Wandelvakantie Diekirch 2010.
Een kleine impressie van de Wandelvakantie in Diekirch (Luxemburg).
d.d. 28-05-2010 t/m 04-06-2010
Vrijdag - 28 mei.
Om vijf minuten over twee komen Jeannie en ik aan.
Wij zijn dus de eersten en kunnen naar het huisje gaan.
Een chalet, zo was gezegd, maar een ‘mobile home’ in het echt.
Jeannie kiest voor het grote bed en ik weet het nog niet zo net.
Met z’n tweeën of 1 hoog, via de trap?
Ik besluit, dat ik in het stapelbed(je) stap.
Iets drinken, uitpakken, even wennen.
Alle kastjes en meubeltjes verkennen.
De kamertjes zijn wel errug! Klein doch de douche lijkt mij wel fijn.
Ojé, waar is de wc?
Moeten we het op een emmer doen of stilletjes, ergens in het groen?
Cora en Ada arriveren al gauw.
Ja, het is èch-wel een beetje nauw.
Mooi weer en goeie zin, dit is een prima begin.
Om half vijf met de trein naar Diekirch voor het startbewijs.
Het boemeltje kost per persoon 1.50 Euro, wat een prijs!
Maar: als ze je zonder kaartje betrappen, moet je wel 40 Euro lappen.
Pieta, Ada en Cora lopen 12 km per dag.
De andere negen gaan met 20 km aan de slag.
Gezellige drukte, leuke sfeer.
We zien ook bekenden, steeds weer.
Even praten, lachen en wat drinken.
Voordat de moed je in de schoenen gaat zinken.
Ik word mij steeds meer bewust van een pittige wandeling met veel rust…punten.
Terug naar de camping in Enscherange …
Ik ga liever lopen, dan op de fiets.
We hoeven van honger niet te creperen want Cora kan héél goed met pannen jongleren.
Een groentesoep, salade en yoghurt tot slot.
Nee, deze vakantie kan niet meer kapot.
Zaterdag - 29 mei.
Om half 7 zijn we op, allemaal met een slaperige kop.
Gauw even koffie of thee.
Vandaag is de dag van: Le Marche d’Armee.
Bij de auto’s om kwart voor 8.
Nee, er wordt op niemand gewacht.
Ik heb nauwelijks tijd voor muesli met milch.
Om 8 uur met de trein van Wilwerwitz naar Diekirch.
Om 08.45 uur zijn we aan de start, allemaal met kloppend hart.
Meteen een mooie klim om te wennen.
Nee, we laten ons niet kennen.
Moet je je behoefte doen, kruip je gewoon tussen het groen.
Het weer valt alleszins mee.
Dus we wandelen heel tevree.
Dan pauze met koffie, sinas, ijsthee of water bij de wijn.
Die zullen toch straks niet allemaal dronken zijn?
Ook nog bekertjes met een pepdrankje.
Eenmaal geprobeerd maar nee, dank je.
Antoon zweert erbij maar dat is echt niets voor mij.
Mijn maag stuurt het retour, samen met een dikke boer.
De meesten van ons zijn oudgedienden
En al jaren dikke vrienden.
Daarom duurt het niet al te lang, komt het groepsproces goed op gang.
Hopla, daar is colletje nummer twee.
Gossiemikkie, dat valt niet mee.
Mijn adem zit te hoog, mijn keel is droog.
De anderen stappen stevig door, maar ik hoor de hartslag in mijn oor.
Ben je gek, ik laat me niet kennen.
Het is gewoon een kwestie van wennen.
Een praatje hier, een babbeltje daar.
Ik heb het helemaal voor elkaar.
Dan komt colletje nummer 3, da-wil-ik-nie.
Nog even doordouwen meid.
Anders heb je straks spijt.
Ik had dit niet willen missen.
En nu ga ik even p…lassen.
Zo, daar ben ik weer, waar was ik gebleven.
Oja, we aten om half 7.
Moe maar voldaan, naar bed gegaan.
Leuke meiden in ons huisje.
Morgen krijg ik mijn kruisje, eh… medaille.
P.S.
De muziek bij de finish was waardeloos.
Sommige lopers laveloos.
De temperatuur heel broos.
Alle deelnemers ‘grenzen-loos’.
