I survived the Irreler Wasserfälle!!!

Datum:                    25 maart 2010 

Rivier:                     Prüm - Irrelerwasserfälle

Wildwater klasse:      III / IV

Waterstand:              250

Weer:                      Blauwe lucht; mooi zonnig

Temperatuur:            ± +5 graden

Het is donderdag 25 februari 2010, half elf in de ochtend. Vanachter mijn computer zie ik buiten de regen naar beneden stromen. De winter begint nu toch echt tot een einde te komen. Vorig weekend stond ik nog tot m'n enkels in de sneeuw in de Ardennen, maar ook daar zal het nu wel regenen...

Terwijl ik dat denk, begint het te kriebelen... Regen, gesmolten sneeuw, Ardennen... dat kan alleen maar betekenen dat er dit weekend gevaren kan worden! Even later kan ik de verleiding niet meer weerstaan en open ik op internet de peilschaal van de Rur in Monschau. De Rur staat op 95cm en is stijgende!!! En morgen ben ik vrij, dat biedt mogelijkheden. Snel stuur ik een sms-je naar Polo: “Monschau op 95! Morgen varen?” Niet heel lang daarna krijg ik antwoord: “Ik zag het. Wel erg leuk hè. Zo ff kijken of ik morgen kan. Hoop van wel.”

's Avonds hebben we telefonisch contact. Vrijdag gaat niet lukken, er moeten nog rekken gemaakt worden voor de loods en er is ook nog zoiets als colleges, maar zaterdag gaan we dan toch echt! We spreken af om rond 10 uur te vertrekken. Normaal gezien zouden we eerder gaan, maar we hadden René ook gevraagd mee te gaan, en die kon pas tegen de middag. De hele ochtend heb ik dus het gevoel dat ik nog alle tijd heb, wat er in resulteert dat ik uiteindelijk toch nog haast heb en iets wat te laat bij de loods aankom. Snel laden we de boten op, de Diesels gaan ook mee. Met deze waterstanden zijn dat erg leuke boten, en dus hebben we uiteindelijk 4 boten op en in de auto liggen. Ik pas er nog maar net bij.

Even voor Maastricht treffen we Bart op een parkeerplaats langs de snelweg, even overleggen we wat we gaan doen, en dan rijden we met twee auto's in de richting van Monschau. De peilschaal van Monschau wordt onderweg nog even opgevraagd. Het water blijkt in een rap tempo te zakken, slecht nieuws! Alhoewel, het is al een hele tijd geleden dat ik echt serieus water gezien heb, dus misschien is een lagere waterstand helemaal niet zo'n slecht idee, denk ik nog...

Net voor Monschau hebben we telefonisch contact met René, hij heeft de waterstanden ook bekeken en stemt voor de Irreler Wasserfälle. Ik heb mijn bedenkingen over deze keuze, maar laat me overhalen. De rit naar Irrel duurt nog zeker anderhalf uur en is zeker op het einde erg spannend. De weg is zo stijl, en maakt zo'n scherpe bochten dat we de auto bijna voelen kantelen, in sommige bochten raakt het wiel de wielkast, zo ver buigen we door. Ook voel ik de peddels die tussen de stoelen in liggen omhoog komen! Dan zijn we bij de Wasserfälle. Het water staat inderdaad heel hoog, en ik begin toch echt een beetje zenuwachtig te worden. Maar René stelt me gerust, ik kan het best wel. Doordat het water hoog staat is de druk erg hoog, maar zijn de vervallen ook wat minder technisch. We lopen even hoog langs de rivier, het pad ligt toch zeker wel een meter of 6 boven het water denk ik. Vanaf hier lijkt het goed te doen, wel hard werken, maar zeker niet onmogelijk. Snel kleden we ons om en lopen naar het instappunt. We zijn erg laat, maar gelukkig hoef je voor dit stuk de auto niet om te rijden, dus kunnen we direct beginnen.

Een beetje zenuwachtig en gespannen zit ik in m'n boot, nog gauw stel ik mijn helm wat bij en kijk wat om mee heen. René biedt aan om gids te spelen voor mij, hij zal de route voor mij voorvaren, ik kan hem gewoon volgen. De eerste 5 meter is het water nog helemaal vlak, maar dan stort het zich met een enorm geweld naar beneden. Rustig invaren is er niet bij. Ik voel me direct weer een beginner, het enige dat ik zie is de helm van René net voor me, rondkijken en lijnen uitzoeken is er niet meer bij. Soms voel ik dat m'n boot helemaal afgeremd wordt door een golf en moet ik moeite doen om toch nog vooruit te gaan. Net voor het einde van het eerste deel verdwijnt René opeens helemaal uit het zicht, er zit een “golfje” tussen ons in... Hijgend kom ik beneden in het keerwater aan. En dat was nog maar het begin... Even flitst de gedachte “wil ik dit wel?” door m'n hoofd. Maar dan zegt René dat dit het moeilijkste stuk is en dat het vanaf hier alleen nog maar leuk is, dus ga ik verder. Er volgt een “drempeltje” waar ik even aan de druk van het water kan wennen, heen en weer traverseren en proberen te blijven liggen in een keerwater vol paddenstoelen. Dan komen we bij de brug aan, hier begint het dan echt. De eerste drempel neem ik zonder problemen. Met z'n vieren liggen we in het keerwater. René vertrekt en ik wil achter hem aan gaan, maar dan besluit Bart dat de onderkant van het water ook interessant is, hij spoelt op z'n kop verder maar komt soepel weer overeind. Daarna kan ik ook. Het water is nog steeds erg sterk, maar inderdaad minder moeilijk dan het eerste stuk. Toch ben ik buiten adem als ik in het volgende keerwater aankom.

