Μακρινό

Γκρίζος, αχνός ουρανός - τα δένδρα τ' αγέρι προσδοκούν

ν' αρχίσουν το τραγούδι τους

Η Φύση ολάκερη, ασάλευτη

ακόμη σα ν' αφουγκράζεται τα ερέβη

Κρεμασμένος στη Στιγμή αυτή

Να, κάτι μακρινό που έρχεται από μέσα σου

Λύτρωση, ζωής πνοή, όλα να ξεκινήσουν

Πλέεις μέσα στο Άγνωστο της μέρας που αρχίζει

ήχοι μακρινοί μουσικής, ήχοι του δρόμου

μέσα σ' ένα φως θολό που όλο ξανοίγει

Κοιτάζεις τον εαυτό σου

τα χθεσινά, τα αόρατα τοπία

τ' αόρατα μελλούμενα.

Μια ησυχία μοναχά, μια θλίψη,

Γέρνει στο βάζο το κλαδί συμπονεμένο

μάτια απορεμένα να ρωτούν

τι έχασες, τι χάνεις

Ψηλά το φέγγος διασπά παράθυρα

της νύχτας αναστεναγμούς γεμάτους προσδοκίες

Σκορπίζουν όλα γραμμένα τα χαρτιά

όλα διαγραμμένα πια

τροφή του ανέμου, του φωτός

των μελισσών παιχνίδι

Σκύβεις να τα μαζέψεις

μήπως και βρεις εκείνο που ζητάς

εκείνα τα χαμένα

εκείνους, μ' εσένα,

γνωστούς και άγνωστους άγνωστα και γνωστά

θαλασσινά τοπία.

Ζητάς τον εαυτό σου να βρεις

τον έχεις χάσει μέρες, χρόνια

Κάπου ξεχάστηκε...

Της μακρινής της θάλασσας αχός σε τυλίγει...