«Ο Γουό και η Μουσική»

Ζωντανή επικοινωνία του Κρύων διαμέσου του Λη Κάρολ
στην πόλη  McCloud, Καλιφόρνια  -  29 Ιουνίου 2019

 μετάφραση: Ερμήλιος Κυρίτσης

Χαίρετε αγαπητοί μου, είμαι ο Κρύων της Μαγνητικής Υπηρεσίας.  Περιστασιακά σας δίνουμε μια ιστορία, μια παραβολή ή αλληγορία. Είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα και όταν το κάνουμε, χρησιμοποιούμε πάντα τον ίδιο χαρακτήρα ονόματι Γουό. Ο Γουό (Wo) είναι ένας Wo-man και αν και δεν έχει γένος, η γλώσσα σας δεν επιτρέπει σε μια ιστορία αναφορά σ' ένα άτομο άνευ γένους. Οπότε θα λέμε «ο» Γουό για τη διήγηση αυτή.

Θέλω να σας πω για τον άντρα αυτό και τι του συνέβη. Αρχίζουμε εξετάζοντας ποιος είναι. Ο Γουό είναι ένας άντρας που ζει σε μια μικρή πόλη. Δεν ήταν τόσο μικρή όσο αυτή εδώ που βρίσκεστε, αλλά είχε τουλάχιστον τέσσερα φανάρια τροχαίας. [Γέλια] Ήταν μια μικρή πόλη που συνόρευε μ’ ένα δάσος. 

Ο Γουό δεν ένιωθε ότι χρειαζόταν να ανήκει σε μια θρησκεία. Μάλιστα, από νωρίς είχε αποφασίσει ότι δεν του άρεσε η εκκλησία – όχι πραγματικά. Ένιωθε την αγάπη και γνώριζε την ακεραιότητα τόσο πολλών που πήγαιναν στην εκκλησία, αλλά απλώς δεν ήταν για εκείνον. Αυτό που ήταν για εκείνον, ήταν η φύση. Ο Γουό ήταν πνευματικά συνδεδεμένος με τη Γη και, όταν οι άλλοι πήγαιναν να εκκλησιαστούν την Κυριακή, ο Γουό πήγαινε βόλτα στο δάσος. Από νωρίς ο Γουό συνειδητοποίησε την ιερότητα των κοιλάδων, των λιμνών, των ρυακιών, των ζώων και των δέντρων, και αυτό ήταν μέρος του δικού του σεναρίου λατρείας. Μπορούσε να νιώθει τη γη να του μιλάει όταν πήγαινε έξω. Αυτός λοιπόν είναι ο Γουό και τώρα η σκηνή έχει στηθεί για να σας πω τι συνέβη στην ιστορία αυτή.

Πολλοί θα είχατε έντονα όνειρα ή ίσως οριακά οράματα και κάτι τέτοιο συνέβη στον Γουό. Μια νύχτα, όταν ο Γουό κοιμόταν βαθιά, είχε κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί όραμα. Ήταν τόσο αληθινό! Ήταν πέρα από αληθινό στην εμπειρία του Γουό. Θα ’θελα να σας πω όσο καλύτερα μπορώ τι εμπειρία είχε, αλλά όλα όσα σας πω δε θα είναι ούτε το μισό αυτής. Θα έπρεπε να ήσασταν ο Γουό για να τη νιώσετε πραγματικά.

Ο Γουό άκουσε τη μουσική. Αγαπητοί μου, αυτό που άκουσε και βίωσε ο Γουό είναι απροσδιόριστο. Άκουσε μουσική που ήταν τόσο τέλεια και πανέμορφη, που ήταν πέρα απ’ οτιδήποτε είχε ποτέ βιώσει σαν Άνθρωπος στη Γη. Με τίποτα δε συγκρινόταν. Οι εικόνες που είδε στο νου του και οι μελωδίες που άκουσε ήταν τέλειες και πανέμορφες.

Τώρα, θα ρωτούσατε ίσως: «Τι είδους μουσική ήταν;» Ωστόσο δεν προσδιοριζόταν. Δεν ήταν κλασσική ούτε ποπ. Δεν είχε καμία ταξινόμηση. Απλώς ήταν, και περιείχε όλα τα μουσικά όργανα που γνώριζε, παιγμένη τέλεια και σε μια ακολουθία η οποία δημιουργούσε μελωδίες ηρωικές και ρομαντικές, συγχρόνως. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήταν σχεδόν σαν ο Γουό να ήταν σε μαυρόασπρο και ξαφνικά άκουγε σε χρώμα.

