Abstracts

Keynote 1 (11 November 2021, 13.00 – 14.15)

Quentin Williams

The Need to Reinvent Language as Belonging: Lessons from Kaaps Transmultilingual Performances

The challenge for multilingual speakers in contemporary South Africa is that of building a non-racial community of equity that articulates a democratic and egalitarian sense of belonging as new social collectivities are formed in a fragmented nation-state defined by a new globalized ethics amidst economic and ecological meltdown. Against this background, young multilingual speakers across the racial spectrum are invested in the ontological refashioning of language as a way to challenge linguistic fixities, internalize new epistemologies of language, and articulate new ways of belonging through language. And across modes, performances and practices, it is these speakers who act out and put on stage transmultilingual communication performances that today, more than ever, speak powerfully to the need of reinventing language as belonging in South Africa.

In this talk, I firstly, define transmultilingualism as a phenomenon that highlights the manifold ways in which multilingual speakers of Kaaps stylize their translingual communication through the mixture of embodied regimes, popular cultural discourses, and translinguistic resources. Transmultilingualism suggests a sociocultural approach to communication as the most relevant route to take if we are to reinvent language as belonging, and critically address the injurious effects of colonial language classifications and the top-down assigning of functions to language. I suggest that transmultilingualism goes beyond the horizontal and vertical stratifications of languages and focuses instead on the distributive, embodied resources of language in our performances and practices for the sake of belonging. I argue that a focus on transmultilingual performances informs us about what it will take to reinvent language as belonging. I then proceed to outline a post-national communication framework that will help us depart from colonial, apartheid experiences of language and belonging, towards one that accounts for the creative processes of language reinvention. I draw on a longitudinal study of the reinvention of language by illustrating how Kaaps transmultilingualism emerges in the creativity of multilingual speakers as they perform through a remixing of linguistic repertoires language as belonging. I, lastly, conclude by proposing a number of possibilities to follow in advancing research on the transmultilingualism and the reinvention of language as belonging.

Keynote 2 (12 november 2021, 10.00 – 11.15)

Antjie Krog

Chaka (Thomas Mofolo) and Mhudi (Sol Plaatje) and possible new ways of reading

In a recent article on Sol T Plaatje’s Mhudi, Bhekizizwe Peterson (2020) writes of the necessity of developing a different way of reading particular texts in South Africa as they are inaugurating an underappreciated method or genre of creative meditation: that is, creatively thinking through (rather than ‘philosophising’ or ‘theorising’ in conventional ways) a range of difficult historical, political and social questions and challenges. (2020: 125)

According to him their texts challenge the orthodoxy of the novel in the twentieth century, and are structured to allow a multiplicity of perspectives and arguments to emerge: making actual the thoughts of a philosopher, a social scientist and an historian within the newly configured concept of what a novel should be.

“I am advocating that their novels … constitute modes of creative thinking and practice that had been undervalued even by scholars who are proponents of ‘decolonisation’” (126).

Sessie 1: proza (11 november 2021, 14.45 – 16.15)

Jerzy Koch

Die transtaligheid en transkulturaliteit van die beleid van die herrnhutters in Suid-Afrika

Aan die aktiwiteite van die Suid-Afrikaanse herrnhutters is aan die een kant veral deur historici aandag gegee, meer spesifiek deur historici van die Morawiese kerk wat tot voor kort veral uit die kringe van die herrnhutters self gekom het. Die impak van die religieuse aktiwiteite van die herrnhutters op taal, literatuur en kultuur in Suid-Afrika word aan die ander kant deur literatuur historici grotendeels verontagsaam omdat die sendelinge van Duitse en Nederlandse herkoms dikwels buite die grense beweeg het wat deur taal- of nasievorming afgebaken word. Die besluit om in die 19e eeu met Nederlands als medium van onderwys, publikasie en kontak voort te gaan, was aan die Kaap waar hulle werksaam was en wat toe die proses van verengelsing deurgegaan het, minder vanselfsprekend as dit op die eerste oomblik wil voorkom. Die bewoners van die Kaapse sendingstasies (nakomelinge van Khoi, bevryde slawe en bruin mense en hul leraars) het tussen verskillende tale beweeg soos Nederlands, verafrikaanse Nederlands of proto-Afrikaans, Engels en Duits. Die geskrifte en publikasies wat in hulle invloedsfeer ontstaan het, beantwoord nie aan die lange tyd geldende ensiklopediese of estetiese paradigma van die Afrikaanse literatuurgeskiedenis nie. Met die oog op die veranderende benadering tot die geskiedenis van die herrnhutters wat al hoe meer ook deur die nie-herrnhutters bedryf word en die veranderende houding ten opsigte van die Afrikaanse literatuurgeskiedenis waar nie-kanonieke en nie-fiksie tekste al hoe meer betrek en as getuienisse van die sosiale identiteite geanaliseer word, wil ek in my referaat ingaan op enkele voorbeelde wat die moontlike ondersoek rigtings op hierdie gebied illustreer. Gesien die reikwydte van die aktiwiteite van die herrnhutters in Suid-Afrika is dit van groot belang om meer aandag te skenk aan die bydrae van herrnhutters tot die ontwikkeling van die meertalige Suid-Afrikaanse kultuur, Afrikaanse taal en samehorigheidsgevoel by die nakomelinge van die ontstamde Khoi-Khoin of die bevryde slawe.

