“โคลนติดล้อ” ตีพิมพ์เผยแพร่ใน “หนังสือพิมพ์ไทย” ตั้งแต่วันที่ ๒๘ เมษายน - ๑๑ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๘ โดยมีจุดประสงค์เพื่อให้ตระหนักถึงปัญหาหรืออุปสรรค ๑๒ ประการของบ้านเมืองที่เป็นเครื่องกีดขวางความเจริญก้าวหน้าของประเทศชาติ มีจำนวน ๑๒ ตอน ต่อมา “หนังสือพิมพ์สยาม” (Siam Observer...สยามออบเซอร์เวอร์) ได้นำบทความเหล่านี้มาพิมพ์ซ้ำ โดยตอนความนิยมเป็นเสมียนลงพิมพ์ฉบับวันจันทร์ ที่ ๓ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๘ หน้า ๒

ตอนที่ ๑ การเอาอย่างโดยไม่ตริตรอง

กล่าวถึงการทำตัวเอาอย่างตามชาวตะวันตกโดยไม่ตริตรอง ทำให้ชาวต่างชาติไม่นับถือเรา คนไทยจึงสมควรที่จะพยายามยกตัวเรา คิดทำอะไรด้วยตนเอง และสนับสนุนผู้มีความคิด

ตอนที่ ๒ การทำตนให้ต่ำต้อย

กล่าวถึงคนไทยไม่เชื่อถือคนไทยด้วยกัน แต่เชื่อว่าการทำอะไรให้ดีต้องอาศัยความช่วยเหลือจากชาวต่างชาติ

ตอนที่ ๓ การบูชาหนังสือเกินเหตุ

หนังสือพิมพ์เป็นเครื่องแสดงความคิด สิ่งต่าง ๆ ที่ผู้เขียนเขียนลงหนังสือพิมพ์นั้นดังนั้น ไม่ควรเชื่อทั้งหมด เพราะบางครั้งอาจมีความคิดเห็นคัดค้าน เคียดแค้น หรือใส่ร้าย ลงเรื่องไร้สาระ

ตอนที่ ๔ ความนิยมเป็นเสมียน

ผู้ที่มีการศึกษานิยมเข้ารับราชการใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ไม่สนใจกลับไปทำงานทำการเกษตรในภูมิลำเนาเดิม เข้าใจว่าการรับราชการ จะทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองได้มากกว่าชาวไร่ชาวนา พ่อค้า และงานอื่น ๆ

ตอนที่ ๕ ความเห็นผิด

คนไทยเห็นว่า การประพฤติตนตามแบบฝรั่งทั้งที่ไม่ใช่สิ่งดีก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ความเห็นผิดดังกล่าว เช่น การรับแขกด้วยวิสกี้และโซดา การเป็นหมอเป็นความแล้วถึงฝ่าฝืนกฎหมาย กฎหมายก็จะคุ้มครองตน อิสระ คือการทำสิ่งต่าง ๆ ได้ตามอำเภอใจ ไม่ว่าจะผิดหรือให้โทษเพียงใด

ตอนที่ ๖ ถือเกียรติไม่มีมูล

มีคนถือสิทธิ์ความเสมอภาค เห็นว่าคนย่อมเสมอกันโดยกำเนิด การจะแสดงความเคารพใครเป็นเครื่องแสดงความต่ำต้อย

ตอนที่ ๗ ความจนไม่จริง

คนไทยนั้นจนไม่จริง ในเมืองเรานังไม่เคยปรากฏว่ามีคนอดตายในเมืองเรายังมีการเล่นการพนัน แม้ชาวบ้านนอกก็ยังมีอาหารสมบูรณ์ การจนนั้นก็เพราะสุรุ่ยสุร่ายและเล่นการพนัน

ตอนที่ ๘ แต่งงานชั่วคราว

การที่แต่งงานที่พ่อแม่ขายลูกสาวให้แก่ชายโดยไม่ได้ถามความเห็นของหญิง เมื่ออยู่กันไปก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น ครั้นผู้ชายรู้สึกเบื่อหน่ายก็อาจขับไล่หญิงนั้นไปไม่เลี้ยงดู ถ้ามีลูกก็ยิ่งลำบาก

