ความขัดแย้งระหว่างประเทศ

ยุคก่อนปี 1948: จุดเริ่มต้นของความตึงเครียด

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์: พื้นที่ที่รู้จักกันในชื่อปาเลสไตน์เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของศาสนายิว คริสต์ และอิสลาม ชาวยิวเชื่อว่าดินแดนนี้เป็นบ้านเกิดของพวกเขามาตั้งแต่สมัยโบราณ แต่หลังจากชาวยิวถูกขับไล่ออกจากพื้นที่ไปหลายพันปี ชาวอาหรับมุสลิมก็เข้ามาตั้งรกรากและอาศัยอยู่ในพื้นที่นี้เป็นส่วนใหญ่

กระแสไซออนิสต์ (Zionism): ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 กระแสชาตินิยมของชาวยิว (ไซออนิสต์) เริ่มขึ้น โดยมีเป้าหมายคือการสร้างรัฐของชาวยิวขึ้นมาใหม่ในดินแดนปาเลสไตน์ ทำให้ชาวยิวอพยพกลับมามากขึ้นเรื่อยๆ

อาณานิคมของอังกฤษ: หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 อังกฤษได้เข้ามาปกครองดินแดนปาเลสไตน์ (เป็นอาณานิคม) ในช่วงนี้มีการออกคำประกาศบัลฟอร์ (Balfour Declaration) ในปี 1917 ซึ่งเป็นคำมั่นของอังกฤษที่จะสนับสนุนให้ชาวยิวมีบ้านเกิดของตัวเองในปาเลสไตน์ ทำให้ชาวยิวอพยพมามากขึ้น และเกิดความขัดแย้งกับชาวอาหรับที่อาศัยอยู่ในพื้นที่อยู่แล้ว

ปี 1948: การก่อตั้งรัฐอิสราเอลและ "ความหายนะ" ของปาเลสไตน์

สงครามประกาศอิสรภาพ: เมื่ออังกฤษถอนตัวออกไปในปี 1948 สหประชาชาติ (UN) ได้เสนอแผนแบ่งปาเลสไตน์ออกเป็นสองรัฐ คือ รัฐยิวและรัฐอาหรับ แต่แผนนี้ถูกชาวอาหรับปฏิเสธทันที

การก่อตั้งอิสราเอล: ในวันที่ 14 พฤษภาคม 1948 ชาวยิวประกาศก่อตั้งรัฐอิสราเอล ทำให้ประเทศอาหรับโดยรอบรวมตัวกันบุกโจมตีอิสราเอลทันที แต่ในที่สุดอิสราเอลก็สามารถเอาชนะได้และขยายอาณาเขตได้มากกว่าที่ UN กำหนดไว้

"อัลนัคบา" (Al-Nakba): ชาวปาเลสไตน์เรียกเหตุการณ์นี้ว่า "อัลนัคบา" หรือ "ความหายนะ" เพราะมีชาวปาเลสไตน์หลายแสนคนต้องอพยพออกจากบ้านของตัวเองและกลายเป็นผู้ลี้ภัยในประเทศใกล้เคียง

ช่วงปี 1949 - 1967: ความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น

การยึดครอง: หลังจากสงครามปี 1948 ดินแดนที่เหลือของปาเลสไตน์ถูกยึดครองโดยอียิปต์ (ฉนวนกาซา) และจอร์แดน (เวสต์แบงก์)

สงคราม 6 วัน (Six-Day War) ปี 1967: อิสราเอลเปิดฉากโจมตีอียิปต์ ซีเรีย และจอร์แดน ในเวลาเพียง 6 วัน อิสราเอลสามารถยึดครองฉนวนกาซา, คาบสมุทรไซนาย, ที่ราบสูงโกลัน และเวสต์แบงก์ได้ทั้งหมด เหตุการณ์นี้ทำให้อิสราเอลกลายเป็น "ชาติผู้ยึดครอง" ตามสายตาของประชาคมโลก