Ο Γουό ένιωσε θαλπωρή στο εκπληκτικό αυτό όραμα. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή, και το άκουγε. Ο Γουό συνειδητοποίησε ότι ουσιαστικά δεν την άκουγε, αλλά κατά κάποιο τρόπο την ένιωθε σε κάθε κύτταρο. Ήταν η πιο όμορφη μουσική – απροσδιόριστη κι όμως τέλεια – και τότε ξύπνησε. Αντιλήφθηκε ότι το μαξιλάρι του ήταν μουσκεμένο. Τον είχαν πάρει τα κλάματα καθώς το όραμα ήταν τόσο όμορφο. Στο όραμά του είχε επισκεφτεί ένα μέρος που ήταν ιερό και δεν είχε ιδέα γιατί είχε συμβεί.

Τώρα, ο Γουό πίστευε ότι ήταν σημάδια από το Πνεύμα, πραγμάτων να τον βοηθήσουν στη ζωή του. Το είχε βιώσει αυτό στο παρελθόν στο δάσος, όπου πήγαινε και είχε διαισθητικές ιδέες. Ο Γουό σκέφτηκε: «Μήπως είναι ένα σημάδι να σπουδάσω μουσική ή να είμαι μέρος από κάτι μουσικό; Μήπως είναι πράγματι αυτή η οδηγία; Ωστόσο δεν είχα πραγματικά ποτέ μουσικές φιλοδοξίες».

Έτσι ο Γουό βγήκε έξω και ανακάλυψε, συγχρονιστικά, ότι γινόταν στην πόλη ακροαματική διαδικασία για μια χορωδία. Σκέφτηκε: «Αυτό είναι! Θα είναι να ενταχθώ κάπου, να λάβω μέρος σε μια χορωδία». Έτσι ο Γουό πήγε στη δοκιμή. Και απογοητεύτηκε. Του είπαν με αγάπη και συμπόνια: « Γουό, δεν μπορούμε να σε πάρουμε στη χορωδία για τρεις λόγους. Πρώτον, δεν μπορείς να κρατήσεις μια αρμονία. Δεύτερον, δεν έχεις ιδέα τι είναι ο μουσικός τόνος. Και τρίτον, η φωνή σου ακούγεται σαν καρφιά σε μαυροπίνακα». Δεν ήταν λοιπόν η χορωδία.

Ο Γουό δεν ήξερε προς τα πού να στραφεί, όμως κάπως, με κάποιο τρόπο συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν ήταν ένα κάλεσμα να κάνει κάτι με τον τρόπο που νόμιζε. Και τότε συνέβη ξανά! Το όραμα επαναλήφθηκε. Το είχε ζητήσει αυτό. Είχε πει: «Αγαπητό Πνεύμα, ήταν μια εκπληκτική εμπειρία και δεν ξέρω γιατί ή σε τι αφορούσε, όμως παρακαλώ δώστο μου πάλι». Και το έλαβε. Το έλαβε με τον ίδιο τρόπο, μόνο που αυτή τη φορά κράτησε λίγο περισσότερο. Αυτή τη φορά ένιωσε σαν να ήταν μέσα σε αυτό. 

Ήταν σαν ένα άτομο να στέκεται μέσα σε μια ορχήστρα που παίζει, ή μία εμπειρία ισοδύναμη του να βρίσκεται μέσα σε μια κιθάρα, ενώ αυτή παιζόταν. Μπορούσες να νιώθεις τις χορδές να δονούνται μαζί σου με τόση τελειότητα που θα δάκρυζες από χαρά με αυτό που άκουγες και βίωνες. Ένας μουσικός θα έλεγε ότι ήταν τέλειο. Ο Γουό έμεινε στο όραμα αυτό, εκστασιασμένος με την εμπειρία. Ήταν η πιο εκπληκτική εμπειρία που είχε ποτέ! Και μετά ξύπνησε. Είπε: «Πνεύμα, αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι. Αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι! Δεν μπορεί να με πας σ’ ένα μέρος να το ακούω αυτό και να το απολαμβάνω, χωρίς να σημαίνει κάτι».