ตอนที่ ๙ ความไม่รับผิดชอบของบิดามารดา

การแต่งงานชั่วคราวส่งผลให้บิดามารดาไม่รับผิดชอบ ไม่ทำหน้าที่พ่อแม่ที่ดี ซึ่งส่งผลให้ลูกมีปัญหา มีความประพฤติไม่ดี

ตอนที่ ๑๐ การค้าหญิงสาว

การค้าหญิงสาวเป็นสิ่งที่น่าละอายยิ่ง ผู้ชายชอบมีภรรยาลับซึ่งได้มาด้วยการตกลงให้เงินแก่พ่อแม่ของหญิง ในระหว่างที่รักกันอยู่หญิงนั้นก็จะได้รับการเลี้ยงดูจากสามี แต่ถ้าสามีหมดรักก็ถูกทอดทิ้ง บ้างก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่ บ้างก็ขายตัว การที่เป็นเช่นนี้นอกจากเป็นเพราะผู้ชายแล้ว แม่สื่อและพ่อแม่ที่ขายหญิงสาวก็ทำให้มีการค้าหญิงสาว

ตอนที่ ๑๑ ความหยุมหยิม

บุคคลที่มีนิสัยหยุมหยิม ถ้าไม่มีส่วนอยู่ด้วยก็จะไม่เห็นด้วยและจะขัดขวาง ไม่ให้กิจการดำเนินไป แม้จะเป็นกิจการสำหรับชาติ

ตอนที่ ๑๒ หลักฐานไม่มั่นคง

ผู้ที่บกพร่องในกิจการส่วนตัวเป็นผู้ที่มีหลักฐานไม่มั่นคง ตัวอย่าง ข้าราชการที่ชอบสมาคมกับนักเลง ชอบเล่นการพนัน หลักฐานไม่มั่นคงในบุคคล เป็นเหตุให้ชาวต่างชาติไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อถือ ดังนั้น เราคนไทยต้องประพฤติตนเป็นคนซื่อตรงและสุจริต

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

(รัชกาลที่ ๖)

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พระราชสมภพเมื่อวันที่ ๑ มกราคม พ.ศ. ๒๔๒๓ มีพระนามเดิมว่า สมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ เป็นพระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ ศึกษาวิชาการที่ประเทศอังกฤษ ทรงศึกษาในมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด และศึกษาวิชาการทหารบก ที่โรงเรียนนายร้อยแซนด์เฮิสต์ ได้รับสถาปนาเป็นสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชสยามมงกุฎราชกุมาร เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๓๗

เสด็จขึ้นครองสิริราชสมบัติ เมื่อวันที่ ๒๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๕๓ ได้ทรงตราพระราชบัญญัติ ประถมศึกษา ให้เป็นการศึกษาภาคบังคับ ทรงตั้งกระทรวงการทหารเรือ กองเสือป่า และกองลูกเสือ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ กรมศิลปากร โรงไฟฟ้าหลวงสามเสน คลังออมสิน กรมสถิติพยากรณ์ กรมสรรพากร กรมตรวจเงินแผ่นดิน กรมมหาวิทยาลัย กรมรถไฟหลวง และเปิดเดิน รถไฟไปเชื่อมกับมลายู ตั้งสถานเสาวภาและกรมร่างกฎหมาย ทรงเปลี่ยนการใช้ รัตนโกสินทร์ศก (ร.ศ.) เป็นพุทธศักราช (พ.ศ.) ทรงปลูกฝัง ความรักชาติให้เกิดขึ้นใน หมู่ประชาชาวไทย ทรงเป็นศิลปิน และส่งเสริมงานประพันธ์เป็นอย่างมาก ทรงเป็นผู้นำในการประพันธ์วรรณคดีไทย ทั้งที่เป็นร้อยแก้วและร้อยกรอง ทรงเขียนหนังสือทางด้านประวัติศาสตร์ และด้านการทหารไว้เป็นจำนวนมาก ประมาณถึง ๒๐๐ เรื่อง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ โดยใช้นามปากกามากมาย เช่น ศรีอยุธยา พระขรรค์เพชร อัศวพาหุ นายแก้วนายขวัญ พันแหลม รามกิตติ สุครีพ พาลี ศรีธนญชัย รามสูร วชิราวุธ สุริยงส่องฟ้า อัญชัญ น้อยลา พันตา หนานเเก้วเมืองบูน นักเรียนคนหนึ่ง นักเรียนเก่า พรานบุญ เสือเหลือง เลขานุการ จุลสมิต มหาสมิต วรสมิต วิริยะสมิต โสตสมิธ วรรณสมิต วิภาสมิต บรรณาธิการ ดุสิตสมิต อัศวพาหุ พระขรรค์เพชร ไก่เขียว รามจิตติ พระขรรค์เพชร น้อยลา สุครีพ