ช่วงปี 1967 - ปัจจุบัน: การยึดครองและการต่อสู้เพื่อเอกราช

การตั้งถิ่นฐานของชาวยิว: อิสราเอลเริ่มสร้างชุมชนของชาวยิว (settlements) ในพื้นที่เวสต์แบงก์และฉนวนกาซาที่ยึดครองมาได้ การกระทำนี้ถูกมองว่าผิดกฎหมายระหว่างประเทศและเป็นอุปสรรคต่อการตั้งรัฐปาเลสไตน์

การลุกฮือของชาวปาเลสไตน์ (Intifada): ชาวปาเลสไตน์ในพื้นที่ยึดครองเริ่มลุกฮือขึ้นต่อต้านการยึดครองของอิสราเอล มีการปะทะกันอย่างรุนแรงหลายครั้ง

ข้อตกลงออสโล (Oslo Accords): ในช่วงปี 1990 มีความพยายามที่จะสร้างสันติภาพ เกิดข้อตกลงที่เรียกว่า "ข้อตกลงออสโล" ซึ่งนำไปสู่การก่อตั้ง "องค์การบริหารปาเลสไตน์" (Palestinian Authority) เพื่อดูแลพื้นที่บางส่วน แต่ข้อตกลงนี้ก็ไม่ได้นำไปสู่สันติภาพที่แท้จริง

การแบ่งแยกและกลุ่มติดอาวุธ: ปัจจุบันชาวปาเลสไตน์แตกออกเป็นสองฝ่ายหลักคือ ฟัตห์ (Fatah) ซึ่งปกครองในเวสต์แบงก์ และ ฮามาส (Hamas) ซึ่งปกครองในฉนวนกาซา ฮามาสเป็นกลุ่มติดอาวุธที่อิสราเอลและหลายประเทศถือว่าเป็นองค์กรก่อการร้าย

การปะทะกันล่าสุด: ยังคงมีการปะทะกันเป็นระยะๆ เช่น การโจมตีด้วยจรวดจากฉนวนกาซาและการโจมตีทางอากาศของอิสราเอล รวมถึงความตึงเครียดในเมืองเยรูซาเลม ซึ่งเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ของทั้งสองฝ่าย

ภูมิหลัง: สหภาพโซเวียตล่มสลาย

ปี 1991: สหภาพโซเวียตล่มสลายลง ประเทศต่าง ๆ ที่เคยอยู่ภายใต้การปกครองของโซเวียตก็แยกตัวออกมาเป็นประเทศเอกราช รวมถึง ยูเครน ด้วย ซึ่งในตอนนี้เองยูเครนก็ได้กลายเป็นประเทศที่มีเอกราชอย่างสมบูรณ์

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน: แม้จะแยกประเทศกันแล้ว แต่ยูเครนก็ยังมีความสัมพันธ์ทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และเศรษฐกิจที่ใกล้ชิดกับรัสเซียมาโดยตลอด โดยเฉพาะในพื้นที่ภาคตะวันออกของยูเครนที่มีประชากรส่วนใหญ่พูดภาษารัสเซีย

ปี 2014: วิกฤตการณ์ไครเมียและสงครามในดอนบัส

การประท้วงยูโรไมดาน (Euromaidan): ในปลายปี 2013 ยูเครนเกิดการประท้วงใหญ่ขึ้นเมื่อประธานาธิบดีในขณะนั้นซึ่งมีแนวคิด นิยมรัสเซีย ปฏิเสธที่จะลงนามในข้อตกลงกับสหภาพยุโรป ทำให้ชาวอูเครนจำนวนมากที่ไม่พอใจและต้องการใกล้ชิดกับยุโรปมากขึ้นออกมาประท้วงจนเกิดการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลครั้งใหญ่

