Iran mei 2009
Soms zit het mee; Soms zit het tegen. Met het lopen is het laatste dit jaar zeker het geval. Begin februari was ik klaar voor de Midwintermarathon maar bij -5 °C met windkracht 8 uit het oosten leek dat geen goed idee. Daarna werkte mijn gestel tot eind maart wat tegen bij het duurlopen maar eind april was ik toch klaar voor de Maasmarathon. Helaas zat ik toen in Tehran en Babol voor wat adviserende werkzaamheden. Bij terugkeer had ik zo ongeveer aansluitend van Schiphol naar Drenthe willen reizen voor de marathon van Klazienaveen. Na 18 uur reizen en na drie weken niets anders gedaan te hebben dan een kort maar leerzaam strandloopje in Babolsar aan de Kaspische Zee was ik hiervoor niet echt klaar.
De afgelopen week ging echter de beuk er weer in. De Mont Blanc Marathon staat voor de deur (als er tenminste weer geen stok in het wiel gestoken wordt) en dat noopt tot enig voorwerk. Uit het niets van nietsdoen werd deze week gelijk 10:06 lopen op de klokken gebracht plus nog een 40 km fietsen. Natuurlijk erg dom om gelijk in ijver zo door te schieten. Het geluk bleek echter met de domme. Het fysiek bleef wonder boven wonder heel ondanks de al doende nogal verstijvende spieren.
De eerlijkheid gebied mij echter om te zeggen dat ik mij de laatste week in Iran uit de naad heb gewandeld. De steden Tehran, Isfahan en Shiraz werden aansluitend op het werk toeristisch bezocht. Voor minder dan € 500 kreeg ik 3 binnenlandse vluchten, luxe overnachtingen, autovervoer en een Engelstalige gids om dit Perzische sprookje te kunnen beleven. Het werd inderdaad een belevenis met alleen maar superlatieven.
Tehran zag er bij aankomst prachtig uit. Nog niet te gek warm, de vele parken in voorjaarstooi en als slagroomtoefje de sneeuw op het Albroz gebergte. De stad ligt op een hoogte tussen de 1500 tot 1800 m tegen de berghellingen geplakt. 's Zomer zonnig en warm maar 's winters koud en met regelmaat sneeuw. De bergbeekjes stromen dus welgemoed via goten door de stad en houden de vele lanen met bomen ook in de hete zomer mooi groen.
Het Vondelpark is in vergelijking met de vele parken in Tehran maar een saaie bedoeling. Picknicken is een nationale sport in Iran. De tapijten worden uitgerold, de picknick manden gaan open, de samowaar wordt in stelling gebracht, de kebab gaat op de barbecue en het samenscholen met familie en vrienden kan beginnen. De vraag om aan te schuiven is geen vraag want zeker een westerling heeft een open invitatie.
Het werken in Tehran was om te beginnen reizen. De stad is gigantisch groot en telt ergens tussen de 12 en 16 miljoen inwoners. De infrastructuur kan wedijveren met de grootste steden van de wereld maar het is vechten tegen de bierkaai. Ongeveer iedereen heeft een auto en zoniet dan wel een motorfiets. Ondanks het per week even en oneven rijden is er geen doorkomen aan. De afwikkeling verloopt chaotisch maar in grote rust en vrede. De werksfeer wordt gekenmerkt door familie gevoel. Het gevoel voor humor is alom aanwezig. Iraniër zijn meester in moppen met een hoog zelfspotgehaltes. De 10.000 Mullah/Imam moppen en de moppen over hun president hebben daarin een belangrijke plaats. Het verhalen met met gebaren en mimiek zit in de genen en iedereen draagt zijn steentje bij.
Het werk was boeiend, inspannend maar zeer vruchtbaar. Het grijs is wijs wordt nog uitdrukkelijk beleden en kennis en ervaring worden opgezogen als met een spons. De werkcultuur is gebaseerd op overleg en dat is even wennen. Het 1+1 = 2 komt pas na goed overleg tot stand en dan nog verkondig je dan niet zomaar recht door de voordeur. Respect en beleefdheid is een ingebakken houding. De Hollandse klompen moesten dus omfloerst worden met fluwelen muiltjes. De ander via respect hoger plaatsen dan jezelf om zodoende een voordeel te halen is tot kunst verheven. Noem het echter geen win-win want dat is respectloos en onbeleefd.Het werkschema was straf. Om 7 uur beginnen en tot 19 uur doorwerken. De rustpunten zijn echter opmerkelijk. Er wordt thee gedronken gelijk wij koffie leuten. Maar in plaats van een biscuittje is daar er een overvloed aan heerlijke koekjes bij. Fruit in de vorm van snack komkommertjes, appels, druiven, kiwi's en sinasappels staan doorlopend op tafel. Om 9 uur slaat de klok voor het gezamenlijk bedrijfsontbijt met Turks brood, gepofte aardappeltjes, melk, honing en geitenkaas op tafel. Om twee uur staat er als klapstuk weer een gezamenlijke warme maaltijd op het programma met salade, soep, yoghurt, doogh en vlees in vele variaties op tafel. Als gast is dat niet makkelijk want een gast eet bij definitie al te weinig en ik was als sporter een extra zorgenkindje.