พระองค์ได้รับ ถวายพระราชสมัญญานามว่า สมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า ทรงเป็นนักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่พระองค์หนึ่งของไทย

เป็นร้อยแก้ว (บทความ)

เพื่อแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาที่คนมีการศึกษาสูง นิยมแต่จะเป็นเสมียน ไม่ยอมกลับภูมิลำเนาของตนไปทำอาชีพเกษตรกรรมที่มีประโยชน์ต่อประเทศชาติมากกว่า

ผล แห่งการบูชาหนังสือจนเกินเหตุ ตามที่ข้าพเจ้าได้กล่าวมาแล้วนั้น มีอยู่อีกอย่างหนึ่งซึ่งข้าพเจ้าจะขอเรียกว่า ความนิยมเป็นเสมียน เพราะจะหาคำให้สั้นกว่านี้ไม่ได้

การ ตั้งโรงเรียนขึ้นทั่วทั้งพระราชอาณาจักร ให้โอกาสแก่บรรดาชายหญิงทุก ๆ ขั้นได้ศึกษาให้รู้อ่านรู้เขียนหนังสือนั้น กลับให้ผลที่ทำให้เป็นที่รำคาญ และอาจจะทำให้รำคาญยิ่งกว่าที่เป็นอยู่เดี๋ยวนี้ก็เป็นได้ โดยไม่กล่าวถึงความเสียหายอย่างอื่นซึ่งจะพึงมีมาในไม่ช้าวัน

เด็ก ทุก ๆ คนซึ่งเล่าเรียนสำเร็จออกมาจากโรงเรียนล้วนแต่มีความหวังฝังอยู่ว่าจะได้มา เป็นเสมียน หรือเป็นเลขานุการ และจะได้เลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งขึ้นเร็ว ๆ เป็นลำดับไป เด็กที่ออกมาจากโรงเรียนเหล่านี้ย่อมเห็นว่ากิจการอย่างอื่นไม่สมเกียรติยศ นอกจากการเป็นเสมียน ข้าพเจ้าเองได้เคยพบเห็นพวกหนุ่ม ๆ ชนิดนี้หลายคนเป็นคนฉลาดและว่องไว และถ้าหากเขาทั้งหลายนั้นไม่มีความกระหายจะทำงานอย่างที่พวกเขาเรียกกันว่า "งานออฟฟิศ" มากีดขวางอยู่แล้ว เขาก็อาจจะทำประโยชน์ได้มาก การที่จะบอกให้เขาเหล่านี้กระทำตัวของเขาให้เป็นประโยชน์โดยกลับไปบ้านและ ช่วยบิดามารดาเขาทำการเพาะปลูกนั้นเป็นการป่วยกล่าวเสียเวลา เขาตอบว่าเขาเป็นผู้ที่ได้รับความศึกษามาจากโรงเรียนแล้ว ไม่ควรจะเสียเวลาไปทำงานชนิดซึ่งคนที่ไม่รู้หนังสือก็ทำได้ และเพราะเขาไม่อยากจะลืมวิชาที่เขาได้เรียนรู้มาจากโรงเรียนนั้นด้วย เพราะเหตุนี้เขาสู้สมัคร อดอยากอยู่ในกรุงเทพฯ ได้เงินเดือนเพียงเดือนละ 15 บาทหรือ 20 บาท ยิ่งกว่าที่จะกลับไปประกอบการเพื่อเพิ่มพูนความสมบูรณ์แห่งประเทศในภูมิ ลำเนาเดิมของเขา