การผนวกไครเมีย: รัสเซียมองว่าการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลนี้เป็น "รัฐประหาร" และไม่ยอมรับ ในปี 2014 รัสเซียจึงส่งทหารเข้ายึด คาบสมุทรไครเมีย ซึ่งเป็นดินแดนของยูเครนที่มีฐานทัพเรือรัสเซียตั้งอยู่ แล้วจัดการลงประชามติเพื่อผนวกไครเมียเข้าเป็นส่วนหนึ่งของรัสเซีย

สงครามในดอนบัส: หลังจากนั้น กลุ่มกบฏที่นิยมรัสเซียในภูมิภาค ดอนบัส ซึ่งอยู่ทางภาคตะวันออกของยูเครนก็ประกาศตนเป็นรัฐอิสระและเริ่มทำสงครามกับรัฐบาลยูเครน รัสเซียให้การสนับสนุนกลุ่มกบฏเหล่านี้ทั้งทางอาวุธและกำลังพล

ปี 2022: การรุกรานเต็มรูปแบบ

ความขัดแย้งที่ทวีความรุนแรง: ในช่วงปลายปี 2021 รัสเซียเริ่มระดมทหารจำนวนมหาศาลไปประชิดชายแดนยูเครน โดยอ้างว่ายูเครนกำลังเป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของรัสเซีย โดยเฉพาะการที่ยูเครนแสดงความต้องการที่จะเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ องค์การสนธิสัญญาแอตแลนติกเหนือ (NATO) ซึ่งรัสเซียมองว่าเป็นการขยายอำนาจของชาติตะวันตกมาประชิดพรมแดนของตนเอง

การรุกราน: วันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2022 รัสเซียได้เปิดฉากการรุกรานยูเครนเต็มรูปแบบ อ้างว่าเป็น "ปฏิบัติการทางทหารพิเศษ" เพื่อ "ปลดปล่อย" ยูเครนจากรัฐบาลที่ฝักใฝ่ตะวันตก

การต่อต้าน: กองทัพยูเครนและประชาชนได้ลุกขึ้นต่อต้านการรุกรานอย่างกล้าหาญ ทำให้การรุกของรัสเซียเป็นไปอย่างยากลำบาก

การคว่ำบาตรจากนานาชาติ: ประเทศตะวันตกและพันธมิตรตอบโต้การกระทำของรัสเซียด้วยการ คว่ำบาตรทางเศรษฐกิจ อย่างรุนแรงและส่งความช่วยเหลือทางทหารให้กับยูเครน

ยุคก่อนปี 1979: ความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

ปี 1948: เมื่ออิสราเอลก่อตั้งขึ้น อิหร่าน เป็นหนึ่งในประเทศมุสลิมไม่กี่ประเทศที่ยอมรับอิสราเอลอย่างเป็นทางการในช่วงแรก ๆ

ยุคราชวงศ์ปาห์ลาวี: ในช่วงที่อิหร่านปกครองโดยราชวงศ์ปาห์ลาวี (ก่อนการปฏิวัติอิสลาม) ทั้งสองประเทศมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอย่างลับ ๆ เนื่องจากทั้งคู่ต่างมองว่าตนเองเป็นพันธมิตรของสหรัฐอเมริกา และมี "ศัตรูร่วม" คือประเทศอาหรับบางประเทศในภูมิภาค

ปี 1979: การปฏิวัติอิสลามและจุดเปลี่ยน

การปฏิวัติอิสลาม: ในปี 1979 เกิดการปฏิวัติอิสลามในอิหร่าน นำโดยอยาตุลลอฮ์ โคมัยนี ซึ่งเปลี่ยนการปกครองของอิหร่านจากระบอบกษัตริย์เป็นสาธารณรัฐอิสลาม

นโยบายใหม่: รัฐบาลใหม่ของอิหร่านมีนโยบายที่แข็งกร้าวต่อสหรัฐฯ และอิสราเอล โดยมองอิสราเอลว่าเป็น "ปีศาจร้ายเล็ก" (Little Satan) และสหรัฐฯ เป็น "ปีศาจร้ายใหญ่" (Great Satan) และแสดงจุดยืนอย่างชัดเจนในการสนับสนุนปาเลสไตน์