Recept Doogh
Leng yoghurt met water aan tot een melkachtige substantie.
Voeg zout en peper toe
Dek het af met een laagje mint
Doe er een paar ijsblokjes in
Goed roeren en klaar is Kees
s Avonds staat in een van de vele restaurants in de zelfde vorm nog het tweede warme maal op het programma. Het enige minpunt is het ontbreken van een lekker glas bier of wijn bij het eten in het land waar de Shiraz druif vandaan komt. De Bavaria met 0% alcohol en cola doen dit niet vergeten. Het zogenaamde Iraanse 0% bier is niet te pruimen vanwege het toevoegen van vruchtensmaakjes. Het smaakt en is gewoon een soort ranja.
Het werk in Babol aan de Kaspische Zee was weer andere koek. Daarvoor moet eerst 240 km door het Alborz gebergte gereden worden en daar doe je zo tussen de 5 tot 8 uur over. De weg is deels 2x2 banen maar het deel naar de Imamzadeh Hashem pas op 2700 m is nog enkel baans. De uitbouw van de weg tot 2X2 en het enorme vrachtverkeer veroorzaakt een doorlopend verkeersinfarct. Heen bracht de bedrijfschauffeur mij en die heeft mij peentjes laten zweten. Zijn idee van veilig rijden was het overleven van alle risico's die hij nam. Inhaalverboden, snelheidsbeperkingen, dubbele strepen, tunnels en onoverzichtelijke bochten deden hem niets. Wel wist hij precies waar de verkeerspolitie controleerde.
Aan de zuidkant van de Alborz lijkt het landschap op Tibet. De noordkant is andere koek. Bergrivieren met forellenkwekerijen en typische bergdorpen. Op de pas lag nog wat sneeuw en dus reden we up terug naar het vroege voorjaar terug en down de zomer weer in.
In Babolsar had ik net als in Tehran een compleet ingericht guest house ter beschikking maar nu met uitzicht op de Kaspische Zee. In eerste instantie oogt het als de Middellandse Zee. Blauwe zee, strand en zonnig weer roepen dit op. Bij nader beschouwing is het echter heel anders.
Het is een zoetwaterzee dus de echte zilte lucht ontbreekt. De vis is groot en ziet er appetijtelijk uit. De smaak zit echter in het proeven en dat valt door de grondsmaak en de vele graten van de zoetwatervis niet mee. Het zelfde geldt voor het mooie zandstrand. De strenge kledingvoorschriften gelden ook daar. Iedereen zit dus aangekleed op het strand. Wel wordt er net als elders druk gegraven, al pootje badend met de kinderen in zee gespeeld en (aangekleed) gesport door zowel mannen als vrouwen. Het is en blijft een vreemd gezicht en het gaat er bij mij niet in dat het de wil van Allah of zijn profeet Mohammed is. Het zal net als in alle religies wel de wil van de kerkvorsten zijn.
Het achterland wordt gevormd door een vrij smalle maar vruchtbare laagvlakte die overgaat in de zwaar beboste noord hellingen van het Alborz gebergte. De laagvlakte bestaat uit een mix van rijstvelden, groentetuinen en boomgaarden. Ongeveer alles wat te eten is groeit in dat sub tropische gebied. Vrijwel alles stond volop in bloei. Vooral de sinaasappelplantages verspreidden een heerlijke geur en de vele soorten rozen geven de kleur. Bij mooi weer houdt de meer dan 5700 m hoge Damavand hierover trouw de wacht.Na het werk kwam de tijd om toerist te spelen. Normaal ben ik daar niet goed in maar het is wel een goede manier om een week uit te buiten. De onvolprezen Nazi had de trip via een Iraans verkeersbureau geregeld. Alles klopte als een bus en en dat voor de helft van de Nederlandse prijs.Tehran, Rey, Isfahan en Shiraz in een week is hard werken maar het was een oosterse droom. Wat een prachtig land en wat een aardige mensen. Hieronder een foto impressie. De liefhebbers moeten maar doorklikken naar de bron.