นึก ไปก็น่าประหลาดที่สุด ที่คนจำพวกนี้สู้อดทนต่อความลำบากเพื่อแสวงหาและรักษาตำแหน่งเสมียนของเขา ในเงินเดือน 15 บาทนี้พ่อเสมียนยังอุตส่าห์จำหน่ายจ่ายทรัพย์ได้ต่าง ๆ เช่นนุ่งผ้าม่วงสี ใส่เสื้อขาว สวมหมวกสักหลาด และในเวลาที่กลับจากออฟฟิศแล้วก็ต้องสวมกางเกงแพรจีนด้วย และจะต้องไปดูหนังอีกอาทิตย์ละ 2 ครั้งเป็นอย่างน้อย ต้องไปกินข้าวตามกุ๊กช๊อป แล้วยังมิหนำซ้ำจะต้องเสียค่าเช่าห้องอีกด้วย (หรือบางทีเขาจะไม่เสียก็ไม่ทราบ) ครั้นเมื่อเงินเดือนขึ้นเป็นเดือนละ 20 บาท เขาก็คิดอ่านแต่งงานทีเดียว (ข้าพเจ้าต้องขออธิบายคำว่าแต่งงานไว้ในวงเล็บในที่นี้ว่า ที่ข้าพเจ้าเรียกว่าแต่งงานนั้น ข้าพเจ้าพูดอย่างละม่อม เพราะว่าการแต่งงานชนิดนี้มักเป็นการชั่วคราวโดยมาก ซึ่งข้าพเจ้าจะได้กล่าวต่อไปในบทหน้า เพราะว่าเป็นโคลนก้อนหนึ่งซึ่งจะได้ยกขึ้นให้ท่านพิจารณาต่อไป)

ข้าพเจ้า ย่อมเข้าใจอยู่ว่า ชายหนุ่มซึ่งได้ฝึกตัวให้คุ้นแก่ความสนุกสนานในเมือง ย่อมจะรู้สุกเบื่อหน่ายถิ่นฐานบ้านเดิมของเขาตามบ้านนอก และที่จะกล่าวว่าถ้าเขาอยู่ในเมือง เขาอาจจะทำประโยชน์ให้แก่บ้านเกิดเมืองนอนของเขาดีกว่าอยู่บ้านนอกนั้น เป็นความเหลวไหลโดยแท้ ท่านผู้มีความคิดคงจะเข้าใจได้ดีว่า อันประเทศอย่างเมืองไทยของเรานี้ ชาวนา ชาวสวน อาจจะทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองได้มากกว่าเสมียน ซึ่งเป็นแต่เครื่องมือเท่ากับปากกาและพิมพ์ดีด ซึ่งเขาใช้(หรือใช้ผิด) ถ้าจะเปรียบพืชที่เขาได้ทำให้งอกต้องนับว่าน้อยกว่าผลที่เขาได้กินเข้าไป แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังนึกว่าตัวเขาดีกว่าชาวนา และข้อที่ร้ายนั้น พวกเราทั้งหลายก็พลอยยอมให้เขาคิดเห็นเช่นนั้นเสียด้วย

เมื่อ ไรหนอ พวกหนุ่ม ๆ ของเราจึงจะเข้าใจได้บ้างว่า การเป็นชาวนา ชาวสวน หรือคนทำงานการอื่น ๆ นั้น ก็มีเกียรติยศเท่ากับที่จะเป็นผู้ทำงานด้วยปากกาเหมือนกัน? เมื่อไรจึงจะบังเกิดความรู้สึกเกียรติยศแห่งการงานอื่น ๆ นอกจากงานที่ทำด้วยปากกาแลพิมพ์ดีด?

