คำว่า “ภาษา” เป็นศัพท์ภาษาสันสกฤตมาจากรากศัพท์ว่า “ภาษฺ” มีความหมายว่า “พูด กล่าว หรือ บอก” ภาษาจึงมีความหมายตามรูปศัพท์ว่า การพูด การกล่าว หรือการบอก เมื่อพิจารณา ความหมายของคำว่า “ภาษา” สามารถแบ่งได้เป็นความหมายอย่างกว้างและความหมายอย่างแคบ

• ความหมายอย่างกว้าง

หมายถึง การแสดงออกเพื่อการสื่อความหมาย โดยมี กฎเกณฑ์ที่รับรู้ร่วมกันระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสาร ซึ่งอาจเป็นการสื่อสารระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ มนุษย์กับสัตว์ หรือมนุษย์กับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็ได้ เช่น นักเรียนทำแบบฝึกหัดผ่านทางโปรแกรม คอมพิวเตอร์มัลติมีเดียที่สามารถโต้ตอบกับนักเรียนได้ การใช้ถ้อยคำหรือวัจนภาษา การใช้ท่าทางหรือ อวัจนภาษา รวมถึงการใช้สัญลักษณ์ต่าง ๆ เช่น ภาพ เสียง เพื่อสื่อความหมายอย่างใดอย่างหนึ่ง ล้วนเป็นภาษาตามนัยนี้

• ความหมายอย่างแคบ

หมายถึง ถ้อยคำที่มนุษย์ใช้สื่อความหมาย ภาษาตามนัยนี้ จึงจำกัดลงมาเฉพาะวัจนภาษา อันเป็นภาษาที่ใช้เฉพาะมนุษย์กับมนุษย์ และใช้สื่อที่สำคัญคือ “เสียงพูด” ในการสื่อสารระหว่างกันเท่านั้น เนื่องจากมนุษย์ทุกกลุ่ม จะสร้างภาษาพูดขึ้นใช้ในกลุ่มของตนเองก่อน แต่การสร้างภาษาเขียนนั้นมีเฉพาะบางภาษาเท่านั้น ดังนั้นภาษาเขียน (ตัวอักษร) จึงอยู่ตามนัยนี้