De verzorging niet bar en boos en ons kluppie grandioooooos!
Zondag - 30 mei.
Ik ben helemaal blij.
Voor een avondmens een geweldige dag, als je om half 7 opstaan mag.
Vlug vlug, gauw gauw, iedereen is in touw.
Jeannie is heel georganiseerd.
Cora ook gedisciplineerd.
Ada is wat meer chaotisch en dan heb je mij nog, da’s logisch.
Een klavertje 4, zeer verschillend maar allemaal heel welwillend.
Om 9 uur alle 12 weer present, 10 Vrouwen en 2x een vent.
Daar gaat ons groepje, vol goede moed.
We zijn allemaal -nog steeds- goed te voet.
Ada gaat 20 kilometer lopen nou.
Pieta en Cora blijven de 12 km trouw.
Meteen is er een misverstand.
Riet is in de achterhoede beland.
De stemming werd even kil, maar iedereen toonde goede wil.
Met frisse moed weer in de sokken, met en zonder ‘walking’-stokken.
De weergoden waren ons goed gezind.
Geen regen, wel een beetje veel wind.
Je bent in de Ardennen en dus…
Was het parcours ook vandaag weer een hele klus.
Heb je heuveltje-op en heuveltje-af gehad, kom je op een lekker modderpad.
Ben je het zat, niks aan te doen, gewoon dóórlopen op die schoen.
Zie je het niet meer zitten, gewoonweg pech.
Want je kunt niet halverwege weg.
Geen auto, bus of trein.
Ook al verrek je van de pijn, aan je knieën, lies of voeten:
Je zult gewoonweg verder moeten.
En dan… de medaille; ik heb het gehaald
Maar dat stukkie blik wordt duur betaald.
Toch had ik dit niet willen missen, voor geen goud.
Omdat ik, net als jullie, zo van wandelen houd.
Na afloop wordt het feest, het is goed geweest.
Bier en wijn, vrolijk zijn.
Samen lachen; nee, geen huilen.
Wel gauw voor de regen schuilen.
Rekken en strekken, blije bekken, lekker eten, niet vergeten.
Zo voelt kameraadschap in huisje 3, 4 en 18.
Voor vandaag hou ik het voor gezien.
Nog een fijne voetmassage van Marga gehad.
Dat is echt een lieve schat.
Zij is degene, dat is inmiddels bekend,
Die steeds weer onze voetjes verwend.
Maandag - 31 mei.
Een korte wandeling, 10 km totaal maar wat zagen we allemaal.
Prachtige brem, klaprozen, distels en margrieten.
Het was echt puur genieten.
Vergezichten te kust en te keur.
Een massage voor je netvlies en ook nog die geur!
Plony is jarig vandaag en dat vieren we graag.
Gebak werd gehaald, een mooie fles Pinot betaald.
Om 8 uur was iedereen in huisje 4, met fris, wijn en ook bier.
Nogmaals zingen: Lang zal ze leven.
Zo werd het startsein gegeven, voor een avondje vol gezelligheid.
Zoveel verschillende mensen en tóch saamhorigheid.
Echt een hele fijne sfeer.
Wat wil een mens nog meer?
Nou…
De liefdesdrank heeft zijn werk gedaan.
Bij het afscheid bleek ik zwanger, heel spontaan.
Jeannie werd door Antoon thuis gebracht.
Dat was omstreeks middernacht.
De rust was weergekeerd op Camping Val d’Or.
Iedereen lag op een oor.
Misschien een snurkje daar of hier.
Weer het einde van een dag vol plezier.
Dinsdag - 1 juni.
Cora laat de wekker gaan.
Heeft -nog- geen zin om op te staan.
Vandaag staat Stad Luxembourg op het program.
Dus gauw even een boterham.
Dan drie kwartier met de trein.
Het is 11 uur als we er zijn.
Niet te geloven, de reis kost 4.-- Euro de man (en ook de vrouw), je snapt niet hoe het kan.
We splitsen op in groepjes van vier, elk huisje zoekt zijn eigen plezier.
Het koninklijke Paleis met de wacht.
De kathedraal vol praal en pracht.
Gare, Grund, Centre en de kazematten.
Och, wat zou ik me ook graag bezatten.
Steeds drinken die lui bier en wijn.