คำ ตอบแห่งปัญหาข้อนี้ ก็เป็นดังที่กล่าวมาแล้วนั้นเอง กล่าวคือเป็นความผิดของเราทั้งหลายด้วยกัน มิใช่ความผิดของพวกหนุ่ม ๆ โดยเฉพาะเท่านั้นหามิได้ ถ้า เรายังคงแสดงความเห็นโดยประการต่าง ๆ ว่าเสมียนเป็นบุคคลชั้นที่สูงกว่าชาวนา ชาวสวน หรือพ่อค้าอยู่ตราบใด พวกหนุ่ม ๆ ของเราก็คงจะทะเยอทะยานฝักใฝ่ในทางเป็นเสมียนอยู่ตราบนั้น ใช่ แต่เท่านั้น ยังมีคนอยู่เป็นอันมากที่ช่วยเปิดทางหาการงานให้แก่ผู้ที่อยากจะเป็นเสมียน ส่วนผู้ที่ปรารถนาจะช่วยให้คนได้ตั้งตัวเป็นชาวนา ชาวสวน หรือคนทำงานอื่น ๆ ที่เป็นประโยชน์เหมือนกันนั้นมีน้อยนัก ข้อที่ว่าบรรดากระทรวงทบวงการมีเสมียนมากกว่าความจำเป็นนั้น ถึงแม้ผู้ที่ดูแต่เผิน ๆ ก็เห็นได้ว่าเป็นความจริง เพราะฉะนั้นสถานที่เหล่านั้นจึ่งต้องจัดการถ่ายเทพวกที่เกินต้องการออกเสีย เป็นครั้งคราว เพื่อได้รับคนใหม่ ๆ ต่อไป

ส่วน พวกที่ถูกคัดออกนั้นเล่าเป็นอย่างไรบ้าง? ข้อนี้แหละเป็นที่น่าสังเวชยิ่งนัก คนเราที่ปล่อยให้ชีวิตล่วงไปโดยทำการเป็นเสมียนเสียนานแล้ว จะไปทำงานการอะไรอื่นก็ไม่สามารถจะทำได้ ถ้าเขาเป็นคนที่ทำประโยชน์ได้อยู่ เขาก็คงจะได้เลื่อนขึ้นไปในตำแหน่งอื่น ไม่ต้องถูกคัดออก ก็เช่นนั้นเขาจะไปทำอะไรเล่า? เขาจะไปเป็นชาวนาไม่ได้ ด้วยเหตุผลหลายประการ ประการ 1 ก็เพราะความหยิ่งอันหามูลมิได้ของเขานั้นเอง เขาเห็นว่าไม่สมเกียรติยศที่จะไปหาการงานทำกับชาวนา ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นคนชั้นต่ำและสามัญ ครั้นเขาจะเป็นเจ้าของเองก็ไม่ได้ ด้วยเหตุว่าเป็นการเหลือวิสัยที่เขาจะเก็บหอมรอมริบไว้ได้จากเงินเดือนอัน น้อย ซึ่งเขาต้องจับจ่ายซื้อสิ่งของซึ่งเขาถือว่าเป็นของจำเป็นในระหว่างที่เขาทำ การเป็นเสมียนอยู่ แต่เหตุสำคัญที่เขาจะเป็นชาวนาไม่ได้นั้นก็คือ เขาตกลงใจไม่ได้ที่จะทิ้งเมืองไปอยู่ตามบ้านนอกขอกนา เพราะฉะนั้น พวกเสมียนที่เกินอัตราเหล่านี้จึงคงอยู่ในเมือง เที่ยวพยายามแสวงหาตำแหน่งเสมียนต่อไป และถ้าโชคดีก็คงจะเข้าได้ชั่วคราว แต่ไม่ช้าก็ต้องเปิดออกไปอีก ในระหว่างนี้อายุของเขาก็ล่วงเข้าไปทุกวัน และผู้ที่เป็นนายหรือก็ชอบใช้แต่เสมียนที่หนุ่ม เพราะฉะนั้นโอกาสที่จะหางานทำก็มีน้อยเข้าทุกวันจนเป็นที่น่าอัศจรรย์ว่าเขา หาเลี้ยงชีพอยู่ได้อย่างไร ถ้าเขาเป็นผู้ที่มีนิสัยสุจริตเขาก็เลี่ยงไปตายอยู่ในที่ลับ ๆ แห่ง 1 ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรัก ไม่มีใครอาลัย เป็นการลงเอยอย่างมืดแห่งชีวิตที่มืดไม่มีสาระ! แต่ถ้าความยากจนข้นแค้นของเขานำเขาไปสู่ทางทุจริต เขาอาจจะได้ความสนุกสนานอยู่พัก 1 แล้วเขาก็คงจะต้องยาตราเข้าสู่ศาลพระราชอาญาและไม่ช้าก็คงจะได้เข้าไปอยู่ใน คุก แล้วต่อไปก็เท่ากับอันตรธาน ตกลงเป็นลงเอยอย่างน่าสังเวชทั้ง 2 สถาน