Ο Γουό έκανε βόλτες στο δάσος, στα λιβάδια και αναζητούσε κάποιες απαντήσεις εκεί. Αυτό ήταν ένα μέρος που είχε πάντα καλή διαίσθηση και ήταν σωστή. Επειδή η διαίσθησή του να πάει στο δάσος σε αυτή τη χρονική στιγμή, τον έφερε σ’ ένα άνοιγμα, ένα όμορφο λιβάδι. Ο ήλιος έλαμπε, το χορτάρι ήταν βαθύ πράσινο και εκεί, καθήμενη στο λιβάδι χωρίς δέντρα γύρω, ήταν μια πανέμορφη γυναίκα. Ολόγυρά της κάθονταν νεαροί μαθητές, οι οποίοι ήσαν επίσης όμορφοι.

Ο Γουό θα έλεγε ότι η γυναίκα αυτή ήταν κάποιας ηλικίας κι όμως όμορφη, και δίδασκε κάτι. Οι μαθητές της φαίνονταν ανανεωμένοι, σχεδόν σαν να βγήκαν όλοι από το ίδιο σχολείο και όλοι της ίδιας ηλικίας. Ο Γουό έμεινε ήσυχος για λίγο και συνειδητοποίησε κάτι: Μπορούσε να την ακούει καθαρά. Δεν είχε σημασία πόσο μακριά βρισκόταν όταν αντίκρισε τη σκηνή αυτή, μπορούσε να την ακούει πολύ καθαρά. Ήταν σχεδόν σαν ο άνεμος να μετέφερε τη φωνή της κατ’ ευθείαν στ’ αυτιά του.

Ο Γουό πλησίασε λίγο, χωρίς να υπάρχει κάποια αντίδραση από πλευράς της. Η γυναίκα δε σταμάτησε να διδάσκει και οι μαθητές δεν κοίταξαν γύρω. Έτσι ο Γουό κάθισε κάτω για λίγο και την άκουγε να διδάσκει. Τότε εκείνη είπε κάτι που πυροδότησε μια αντίδραση μέσα του. Είπε τα λόγια: «Είχες γεννηθεί μεγαλειώδης». Αυτό δεν είναι κάτι που είχε ποτέ σκεφτεί ή ακούσει ο Γουό στη ζωή του. Οι Άνθρωποι φυσιολογικά δε θεωρούν εαυτούς μεγαλειώδεις. Οι Άνθρωποι, ακόμα και στην καλύτερη τους συμπεριφορά – στην ανώτερη ακεραιότητά τους – πιστεύουν ότι είναι επαρκείς, αλλά ποτέ μεγαλειώδεις. Δεν είναι μια συνήθης περιγραφή που είχε ξανακούσει από την ανθρωπότητα. Η φωνή της ήταν εκπληκτική. Μπορούσε να κάθεται και να την ακούει για πάρα πολύ χρόνο. Τότε στράφηκε προς αυτόν και είπε: «Γουό, γιατί δεν έρχεσαι πιο κοντά;» Έμεινε κατάπληκτος. 

Ο Γουό εξεπλάγη που είδε ότι εκείνη γνώριζε το όνομά του! Μήπως είχε ξανάρθει στην πόλη και γνώριζε τον Γουό; Ο Γουό ήταν γνωστός για την ξυλουργική του τέχνη και ήταν καλός σε αυτήν. Είχε μια καλή εργασία, ήταν ευτυχισμένος και επαρκής. Μήπως είχαν κάπου το όνομά του και το είχε δει εκείνη; «Είμαι βέβαιος ότι αυτό ήταν», αναλογίστηκε ο Γουό. Όμως ήταν περίεργος. Πλησίασε πιο κοντά.

Ο Γουό πλησίασε και κάθισε μπροστά της, οπότε εκείνη του απευθύνθηκε απ’ ευθείας: «Γουό, θα ήθελες να κάνεις κάποια ερώτηση;»

Ο Γουό αποκρίθηκε: «Ναι, θα ήθελα».

Τότε του είπε: «Εντάξει, αλλά πρέπει να κατανοήσεις τους κανόνες, που είναι οι εξής: Μπορείς να κάνεις μια ερώτηση, αλλά μετά θα κάνω κι εγώ μία. Έτσι θα πηγαίνει».