Henning Pieterse

Herman Charles Bosman se bydraes tot ’n transtalige en transkulturele beskouing van “Suid-Afrikaanse letterkunde”

In hierdie referaat word Herman Charles Bosman (1905-1951) se bydraes tot ’n transtalige en transkulturele beskouing van Suid-Afrikaanse letterkunde onder die loep geneem. Daar word eerstens gefokus op sy standpunte oor die aard en “plek” van Afrikaans en die Afrikaanse skrywer in Afrika en sy kritiek op die skrywersgenerasies van Dertig en Veertig; dan word daar gekyk na sy beskouings oor Engelse Suid-Afrikaanse letterkunde. Vervolgens word sy beskouings oor letterkunde vanuit die Afrikatale (Afrikaans uitgesluit) beskryf; en ten slotte word enkele opmerkings gemaak oor sy siening van ’n Suid-Afrikaanse letterkunde as ’n moontlik transnasionale letterkunde. Deurgaans staan Bosman buite die destydse Afrikanernasionalistiese opset en rig hy hom teen Eurosentrisme.

Reeds in 1972 beskou Hennie Aucamp Bosman as een van die enkele Suid-Afrikaanse skrywers wat as “verbindingstekens tussen Afrikaans en Engels gesien kan word … bemiddelaars tussen die twee letterkundes”. Carol Leff (2014) ontleed Bosman as ’n “hibriede” identiteit en skrywer. Stephen Gray (1986) fokus ook op Bosman se “demokratiese” en “non-hegemoniese, non-hiërargiese” uitgangspunte in sy kritiese werk en noem dat hy ’n voorstander was van “reconciliations, forgiveness, wholeness” (1986: 28), terwyl Suid-Afrika natuurlik, veral ná 1948, in teenoorgestelde rigtings getrek het betreffende politiek en kultuur.

Hanneke Stuit

The Silence and Silencing of K in Nthikeng Mohlele’s Michael K (2018)

In an interview with Cheeky Natives from 2019, Nthikeng Mohlele mentions that the character “Michael K is representative of the unsaid and the misunderstood.” In this paper, I would like to further explore the tensions between silence and silencing in Michael K – A Novel (2018), Mohlele’s adaptation of Coetzee’s influential novel Life & Times of Michael K (1983). Based on my interpretation of Coetzee, I will read Michael K’s silence as a verb with a linguistic agency that becomes evident when it is translated to Dutch or Afrikaans as zwijgen or stilbly, swyg. What does silence, which is mostly developed in the rural in Coetzee, do and accomplish in Mohlele’s very urban novel? What does it communicate?

There are various forms of silence that structure the novel. Of course, there is the silence of Michael K, which inspires the narrator during his voluntary exile in the countryside, where he is trying to find his poetic voice. The quiet Michael K is, however, literally silenced in the novel, because it kills him off and affords him a proper funeral. The affluent narrator, Miles M., is himself also partly silent, however, because he does not manage to realize his poetic aspirations, even if during his day job as an immigration officer in the city he gives voice politically, in a way, to the people who appeal to him for a visa. He manages to write letters to the President about the corruption he encounters in his work, while, as a son, he is also involved in the willed euthanasia and metaphoric silencing of his demented father.