ดัง นี้จะไม่เป็นการสมควรแลหรือ ที่เราจะสอนให้พวกหนุ่ม ๆ ของเราปรารถนาหาการงานอื่น ๆ อันพึงหวังประโยชน์ได้ดีกว่าการเป็นเสมียน ถ้าเราจะสอนเขาทั้งหลายให้รู้สึกเกียรติยศแห่งการที่จะเป็นผู้เพาะความ สมบูรณ์ให้แก่ประเทศ เช่น ชาวนา ชาวสวน พ่อค้าและช่างต่าง ๆ จะไม่ดีกว่าหรือ? ท่านเชื่อหรือว่าพวกหนุ่ม ๆ ของเราจะทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองโดยทางการเป็นเสมียนมากกว่าทางอื่น ๆ? เราจะมีข้าวของเครื่องใช้อื่น ๆ ได้อย่างไร ถ้าเราไม่อุดหนุนคนจำพวกที่จะเพาะสิ่งของนั้น ๆ ขึ้น?

ท่าน ทั้งหลายจะช่วยได้เป็นอันมากด้วยความเห็นของท่าน เพราะว่าถึงแม้พวกหนุ่ม ๆ นั้นจะมีความคิดเห็นว่าตัวสำคัญปานใด ก็คงจะต้องฟังความเห็นของผู้อื่น ถ้าความเห็นของสาธารณชนเห็นว่าชาวนา ชาวสวน พ่อค้าและช่างต่างๆ มีเกียรติยศเสมอเสมียนและไม่ยกเสมียนขึ้นลอยไว้ในที่อันสูงเกินกว่าควร ก็จะเป็นประโยชน์ช่วยเหลือได้มาก

เพราะฉะนั้นท่านจะไม่ช่วยกันในทางนี้บ้างหรือ?