Ο Γουό έκανε την ερώτησή του: «Ποια είσαι;»

«Είμαι μία σοφή», αποκρίθηκε. «Είμαι φύλακας της σοφίας. Είμαι κάποια που θα σου έλεγε την αλήθεια σε κάθε ερώτηση που θα έκανες. Αυτή είμαι. Γουό, είναι σειρά μου να σε ρωτήσω».

Ο Γουό ανακάθισε και ήταν έτοιμος. Νόμιζε ότι ήταν έτοιμος, αλλά την ερώτηση που του έκανε δεν την περίμενε.

Τον κοίταξε και είπε: «Γουό, έχεις ακούσει τη μουσική;»

Αυτό σχεδόν τον έκανε να πέσει κάτω. Ο Γουό αμέσως πετάχτηκε: «Πώς ήξερες για τη μουσική;»

«Γουό, αυτή είναι άλλη ερώτηση», απάντησε χαμογελώντας. «Τώρα έχω άλλη μια να σου κάνω».

«Όχι. Παρακαλώ απάντησε!», ψέλλισε ο Γουό. «Πώς γνώριζες για τη μουσική;»

«Γουό, κάθε Άνθρωπος έχει τη μουσική», αποκρίθηκε.

Ο Γουό σκέφτηκε για μια στιγμή. Ουάου, αυτό σημαίνει ότι κάθε Άνθρωπος θα μπορούσε να έχει το εκπληκτικό αυτό όραμα και, ίσως, να βίωνε αυτό που είχε ο ίδιος βιώσει.

«Τι αποκάλυψη. Αυτό είναι εκπληκτικό», είπε.

«Γουό, είσαι έτοιμος για τη δική μου ερώτηση;»

«Ναι». Ο Γουό ήταν έτοιμος.

«Γουό, ποια είναι η δήλωσή σου;» τον ρώτησε.

Αυτό τον αιφνιδίασε. Σε μορφή ερώτησης του ζητούσε μια δήλωση. Ποια είναι η δήλωσή μου; Οι σοφές είναι γνωστές για την υπομονή τους και αυτή ήταν υπομονετική. Πέρασε πολλή ώρα ανάμεσα στην ερώτησή της και, τελικά, στην απάντησή του. Το μυαλό του Γουό έτρεχε σενάρια ακεραιότητας του ποια, ίσως, θα μπορούσε να είναι η δήλωσή του. Αναρωτήθηκε: «Ποια είναι η δήλωσή μου τη συγκεκριμένη στιγμή μπροστά από μια σοφή, η οποία φαίνεται να γνωρίζει πράγματα για μένα που ούτε καν εγώ δε γνώριζα;» Ήξερε ότι καθόταν μπροστά σε κάποια γηραιά και σοφή, που του έδινε την ευκαιρία να πει την αλήθεια του, και υπήρχε άφθονος χρόνος για να απαντήσει.

Οι μαθητές δεν είπαν τίποτα. Ποτέ δεν έλεγαν. Κάθονταν απλώς σιωπηλοί στα πόδια της. Τελικά του ήρθε – η ιδέα του τι μπορεί να ζητούσε, και τότε γνώριζε.

Ο Γουό σηκώθηκε και είπε: «Η δήλωσή μου, αγαπητή Σοφή, είναι η εξής: Θέλω περισσότερα».

Του χαμογέλασε και είπε: «Και έτσι θα είναι! Παρακαλώ έλα ξανά και θα σε διδάξω περισσότερα».

Ο Γουό επέστρεψε σπίτι περιχαρής που, μέσω της συγχρονικότητας και της διαίσθησης, είχε συναντήσει κάποια που μπορούσε αν τον διδάξει. Η διδασκαλία ήταν: «Γουό, είσαι μεγαλειώδης. Γεννήθηκες μεγαλειώδης». Αυτά τα πράγματα ηχούσαν αληθινά στα αυτιά του και τη νύχτα εκείνη η μουσική συνέβη πάλι!