In het laatste stuk wordt ik omgegooid door een golf, het water raast langs me en ik moet echt moeite doen om voorop mijn dek te komen. Ik doe een poging om te rollen en kan net wat lucht happen, op m'n hoge steun blijf ik hangen, en kan me met wat moeite omhoog duwen. Nu ben ik echt helemaal buiten adem, maar het is wel gelukt! Ik heb de Wasserfälle gevaren! 1-0 voor mij! Op het eindpunt sta ik hiervan te genieten tot het tot me doordringt dat het nog niet afgelopen is, we gaan dit stuk nog een keer varen. Een prima training zegt René. Daar heeft hij vast gelijk in, maar ik ben er niet zo zeker van dat het nog een keer goed zal gaan. Maar, wie niet waagt, wie niet wint. Dus op naar het instappunt voor ronde 2. Polo heeft een grijns op zijn gezicht die er denk ik de komende 3 weken niet meer af gaat, en ook René heeft stralende ogen, zij hebben het hier echt naar hun zin. Voor Bart is het duidelijk wat te lang geleden dat hij stromend water gezien heeft en zijn gezichtsuitdrukking lijkt dan ook wat meer op de mijne, wat trouwens niet betekent dat hij het niet naar zijn zin heeft!

Weer op het water besluiten we in het eerste stuk een andere lijn te nemen, bij het eerste verval gaan we niet door de hoofdstroom maar er links langs. Rustig vaar ik achter René aan. Vanaf links komen we bij de hoofdstroom, en René vaart naar het keerwater aan de overkant. Ik probeer hem te volgen maar heb niet genoeg geanticipeerd op de kracht van de hoofdstroom. Ik zie dat ik het keerwater nooit zal halen, en direct erachter ligt een enorme wals! Achteruit die wals in spoelen zie ik helemaal niet zitten, dus draai ik me om en probeer met zoveel mogelijk snelheid op de wals af te varen om erdoorheen te komen. De wals blijkt sterker dan ik, en dus lig ik al snel op m'n kop in de wals. Het eerste wat ik denk is: “hier wil ik niet zijn, weg wezen!”. Dus grijp ik de lus van m'n spatzijl en stap uit. Maar daarmee ben ik er nog niet, ik ben nog steeds onderwater met m'n hoofd.  Ik probeer weg te zwemmen,  maar dat lukt niet.  “Klein maken” schiet er door m'n hoofd. Dat probeer ik dan ook, en plop, daar ben ik weer. Snel zwem ik weg van de wals. Gelukkig duikt op dat moment René naast me op, ik pak de achterkant van zijn boot en kom met zijn hulp vrijwel direct aan de kant. M'n boot ligt rustig op z'n kop te dobberen in het keerwater naast de wals, die hebben we dus direct weer te pakken. M'n peddel is een ander verhaal, om bij de wals weg te komen heb ik die los moeten laten, en hij is er als een speer vandoor gegaan. “Tja...” zegt René, “ ik kon ook achter je peddel aan gaan, maar ik vond jou op dat moment wat belangrijker.”. Daar was ik het volledig mee eens! Terwijl Bart bij mij blijft gaan René en Polo op jacht naar mijn peddel, maar een zwarte peddel zoeken in wild stromend water is als zoeken naar een speld in een hooiberg, onbegonnen werk. Die vind ik dus nooit meer terug. Aan de kant waar ik zit is uitstappen en naar de auto's lopen eigenlijk onbegonnen werk, dus haalt René zijn deelbare reservepeddel te voorschijn. Daarmee vaar ik toch nog een beetje trillend de passage, die vanaf hier niet zo heel veel meer voorstelt, af. De volgende drempel vaar ik ook nog, en eigenlijk gaat dat best prima, maar toch vind ik het wel mooi geweest voor vandaag. Ik stap net voor de brug uit. De eindstand Nyke vs Wasserfälle: 1-1. De jongens doen nog twee runs die ik op film zet. Dan is het 6 uur en echt tijd om te vertrekken. Ik heb een leuke dag gehad, ik heb echt m'n grens opgezocht en misschien een beetje overschreden, maar dat is soms ook wel weer eens leuk.

En die peddel, tja... 

Later lees ik in een tochtverslag op internet dat m'n vader de volgende dag zijn peddel verloren is op de Rur. It runs in the family zullen we maar zeggen. Wie weet zijn die peddels elkaar ondertussen tegengekomen en gaan ze samen nieuwe avonturen tegemoet. Ik weet nu wel met wie ik naar de kanowinkel kan om een nieuwe te kopen! ;-) 

Groeten,

Nyke

Waterstand: Purmzurlay niet meer op te vragen maar zeker boven de 2m!