What exactly, is the political force of these silences and silencings in Mohlele’s novel? What does K’s silence and the silencing of K achieve in being translated from the rural past to the contemporary city? Can an attendance to silence counterintuitively structure and articulate a space of belonging in a multilingual society?

Sessie 2: performance (11 november 2021, 16.30 – 17.15)

Kanya Viljoen & Pieter du Plessis

Die Skrif Is Aan Die Muur: ‘Suid-Afrika, ek skryf vir jou ‘n brief.’ An Exploration of Language, Borders and the Politics of Belonging

Die Skrif Is Aan Die Muur is a postdramatic public performance created by Kanya Viljoen, which has been performed in public bathroom spaces throughout the Western Cape, South Africa, seeking to question and facilitate dialogues around language, identity-politics and belonging in a postcolonial South Africa. The performance creates an immersive experience where the audience encounters various pieces of writing, constructed as a ‘letter to South Africa’.

Using the experience of both the performer-maker and the audience member-observer, the presentation explores how the multiplicity of language(s) functions within a public performative space and how this, in turn, becomes a liminal moment in which the re-imagination, re-inscription and re-positioning of identity can exist. Through the act of writing, re-writing, scratching out and scribbling on walls, a moment emerges of defying the manner in which we engage with one another. Specifically in relation to the realm of contested histories and contemporary political realities. Considering South Africa’s past and present, this presentation reflects on the notion of physical and imaginative borders/bordering that plays out in the everyday, and how this was performed or contested during the performance of Die Skrif Is Aan Die Muur.

Using film footage, photographs and performative writing in both Afrikaans and English, we argue that it is through the act of transgression, counter-narratives and re-articulation through and of language, that a moment of engagement with belonging and the politics of belonging starts to emerge.

Sessie 3: taal- en letterkunde (12 november 2021, 11.30 – 13.00)

René Bogović

Speaking Out New South African Identities: The Versatility of Afrikaans

The role of language in co-constituting social boundaries with class and race is underappreciated by race scholarship. In my work I trace the outcomes of historical group forming linguistic processes in the Western Cape, focusing on ethnographic data from Afrikaans arts and theatre festivals.

My observations highlight the versatility and potential of language, capable of supporting both exclusion and bridge-building. For instance, to contain loss of political power, some Afrikaners promote a non-racial Afrikaans pan-ethnicity, leaving racialized class inequalities intact. Conversely, in interactions with Afrikaners, many racialized Afrikaans speakers deploy English as symbolic resistance and class signalling. Furthermore, some racialized speakers adopt non-standard Afrikaans varieties as a marker of authenticity and indigeneity, ontologically relying on the exclusion of Afrikaners.

Yet in other contexts, the everyday use of Afrikaans, woven in and out of different varieties, English and even isiXhosa, goes beyond political pragmatism. Living in-between languages, the discomfort and uncertainty of code switching, the shedding of clear-cut cultural and identity categories, promotes the emergence of innovative multi-racial identity frames. A case in point are Early B’s concerts, an instance of rare but growing public spaces where interracial contact does not stop at coexistence but extends to active interpersonal engagement.

Danie Stander

Writing the Life of a South African Actress-Translator

Nerina Ferreira (1921–2012) was South Africa’s most prolific and multilingual translators. Her translation oeuvre includes more than 170 texts from twelve languages into Afrikaans. Ferreira was also a professional actress and director in an era when the works of many of her colleagues were censored by the apartheid government. South Africa’s discriminating political regime also caused its theatre and literary industry to suffer boycotts from international writers. Consequently, several theatre companies resolved to produce translated “canon” texts, and non-anglophone plays, to comment subliminally on their political milieu. Ferreira participated in this project with her translation of dramas ranging from “classics” to less canonised works. I analyse the texts Ferreira selected and the adaptive choices she made in her translation of them, in relation to the development of her political ideology in reference to her with state governed institutions during her career. I extend this approach to Ferreira’s legacy in the South African children’s book industry emphasising on her translation of the work of the altruistic Astrid Lindgren. With Ferreira’s experience as a theatre practitioner in mind, I read her translations as subtle and layered forms of protest performances during a culturally claustrophobic moment in South African history.