เสมียนคือผู้ทำหน้าที่เกี่ยวกับหนังสือ ผู้มีการศึกษานั้นนิยมเป็นเสมียน คือ นิยมเข้ารับราชการผู้ที่เป็นเสมียนจึงไม่สนใจกลับไปทำการเกษตรในภูมิลำเนาของตนซึ่งก่อให้เกิดประโยชน์ได้มากกว่าผู้ที่เป็นเสมียนจึงนิยมใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ บุคคลเหล่านี้เห็นว่าการทำงานอย่างอื่นไม่สมเกียรติยศของตนเองเพราะคนที่ได้รับการศึกษาไม่ควรเสียเวลาไปทำงานที่คนไม่รู้หนังสือก็ทำได้คนจำพวกนี้จึงยอมทนใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ทั้งที่เงินเดือนไม่มากแต่ก็จับจ่ายใช้ทรัพย์เพื่อการต่าง ๆ เช่น นุ่งผ้าม่วงสี ดูหนัง กินข้าว ตามร้านอาหารถ้าคนเรายังมีค่านิยมเห็นว่าการเป็นเสมียนมีศักดิ์ศรีสูงกว่าการเป็นชาวนา ชาวสวน หรือพ่อค้า คนก็มักจะใฝ่ทะเยอทะยานอยากเป็นเสมียนเมื่อกระทรวงทบวงการคัดเลือกเสมียนที่มีมากเกินความจำเป็นออกบุคคลเหล่านี้จะไม่สามารถไปทำงานอื่นได้ เพราะเคยเป็นเสมียนมานานผู้ที่เป็นเสมียนไม่อาจไปเป็นชาวนาได้ ด้วยเหตุผลหลายประการ เช่น เห็นว่าไม่สมเกียรติของตน ไม่อาจไปอยู่ตามบ้านนอกได้ ดังนั้นจึงคงอยู่ในเมืองเพื่อหาตำแหน่งเสมียนต่อไป อายุมากขึ้นโอกาสยิ่งน้อยลง

ในตอนท้ายของบทความจบด้วยคำถามกระตุ้นให้คิดว่า สมควรหรือไม่ที่จะเปลี่ยนค่านิยมในการเป็นเสมียนแล้วหันไปทำงานอื่น ๆ ที่ทำประโยชน์ได้ดีกว่าการเป็นเสมียน

ที่มาภาพ :https://sites.google.com/site/achiph25/khwam-ru-keiyw-kab-xachiph

โคลนติดล้อ ตอน ความนิยมเป็นเสมียน เป็นตัวอย่างของบทความที่ดีที่เสนอข้อคิดเกี่ยวกับปัญหาบ้านเมืองในเรื่องค่านิยมที่เป็นอุปสรรคท่าให้ประเทศเจริญได้ช้า โดยเสนอข้อคิดเกี่ยวกับปัญหาของบ้านเมืองในเรื่องค่านิยมที่เป็นอุปสรรคในการพัฒนาประเทศให้เจริญ โคลนติดล้อ หมายถึง เครื่องถ่วงรั้งความเจริญของประเทศชาติในตอนความนิยมเป็นเสมียน ต้องการสื่อถึงค่านิยมผิด ๆ เกี่ยวกับเลือกการประกอบอาชีพ และให้แนวคิดที่เป็นประโยชน์ว่าอาชีพอื่นก็สามารถทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติได้

๑. คุณค่าด้านเนื้อหา

๑) รูปแบบ บทความเรื่องโคลนติดล้อ ตอน ความนิยมเป็นเสมียนเป็นงานเขียนประเภทร้อยแก้วที่ให้ทั้งความรู้และความคิด มีเนื้อหาสร้างสรรค์ทรงคุณค่า ซึ่งเป็นการใช้รูปแบบงานเขียนได้อย่างเหมาะสมกับเนื้อหา

๒) วิเคราะห์แนวคิดของผู้เขียน

๑) ทุกอาชีพมีความสำคัญเหมือนกัน อาชีพทุกอาชีพเป็นอาชีพที่มีเกียรติยศเท่า ๆ กัน สามารถทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติได้เหมือนกัน

๒) ความนิยมเป็นเสมียน ความนิยมเป็นเสมียนเปรียบเหมือนโคลนอีกก้อนที่ติดล้อรถ เป็นตัวถ่วงความเจริญ เพราะค่านิยมของคนที่เห็นอาชีพเสมียนเป็นอาชีพที่มีเกียรติกว่าอาชีพอื่น ๆ ในสังคม ทำให้ ผู้มีความรู้ความสามารถจำนวนมากมายึดติดอยู่กับตำแหน่ง ยศศักดิ์ ทั้ง ๆ ที่ถ้าไปประกอบอาชีพอื่นจะได้ประโยชน์มากกว่า

