สรุปย่อ

“ลูกอาจขาดพ่อได้ แต่ขาดแม่ไม่ได้” เราอาจเคยได้ยินคำกล่างนี้มาบ้างแต่ไม่ว่าจะนี่จะเป็นข้อเท็จจริง หรือเป็นเพียงแค่แนวคิด สิ่งหนึ่งที่มีใครปฏิเสธได้ก็คือ แม่กับลูกมีความผูกพันที่ใกล้ชิดกันทางจิตใจมากที่สุด นับตั้งแต่วินาทีแรกเมื่อชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นในครรภ์ จนกระทั้งลืมตาดูโลก โดยเฉพาะช่วงวัยแห่งการพัฒนาการของลูก แม่เป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการหล่อหลอมพฤติกรรมและทัศนคติให้กับลูก

ความรู้สึกใกล้ชิดผูกพันของคนเป็นแม่ อาจทำให้อดไม่ได้ที่จะกังวลใจสารพัด เป็นต้นว่า จะเลี้ยงลูกอย่างไรให้เป็นเด็กที่มีคุณภาพ สอนลูกด้วยวิธีนี้จะดีหรือเปล่า และในขณะเดียวกันเป็นธรรมดาที่จะเกิดความควาดหวังในตัวลูกจนบางครั้งก็เป็นการสร้างความรู้สึกกดดันให้ลูกโดยไม่รู้ตัว

นอกจากนี้ ในขณะที่คุณแม่บางคนมีเวลาดูแลลูกเต็มที่ แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ต้องทำงานไปด้วย หน้าที่ความรับผิดชอบทั้งหลายที่ต้องแบกรับอยู่นั้น สร้างความเครียดให้คุณแม่ไม่น้อยเลย

ข้อคิด

เรื่องสำคัญที่พ่อแม่หลายคนอาจลืมทบทวนไปก็คือ ที่ผ่านมาเรายัดเยียดความรู้สึกของตัวเองใส่ในลูกมากเกินไปจนละเลยที่จะเอาใจลูกมาใส่ใจเราแ

คิดในมุมของลูกบ้างหรือเปล่า ความไม่พอดีในการเลี้ยงดู และการทึกทักเอาเองว่าลูกต้องการอย่างนั้น หรือจำเนต้องได้รับสิ่งนี้ จึงเริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่จุดนี้ และในฐานะที่แม่เป็นผู้ที่มีเวลาได้อยู่กับลูกมากที่สุด พฤติกรรมและทัศนคติของแม่จึงส่งอิทธิพลต่อพัฒนาการของลูกอย่างมา

ข้อความประทับใจ

ไม่ว่าคุณจะเป็นคุณแม่ที่มีเวลาให้ลูกเต็มที่ หรือคุณแม่ที่ต้องทำงานนอกบ้านสิ่งสำคัญคือการ “เอาใจลูกมาใส่ใจเรา” แล้วจึงค่อยตอบโจทย์ความตต้องการของลูกด้วยวิธีการที่เหมาะสมในการสร้างลูกให้เป็น “เด็กเก่ง”ทั้งด้านความคิด จิตใจและสติปัญญา