Francine Maessen

Het is eenzaam zonder muziek: taligheid en muziek als verbindende factor in “VNLS” en “Moederskwartet” uit S.J. Naudé’s Alfabet van die voëls

In twee van de verhalen uit de bundel Alfabet van die voëls (2011) van S.J. Naudé, “VNLS” en “Moederskwartet”, zoekt de Zuid-Afrikaanse musica en musicologe Ondien naar haar plek in Zuid-Afrika en de wereld na het wegvallen van haar familiebanden. “VNLS” verhaalt van de optredens van haar muziekgroep VNLS in Europa en Zuid-Afrika en haar band met de twee Zulu zangeressen Beauty en Nungi. In “Moederskwartet” bezoekt Ondien haar broer en zussen in respectievelijk de Verenigde Staten, Londen en Dubai.

In beide verhalen speelt het beheersen van een bepaalde taal een rol in de vraag in hoeverre iemand ergens thuishoort. Het Afrikaans van haar in het buitenland wonende broer en zussen is verwaterd of doordrenkt van accenten uit andere talen. Ook in Zuid-Afrika zelf kan Ondien zich met haar Afrikaans niet altijd meer verstaanbaar maken, wat het vraagstuk in hoeverre zij daar nog thuishoort versterkt.

Als een rode draad loopt door beide verhalen Ondiens voorliefde voor muziek. In “VNLS” kenmerkt haar muzikale stijl zich door multi-etniciteit en is het variëren met etnische invloeden in haar muziek bij uitstek de manier om zich ‘verstaanbaar’ te maken voor verschillend publiek. In “Moederskwartet” kenmerkt haar identiteitscrisis met betrekking tot haar thuis zich door het gebrek aan inspiratie en lost deze ‘composer’s block’ zich ook op wanneer Ondien tot meer closure over haar identiteit komt.

In dit referaat zal ingegaan worden op de rol van verschillende talen op het gevoel van ‘thuishoren’ in “VNLS” en “Moederskwartet” en de toegevoegde waarde om in deze analyse ook muziek als een vorm van taligheid te beschouwen.

Sessie 4: educatie (12 november 2021, 13.30 – 15.00)

Earl Basson en Bibi Burger

Uit die kroes in die klaskamer: ’n Afrikaanse KOPskuif

Histories is die onderrig van Afrikaanse literatuur op skoolvlak Afrikanergesentreerd. Dit veroorsaak dat bruin leerders ’n weerstand teen Afrikaans ontwikkel het, omdat hulle nie nog nie die “eie of die ek in Afrikaans gesien het nie” (Van den Heever). Die huidige skoolkurrikulum (KABV) het gedeeltelik ten doel om hierdie historiese onreg aan te spreek. Dit poog om dit te doen deur sosiale transformasie, sensitiwiteit vir diversiteit en waardering vir inheemse kennissisteme te bevorder. Alhoewel die KABV in beginsel die leerders se geleefde ervaringe as waardevol beskou, vind Schultz en Le Cordeur dat hierdie beginsels in die praktyk nie in die letterkunde-klaskamer gerealiseer word nie. In hierdie referaat voer ons aan dat kultuuronderhoudende pedagogie (KOP) een manier is om hierdie gaping tussen beginsel en praktyk aan te spreek. KOP is ’n benadering tot onderrig ontwikkel deur Alim en Paris wat leerders se leefwêreld nie net as vertrekpunt na die verwerwing van meer “legitieme kennis” sien nie. Volgens hulle moet die skool ‘n ruimte wees waar heterogeniteit waardeer en bevorder word. In die konteks van die onderrig van Afrikaanse taal- en letterkunde is KOP waardevol, aangesien dit die moontlikheid bied dat leerders bemagtig word in hulle eie variëteit van die taal, blootgestel word aan ander variëteite en toegerus word met die kritiese vaardighede om taal- en ander diskriminasie uit te daag.

In hierdie referaat sal ons tentatief ondersoek hoe die digter Lynthia Julius se debuutbundel, Uit die kroes, op ’n KOP-wyse onderrig kan word in die hoërskoolklaskamer. In die bundel word die leefwêreld van ‘n bruin Noord-Kaapse jong vrou uitgebeeld, ’n leefwêreld wat nie dikwels in die Afrikaanse literatuur figureer nie. Dit bied dus die geleentheid vir leerders om blootgestel te word aan hierdie kulturele en taalkundige agtergrond. Die manier waarop daar in die bundel omgegaan word met kwessies soos kolonisering en slawerny kan leerders in staat stel om die voortdurende invloed van geskiedkundige onregte op die hede te herken.