การตัดความสัมพันธ์: อิหร่านประกาศตัดความสัมพันธ์ทางการทูตกับอิสราเอลอย่างสมบูรณ์ และเริ่มต้นให้การสนับสนุนทางการเงินและอาวุธแก่กลุ่มติดอาวุธปาเลสไตน์ต่าง ๆ ที่ต่อต้านอิสราเอล

ทศวรรษ 1980s - 2000s: สงครามตัวแทนและความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น

สงครามตัวแทน (Proxy Wars): เนื่องจากทั้งสองประเทศไม่ได้สู้รบกันโดยตรง อิหร่านจึงใช้วิธีสนับสนุนกลุ่มติดอาวุธในภูมิภาคเพื่อต่อต้านอิสราเอล เช่น

กลุ่มฮิซบอลเลาะห์ (Hezbollah) ในเลบานอน: อิหร่านให้การสนับสนุนกลุ่มนี้อย่างเต็มที่ ซึ่งได้กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของอิสราเอลทางพรมแดนตอนเหนือ

กลุ่มฮามาส (Hamas) ในฉนวนกาซา: อิหร่านให้การสนับสนุนทางการเงินและอาวุธแก่กลุ่มฮามาส ซึ่งเป็นกลุ่มที่อิสราเอลและชาติตะวันตกมองว่าเป็นองค์กรก่อการร้าย

โครงการนิวเคลียร์ของอิหร่าน: ในช่วงต้นยุค 2000 อิสราเอลเริ่มแสดงความกังวลอย่างมากต่อโครงการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ของอิหร่าน  อิสราเอลมองว่าการที่อิหร่านมีอาวุธนิวเคลียร์จะเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อการอยู่รอดของประเทศ จึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อหยุดยั้งโครงการนี้

ปัจจุบัน: สงครามเงาและการปะทะโดยตรง

สงครามเงา (Shadow War): ทั้งสองประเทศทำสงครามลับ ๆ ใส่กันมาหลายปี โดยอิสราเอลถูกกล่าวหาว่าโจมตีโรงงานนิวเคลียร์ของอิหร่านและลอบสังหารนักวิทยาศาสตร์ชาวอิหร่านหลายคน ขณะที่อิหร่านถูกกล่าวหาว่าโจมตีเรือขนส่งของอิสราเอล

ความตึงเครียดในซีเรีย: อิหร่านส่งทหารและที่ปรึกษาทางทหารเข้าไปในซีเรียเพื่อสนับสนุนรัฐบาลของประธานาธิบดีบาชาร์ อัล-อัสซาด อิสราเอลมองว่าการประจำการของกองกำลังอิหร่านใกล้พรมแดนเป็นภัยคุกคาม และได้โจมตีเป้าหมายของอิหร่านในซีเรียหลายครั้ง

การโจมตีโดยตรง (Direct Attacks): ในเดือนเมษายน 2024 สถานการณ์ความขัดแย้งได้ทวีความรุนแรงขึ้นเมื่ออิสราเอลโจมตีสถานทูตของอิหร่านในซีเรีย และอิหร่านตอบโต้ด้วยการยิงโดรนและขีปนาวุธโจมตีอิสราเอลโดยตรงเป็นครั้งแรก

ยุคก่อนศตวรรษที่ 20: ความขัดแย้งเรื่องอาณาเขตและอิทธิพล

อาณาจักรโบราณ: ความสัมพันธ์ระหว่างสองอาณาจักรเริ่มขึ้นตั้งแต่ยุคโบราณ ทั้งอาณาจักรขอม (เขมร) และอาณาจักรไทยต่างก็พยายามขยายอำนาจและอิทธิพลเข้าหากัน ซึ่งในอดีตกัมพูชาเคยเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจมาก่อน