Αυτή τη φορά μπορούσε να δει και άλλα πράγματα εκτός από τη μουσική. Είδε εκείνους που ήταν γύρω του στο όραμα αυτό, λες και η μουσική συνέβαινε ενώ βρισκόταν στη δουλειά ή στο δρόμο. Τότε είδε την αντίδραση των άλλων Ανθρώπων που σταμάτησαν, τελείως. Σταμάτησαν τα πάντα και πάγωσαν, αλλά δεν στράφηκαν προς τη μουσική, σαν να μην την άκουγαν πραγματικά. Όμως κατά κάποιον τρόπο, αντιδρούσαν. Σταματούσαν. Και νάτη πάλι: Η λαμπρότητα της μουσικής που ήταν κάπως ρομαντική και ηρωική, έκανε το νου του να υψιπετεί με περηφάνια και ευσπλαχνία. Πάλι έκλαψε. Αυτό ήταν πανέμορφο πέραν δοξασίας! 

Η εμπειρία αυτή καθόριζε τα πάντα που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει, όσον αφορά στην ομορφιά και την αλήθεια. Σκεφτείτε τον εαυτό σας, αγαπητοί μου, σε μια θέση όπου ξαφνικά σας παρουσιάζεται ένας ήχος υπερκόσμιος, τόσο τέλειος και πανέμορφος που να αντιδρούσατε σε αυτόν, χωρίς να μπορείτε να τον αναγνωρίσετε. Κι όμως, ήταν τόσο όμορφος που το μόνο που θέλατε να κάνετε είναι να τον διατηρήσετε και να έχετε περισσότερο και περισσότερο και περισσότερο. Μετά τερματίστηκε.

Ο Γουό επέστρεψε. Πήγε πίσω στη Σοφή. Ήταν εκεί, διδάσκοντας πάλι. Πλησίασε και προσκλήθηκε πάλι να καθίσει μπροστά της. Άρχισε να του λέει όλο και περισσότερα πράγματα. Ήταν νέες και υπέροχες αλήθειες. 

Έτσι ο Γουό σιγά-σιγά διδάχθηκε λίγα ακόμα και λίγο περισσότερα, και τελικά έκανε την ερώτηση για άλλη μια φορά: «Σοφή, παρακαλώ πες μου περισσότερα για τη μουσική».

Και του είπε τα εξής λόγια: «Γουό, οι περισσότεροι Άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Είναι σαν κρεμμύδι που χρειάζεται να ξεφλουδιστεί. Τα πράγματα που ξεφλουδίζονται είναι εκείνα τα οποία διδάχθηκαν, που δεν είναι ακριβώς σωστά. Καθώς ξεφλουδίζουν εκείνα τα πράγματα, αποκαλύπτουν βασικές αλήθειες μέσα στην ίδια τους τη συνείδηση. Ξεφλουδίζουν ανακριβή πράγματα που τους έχουν πει άλλοι. Ξεφλουδίζουν παλιές συνήθειες. Ξεφλουδίζουν φόβους μέχρι που, τελικά, φτάνουν σε σημείο να λάβουν τον πυρήνα του Ανθρώπου χωρίς καθόλου φόβο. Τότε ανακαλύπτουν κάτι: Ότι ο Άνθρωπος είναι η μουσική».

«Γουό, ποια είναι η δήλωσή σου;»

Και ο Γουό είπε: «Θέλω περισσότερα, θέλω περισσότερα!»

Έτσι λοιπόν συνέβη με τον Γουό. Επέστρεψε στην πόλη και συνέχισε να ζει και να εργάζεται στο χωριό του. Συνειδητοποίησε ότι εκείνος ήταν η μουσική. Πώς θα μπορούσε να είναι αυτό; Ο Γουό άρχισε να ακούει εκείνες της μουσικές ηχηρότητες και τις ηρωικές μελωδίες να παίζουν σε μέρη εκτός των ονείρων και των οραμάτων του. Μάλιστα, μπορούσε να την ακούει τόσο λεπτά, που τον έκανε να χαμογελάει, επειδή κάθε φορά που την άκουγε, ένιωθε μεγαλειώδης!

Σύντομα ο Γουό κατάλαβε ότι πραγματικά βρισκόταν μέσα στην κιθάρα. Πραγματικά στεκόταν μέσα στην ορχήστρα που έπαιζε και ήταν η μουσική. Ήταν μια ηρωική μουσική της αλήθεια την οποία εξέπεμπε όπου πήγαινε. Μερικοί την άκουγαν και μερικοί όχι, όμως όλοι σταματούσαν και ένιωθαν κάτι. Πολλοί συνειδητοποίησαν ότι πράγματι ο Γουό είχε αλλάξει πολύ. Υπήρχε μια μεγαλοπρέπεια σε αυτόν, οπουδήποτε πήγαινε, και ήξεραν πως υπήρχε κάτι ιερό, όμορφο και συμπονετικό στον άντρα αυτόν. Ήταν διαφορετικός. 