Marieta Nel

Die rol van fiksie / Voorgeskrewe werke as gare in die aanmekaarryg van geïsoleerde Afrikaanse gemeenskappe

Voorgeskrewe boeke in die Afrikaanse klaskamer is nie verteenwoordigend van al die leefwêrelde, landskappe en gemeenskappe van die Afrikaanse spraakgemeenskap nie. Daar is nog steeds ’n “ons” en ”julle” soos blyk uit uitsprake van skrywers, verskeie navorsers en die leerders self – perspektiewe wat ek deeglik onder die loep gaan neem in my aanbieding aan die hand van voorbeelde van voorgeskrewe werke wat tans gebruik word.

Maar is dit nie dalk moontlik om met die regte keuses van voorgeskrewe boeke in die klaskamer presies die teenoorgestelde te bereik nie, nl. grense oorbrug en wedersydse sosiale begrip en gemeenskaplike waardes ontwikkel nie? Botha het in 2001 (bl. 73) die volgende vraag gestel: Is dit dan nie juis in die opbou en groei van ’n leeskultuur, in die gedeelde omgang met boeke van baie mense van verskillende aard en aanleg, dat ’n nuwe saamweef van die voorheen geïsoleerde drade van ons samelewing bewerkstellig kan word nie?

In my bydrae tot hierdie kolloquium wil ek hierdie vraag van Botha krities ondersoek aan die hand van die onderrig van sekere tekste in die Afrikaanse klaskamer. Is ’n nuwe “ons” moontlik daar waar Afrikaanse leerders uit verskillende gemeenskappe saam in die klas sit en omgaan met tekste, saam ontwikkel aan ’n leeskultuur?

Ek sal fokus op twee kort gevallestudies oor die gebruik van die tekste Gerook deur Eldridge Jason en Zita deur Anzil Kulsen by twee prominente Kaapse hoërskole, Die Hoërskool DF Malan en die Hoër Meisieskool Herschel. Daarna sal ek wys op die rol wat jongvolwassefiksie kan speel in die aanmekaarryg van geïsoleerde Afrikaanse skoolgemeenskappe en ‘n bloemlesing deur Antjie Krog wat volgende jaar gaan verskyn as voorbeeld gebruik van ’n voorgeskrewe werk wat alle lede van die Afrikaanse spraakgemeenskap ‘n gevoel van “om te behoort” sal gee.

Maritha Snijman

Die bou van translinguale en transkulturele bande tussen Afrikaanssprekende kinders: ’n komplekse proses

Ek het in die Noord-Kaap die eerste keer met “ghwarras” te doen gekry. ’n Ghwarra verwys na gestruktureerde soort grappie waarmee bruin kindersprekers van Afrikaans mekaar spot. My “ontdekking” van die ghwarras het saamgeval met ’n leesbevorderingsprojek in die area vir bruin, agtergeblewe kinders met ’n lae leesvaardigheid. Die entoesiasme en kreatiwiteit van die kinders terwyl hulle mekaar ghwarra was aansteeklik. Die moontlikheid om die mondelinge gwarras in skrif om te sit en daarmee lees te bevorder, het na moontlikheid gelyk.

Kinders het fluks meegedoen aan ghwarras-kompetisies waaruit daar eenvoudige ghwarra-boekies gepubliseer is. Kinders het hulle eie ghwarras begin lees en dit geniet. ’n Soortgelyke leespromosieveldtog is in die Wes-Kaap van stapel gestuur. In daaropvolgende jare is ook kinders wat standaard-Afrikaans praat, in ghwarra-werkswinkels betrek.

Ons het waarde gesien in die moontlikheid om ghwarras aan meer kinders bekend te stel. ’n Uitgewer het gehelp om ’n bekostigbare, kommersiële grapboek te ontwikkel waarin daar ook ghwarras opgeneem is.

Hierdie proses en die resepsie van die boek het egter nie sonder struikelblokke verloop nie. Die doel van hierdie referaat is om aan te dui hoe broos pogings tot translingualisme, selfs tussen sprekers van verskillende variante van dieselfde taal, is.

