Μακρόσυρτο Τραγούδι

Άδειο κουτί ο νους τι να χωρέσει

όπου κοιτάξεις η ίδια ιστορία:

Πρόσωπα λες βγαλμένα με καρμπόν

κενότητα μονάχα κουβαλούν κι αδημονία

Βυθισμένο σε βάθος ατέρμονο τούτο το καράβι

Κι όλο πως ταξιδεύει στις θάλασσες νομίζουμε του Νότoυ

Στην κουπαστή δε γέρνουν

το μυστικό τραγούδι του ανέμου

που παίζει με τα κύματα ν' ακούσουν

ωραίες κοπέλες στοχαστικές

νέοι με μαύρα μάτια, γεμάτα από τη φλόγα της αγάπης

Εδώ τίποτε δε φλογίζει τις καρδιές

στο νου μια παγωνιά- κρότοι από πόρτες

που κλείνουν σφραγίζοντας το τέλος μιας μέρας

που μόνο σκοτάδι έφερε

Μέρα απατηλή

οι δείχτες προχωρούν μέσα στην ησυχία

Σκέψεις,επιθυμίες, στο δίχτυ της αράχνης πλέκονται

καθώς ένας αχός ακούγεται από μακρινό τραγούδι

Το λένε οι γοργόνες, σ' άγνωστα βάθη ατέρμονου πελάγους

το φέρνουν ως εδώ βουίζοντας

άνεμοι μακρινοί νοτιάδες