Kon ik ook maar een alcoholiste zijn.
Ada is het zat.
Heeft genoeg van Luxemburg-stad.
Om 5 uur gaan we naar het station sjokken, maar de anderen hebben hun eigen plan getrokken.
Antoon & Co zijn al thuis.
Jan met z’n vrouwen komt later naar huis.
Iedereen heeft trek dus gaan we koken, tomatensoep, restje nasi, gebakken ei.
Iedereen voldaan en blij.
Dan krijgen we bezoek
Antoon kijkt nog even om de hoek.
Morgen om 10 uur weer in de sokken, met of zonder wandelstokken, 14 Kilometer zal het zijn.
En het weer wordt echt héél fijn.
We lezen en praten wat.
Ada gaat nog even in bad.
Nootjes en een glaasje wijn.
Hoe heerlijk eenvoudig kan ‘geluk’ zijn.
Om 12 uur nog even ledigen de darmen;
Dan kruipen we allen in Morpheus armen.
Woensdag - 2 juni.
Hoort, hoort!
De rust wordt ruw verstoord.
De wekker van Cora geeft alarm en ik lig nog zo lekker warm.
Om 10 uur start voor 14 kilometers.
Wandelaars, knoop vast je veters.
Dan de vraag: Wie wil 20 km lopen? Even overleg.
Is het goed, als ik dat straks pas zeg.
23° Wordt het vandaag maar om hoe laat, dát is de vraag.
Antoon loopt met de kaart vooraan, wij er lekker achteraan.
Je zit in de Ardennen, dat zul je weten.
Rechttoe, rechtaan, dat kun je wel vergeten.
Meteen maar een colletje, nee, dat is geen lolletje.
Antoon ziet een wolf, helaas zonder Roodkapje.
Het blijkt een Fata Morgana, dat snap je.
Zwoegen, zuchten, wat een gedoe.
Nu zijn we al voor de 1e keer moe.
Even zitten, iets drinken, eten en door de knieën, niet vergeten.
Prachtige bloemen, struiken en bomen.
Het lijken tot leven gekomen dromen.
Bij elke bocht weer een nieuw vergezicht, badend in het zonnelicht.
Dit is GENIETEN, met hoofdletters geschreven, dit is wat telt in het leven.
Grote pauze: 8 km in bijna 2½ uur gedaan.
Enkelen willen toch tot 20 km gaan.
Antoon gaat met de ‘watjes’ mee, zo is iedereen weer tevree.
Achteraf blijkt met de kilometers iets verkeerd.
Want 12 blijkt 14 en 20 is 18 als men evalueert.
Pieta komt nog even op ons terras, met een volle boodschappentas.
Lekker douchen, eten, genieten van de avondzon,
Nog wat praten, lezen en dan in nachtjapon.
Het is 11 uur, een mooie tijd om te gaan slapen.
Huisje 3 en 4 liggen al lang op apegapen.
Donderdag - 3 juni.
De laatste dag
Met een Luxemburgse slag.
Op de computer nog extra tekst
Maar voor nu een beetje complex.
Bij gebrek aan tijd
Toch wil ik even iets kwijt.
Wéér die wekker, wat een malheur.
Half 8 is werkelijk tijd-terreur.
Om 10 uur met de auto naar de rotsen.
Wat een bochten, ik moet bijna kotsen.
Trappetje op en trappetje af, dadelijk val ik in het dal.
Ziedaar… een prachtige waterval.
Kijk eens aan je linkerhand.
Daar zie je een olifant.
Om half 6 bij Porta Bella, maar de pizza’s… niente, nada.
Om 7 uur waren ze eindelijk klaar.
Beetje verbrand, wel lekker gaar.
De buurtjes komen bij ons op bezoek.
Krijgen koffie en een koek.
Het is mij allemaal heel goed bevallen.
Tot slot wens ik jullie allen:
Een goede thuisreis en misschien, dat we elkaar gauw weer zien.
Antoon en Pieta heel veel dank.
Sorry hoor, dat ik nu even jank.
Jullie hebben weer veel voor ons gedaan.
Zo, nu moet ik echt gaan.
Vrijdag - 4 juni.
Iedereen vertrekt weer naar Neerlands dreven.
Alleen Antoon & Pieta blijven nog even.
Rini.