Sessie 5: poëzie (12 november 2021, 15.15 – 16.15)

Marni Bonthuys

Feminisme, godsdiens en transnasionalisme: ’n Verkennende interseksionele ondersoek na geselekteerde resente digbundels in Afrikaans en Nederlands

As gevolg van die patriargale wortels van die meeste godsdienste is die feministiese benadering tot religie dikwels heel krities. Die versameling essays Postsecular Feminisms. Religion and Gender in Transnational Context (Nandini Deo, 2018) beklemtoon egter dat die feministiese omgang met godsdiens ’n meer genuanseerde, interseksionele ondersoek van die unieke posisie van die vrou met betrekking tot religie, maar óók ras, klas, kultuur en nasionaliteit vereis. In hierdie referaat word beoog om vier resente digbundels van Afrikaanse en Nederlandstalige digters te ondersoek met die fokus op feminisme en religie as transnasionale temas. Die fokus is voorts op hoe dié temas aangeroer word binne die betrokke digters se unieke kontekste en uiteenlopende digbundels. Poësie funksioneer dus hier as talige konstruk om die intieme belewenisse van religie, kwessies van behoort en die perspektiewe van vier diverse vroue te verwoord. Die digbundels wat ter sprake sal kom, is die Afrikaanse digdebuut van Corné Coetzee, naamlik Nou, hier (2017), sowel as dié van Lynthia Julius, Uit die kroes (2020). Wat Nederlandstalige poësie betref, sal die Palestyns-Belgiese digter Fatena Al-Ghorra se Neem dit lichaam (2019) aan bod kom. Die bekroonde Nederlandse debuut van Radna Fabias, Habitus (2018), sal ook betrek word.

Ihette Senekal

Transkulturaliteit en transtaligheid in Nathan Trantraal se Oolog (2020)

In haar resensie van Nathan Trantraal se derde digbundel Oolog (2020), skryf Hambidge (2020) dat vele skrywers tans in Kaaps gepubliseer word en dat die Afrikaanse letterkunde nog nooit meer transglobaal en demokraties as nou was nie. Hambidge stel verder dat Trantraal in dié bundel 'n blik gee op die lot van sy bestaan in Kaaps en in gesprek tree met wit skrywers waarteen hy dan sy lotgevalle plaas. Trantraal is as bruin digterstem in Suid-Afrika onomwonde deel van ŉ postkoloniale sfeer. Sy poësie is ook dikwels tekenend van ’n samehorigheidsgevoel by ŉ sosiale gemeenskap, meestal dié van Bishop Lavis waar Trantraal grootgeword het. In Oolog word daar word ook gesien hoe Trantraal, wat uit hierdie gemeenskap beweeg het, dikwels sy plek in die samelewing bevraagteken en sy gevoel van hoort problematiseer. In hierdie referaat onderneem ek om my toe te spits op ŉ ontleding van ŉ spesifieke gedig in Trantaal se bundel Oolog. Hierdie gedig getiteld “Die is net om te sê” bied interessante moontlikhede vir die ondersoek na die gebruik van ŉ taalvariant om die posisie van dominante en gestandaardiseerde tale te destabiliseer. Volgens Hambidge (2020) word “This Is Just To Say” van William Carlos Williams (1883 - 1963) geparodieer in “Die is net om te sê” (34). Laasgenoemde is ŉ Amerikaanse blanke man wat in ŉ dominante en gestandaardiseerde taal, Engels, gedig het. Trantaal neem egter Williams se gedig en deur ŉ proses van transkulturaliteit (vergelyk Ortiz, 1940), omskep hy dit in ŉ vertelling van ŉ alledaagse gebeurtenis, eie aan sy sosiale gemeenskap en geskryf in sy taalvariant.

Film viewing en discussie (16:30-17:30)

Judith Westerveld

Kulimatji

Kulimatji interweaves the life stories and the different ways of storytelling of the late !xun San master storyteller Kapilolo Mahongo and rapper/musician Baka Jashula aka Obrigado in Platfontein, South Africa. 'Kulimatji' is a word in the !xun language that indicates the stories that you as a person carry with you, tell and pass on. Kapilolo Mahongo tells traditional San stories that have been passed on for centuries from generation to generation, and also speaks about how colonialism affected him and his people when living in Angola and Namibia. They exist side by side with contemporary forms of storytelling. Like music: songs and rap made by the younger generation of the !xun community, such as rapper Obrigado, that detail daily life, as well as the worries and hardships the community currently faces. Since the !xun language is only spoken by a few thousand people and is not politically recognized as an official language, the language is endangered. The film addresses the relationship between oral history, different forms of storytelling, and maintaining and protecting the !xun language.