เคียง กับสถานศึกษา และการดูแล ติดตาม ช่วยเหลือจากสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาต้นสังกัดที่จะร่วมวางแผนการจัดการศึกษา และติดตามตรวจสอบคุณภาพการจัดการศึกษา ในปัจจุบันสถานศึกษามีอิสระในการบริหารจัดการศึกษาด้วยตนเองมากขึ้น มีการพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษาตามบริบทและความต้องการของตนเอง คุณภาพผู้เรียนและคุณภาพการบริหารจัดการศึกษาจึงมีความแตกต่างกัน พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545 จึงกำหนดให้หน่วยงานต้นสังกัดและสถานศึกษาจัดให้มีระบบการ ประกันคุณภาพภายในสถานศึกษา อันนำไปสู่การกำหนดให้มีมาตรฐานการศึกษาขั้นพื้นฐานขึ้น ประกอบกับได้มีการประกาศใช้กฎกระทรวงการประกันคุณภาพการศึกษา พ.ศ.2561

         และกระทรวงศึกษาธิการมีการประกาศให้ใช้ มาตรฐานการศึกษา ระดับการศึกษาปฐมวัย ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน และระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานศูนย์การศึกษาพิเศษ พ.ศ.2561 สำหรับให้สถานศึกษาใช้เป็นแนวทางการดำเนินงานเพื่อการประกันคุณภาพภายใน สถานศึกษาและเตรียมการสำหรับการประเมินคุณภาพภายนอก ซึ่งจะทำให้เกิดความมั่นใจแก่ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับ การจัดการศึกษาว่าการจัดการศึกษาของสถานศึกษามีคุณภาพ ได้มาตรฐาน และมีการดำเนินการที่มีประสิทธิภาพ ส่งผลให้ผู้เรียนที่จบการศึกษาเป็นผู้ที่มีความรู้ ความสามารถ มีคุณลักษณะตามที่สังคมต้องการ