Σύντομα κάθονταν στα πόδια του και άκουγαν, καθώς ο Γουό άρχιζε να διδάσκει: Τι σημαίνει να γνωρίζετε και να αγαπάτε τον πλανήτη; Τι σημαίνει να καταλαβαίνετε ότι είστε μεγαλειώδεις; Τι σημαίνει το να γίνετε ένα με τα πάντα; Τι σημαίνει να ανακαλύψετε ότι ο Δημιουργός είναι μεγαλύτερος απ’ ότι σας έχουν πει; Τι σημαίνει να γνωρίζετε ότι είστε εδώ με σκοπό;

Ο Γουό πήγε πίσω στο χωράφι για μια ακόμη συνάντηση με τη Σοφή. Ήθελε μία ακόμη, απλώς μία ακόμη συνάντηση. Έκανε τη διαδρομή προς το λιβάδι και πέρα από το λόφο στο μέρος που ήταν συνήθως μόνο χορτάρι, όπου έκανε τη διδασκαλία της… αλλά είχε φύγει.

Αντί ένα λιβάδι με χορτάρι υπήρχε ένα τεράστιο αρχαίο δέντρο και γύρω από το δέντρο ήταν όμορφα λουλούδια. Ο Γουό χαμογέλασε και κάθισε χάμω. Συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί. Ακόμα και η Σοφή ήταν ένα όραμα και οι μαθητές ήταν τα λουλούδια. Ήταν η Γαία που τον δίδασκε! Αυτό που έκανε στη συνέχεια θέλω να το θυμάστε, καθότι δείχνει την ωριμότητά του. 

Ο Γουό βάδισε στο σημείο που καθόταν πάντα, και κάθισε μπροστά από το δέντρο. Δήλωσε στο δέντρο: «Θέλω περισσότερα». Μπορούσε ν’ ακούει το θρόισμα των φύλλων και τον άνεμο, σαν να του απαντούσε, και ο Γουό κάθισε εκεί για ώρες διδασκόμενος περισσότερα από τη Γαία. Αφήνουμε τον Γουό εδώ.

Αγαπητοί μου, χρειάζεται πραγματικά να σας πω τι σημαίνει αυτό; Ο καθένας σας είναι μεγαλειώδης και έχει ένα κρεμμύδι να ξεφλουδίσει. Καθώς ξεφλουδίζετε τα ακατάλληλα πράγματα, οι φόβοι της ζωής αρχίζουν να ελαττώνονται και ν’ απελευθερώνονται. Πρότερες αντιλήψεις που δεν είναι σωστές, εμφανίζονται και αρχίζει να αναδύεται ακεραιότητα και ευσπλαχνία. Τότε αρχίζετε να κατανοείτε όλο και περισσότερο το ποιοι είστε. Αρχίζετε να βλέπετε το φως της δικής σας ηρωικής ζωής και πόσο μεγαλειώδεις είστε στα μάτια του Δημιουργού. Καταλαβαίνετε ότι το μεγαλείο είναι η εικόνα της αγάπης του Δημιουργού που φέρετε μαζί σας.

Αρχίζετε να καταλαβαίνετε ότι τα καλύτερα όνειρα και οράματα δεν έρχονται από Αγγέλους, αλλά από βαθιά μέσα σας. Ορισμένοι από εσάς εδώ στο ακροατήριο, είχατε πράγματι τέτοιες εμπειρίες. Η ιστορία έχει να κάνει με την αυτεπίγνωση και τη νίκη ενάντια σε μια εσφαλμένη πραγματικότητα, που θα σας έχει να πιστεύετε ότι είστε τίποτα, ότι είστε θύματα αυτής της Γης. Το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού είναι τα σκοτεινά, παλιά κομμάτια που δε συνάδουν με το μεγαλείο σας!

Αυτή είναι η ιστορία για σήμερα. Είναι παραπάνω από μια ιστορία, αγαπητοί μου. Είναι η εσωτερική μουσική που μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή σας.

Κι έτσι είναι.

ΚΡΥΩΝ