๓) การใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อ ผู้ที่นิยมเป็นเสมียนในยุคสมัยนั้น มักมีฐานะความเป็นอยู่ที่เกินฐานะ โดยเฉพาะการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพื่อรักษาเกียรติยศและหน้าตาของตน

๔) ความสำคัญของการเกษตร ชาวไร่ ชาวนา ชาวสวน เป็นผู้ผลิต มีความสำคัญอย่างยิ่งในประเทศเกษตรกรรมแบบไทย

๕) การมองข้ามความสำคัญของท้องถิ่น ชายหนุ่มที่เข้ามาทำงานในเมืองมักลืมถิ่นฐานบ้านเกิด ไม่ยอมกลับไปทำงานในภูมิลำเนาของตน

๖) ค่านิยมเกี่ยวกับอาชีพ คนทั่วไปมักยกย่องข้าราชการและผู้ที่ทำงานในสำนักงาน จนมองข้ามความสำคัญของอาชีพอื่น

๗) อิทธิพลของสื่อมวลชน สื่อมวลชนและสาธารณชนมีอิทธิพลอย่างมากในการเผยแพร่ความคิด โดยการยกย่องให้เกียรติชาวนาจะทำให้เกิดกระแสของคนทั่วไปตามมา

๘) ความไม่มั่นคงในอาชีพทำให้เกิดปัญหาในสังคมตามมา ผู้ที่ต้องออกจากอาชีพที่ตนทำเมื่ออายุมากขึ้น มักถูกชักจูงให้ประพฤติทุจริตได้ง่าย เมื่อจับแนวคิดของผู้เขียนได้ดังกล่าวแล้ว จะต้องหาเหตุประกอบการพิจารณา ได้แก่สภาพของสังคมไทยในสมัยรัชกาลที่ ๖

๒. คุณค่าด้านวรรณศิลป์

๑) การสรรคำ ในแง่ของศิลปะการประพันธ์ ทรงพระราชนิพนธ์โดยสำนวนภาษาที่เรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยศิลปะการใช้ภาษา ทำให้บทความน่าอ่านและน่าติดตาม

๒) การใช้โวหารภาพพจน์ ทำให้ผู้อ่านเห็นภาพและเข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้น

๑. สะท้อนภาพชีวิตและค่านิยมของสังคมไทยในอดีต เมื่อผู้อ่านได้อ่านบทความแล้ว จะมองเห็นภาพสังคมและค่านิยมของผู้คนในสมัยรัชกาลที่ ๖ ได้เป็นอย่างดี

๒. ทราบปัญหาสังคมที่เกิดขึ้นในอดีต บทความนี้ทำให้เราทราบว่าสมัยรัชกาลที่ ๖ ปัญหาที่คอบขัดขวางถ่วงความเจริญของบ้านเมืองในขณะนั้นว่ามีอะไรบ้าง

๓. สะท้อนข้อคิดที่สามารถนำไปใช้ในการดำเนินชีวิต บทความเรื่องโคลนติดล้อ ให้ข้อคิดแก่คนในสังคมไทยได้เป็นอย่างดี

การนำข้อคิดจากบทความเรื่อง โคลนติดล้อไปใช้ในชีวิตประจำวันจึงเป็นการเปลี่ยนโลกทัศน์และแนวคิดแบบใหม่ ซึ่งถ้าผู้อ่านเห็นด้วย คนไทยก็จะไม่ทิ้งภูมิปัญญาดั้งเดิมของคนไทยที่เคยเป็นมา และควรส่งเสริมให้เยาชนไทยในสมัยปัจจุบันไม่ให้ลืมถิ่นกำเนิดของตนและต้องสนับสุนนให้ผู้มีความรู้ความสามารถกลับไปช่วยพัฒนาท้องถิ่นของตน

สื่อการเรียนรู้เพิ่มเติม

Report abuse