ยุคล่าอาณานิคม: ในช่วงศตวรรษที่ 19 ฝรั่งเศสเข้ามาปกครองกัมพูชาเป็นอาณานิคม และได้ทำสนธิสัญญากับสยาม (ประเทศไทยในขณะนั้น) เพื่อกำหนดเส้นเขตแดนใหม่ ส่งผลให้ดินแดนบางส่วนที่เคยเป็นของกัมพูชาถูกผนวกรวมเข้ากับสยามตามสนธิสัญญาดังกล่าว

ศตวรรษที่ 20: ปัญหาเรื่องปราสาทเขาพระวิหาร

ปี 1962: คำตัดสินของศาลโลก: ปัญหาความขัดแย้งเรื่องเขตแดนที่สำคัญที่สุดคือกรณี ปราสาทเขาพระวิหาร ซึ่งตั้งอยู่บนเทือกเขาพรมแดน ไทยและกัมพูชาต่างก็อ้างสิทธิ์ในตัวปราสาทนี้ จนในที่สุดศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (ICJ) ได้ตัดสินว่าตัวปราสาทเป็นของ กัมพูชา แต่ทางขึ้นหลักของปราสาทอยู่ในเขตแดนไทย ทำให้เกิดความไม่พอใจในหมู่คนไทยเป็นอย่างมาก

ยุคปัจจุบัน: ความตึงเครียดที่กลับมาอีกครั้ง

ปี 2008: การขึ้นทะเบียนมรดกโลก: กัมพูชาพยายามผลักดันให้ปราสาทเขาพระวิหารเป็นมรดกโลกแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งองค์การยูเนสโกก็ได้ขึ้นทะเบียนให้ในปี 2008 ทำให้เกิดความไม่พอใจในไทยเนื่องจากไทยมองว่าพื้นที่บริเวณโดยรอบปราสาทยังคงเป็นพื้นที่พิพาท

การปะทะด้วยอาวุธ: ในช่วงปี 2008-2011 เกิดเหตุปะทะกันด้วยอาวุธตามแนวชายแดนบริเวณรอบปราสาทหลายครั้ง ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต

ปี 2011: การขอคำตีความใหม่: กัมพูชายื่นเรื่องต่อศาลโลกให้ตีความคำพิพากษาเดิมอีกครั้งเกี่ยวกับพื้นที่โดยรอบปราสาทเขาพระวิหาร

ปี 2013: คำตัดสินครั้งใหม่ของศาลโลก: ศาลโลกมีคำตัดสินว่าพื้นที่โดยรอบปราสาทเป็นของกัมพูชา ทำให้สถานการณ์ตึงเครียดมากขึ้น แต่หลังจากนั้นรัฐบาลของทั้งสองประเทศก็พยายามเจรจากันอย่างต่อเนื่องเพื่อลดความขัดแย้งลง

ยุคก่อนปี 1949: สงครามกลางเมืองจีน

สาธารณรัฐจีน: ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 หลังจากสิ้นสุดราชวงศ์สุดท้ายของจีน ได้มีการก่อตั้ง สาธารณรัฐจีน ขึ้นมา แต่ต่อมาก็เกิดสงครามกลางเมืองระหว่างพรรคชาตินิยม (ก๊กมินตั๋ง) และพรรคคอมมิวนิสต์

การพ่ายแพ้ของชาตินิยม: ในปี 1949 พรรคคอมมิวนิสต์ได้รับชัยชนะในการรบ พรรคชาตินิยมที่พ่ายแพ้จึงอพยพหนีไปตั้งหลักที่เกาะไต้หวัน และยังคงเรียกตัวเองว่า "สาธารณรัฐจีน"

กำเนิดสองจีน: หลังจากนั้น จีนแผ่นดินใหญ่ได้สถาปนา "สาธารณรัฐประชาชนจีน" ส่วนพรรคชาตินิยมยังคงปกครองไต้หวันในฐานะ "สาธารณรัฐจีน" ทำให้เกิดสถานการณ์ "จีนสองแห่ง" ขึ้น

ปี 1949 - ปัจจุบัน: สถานะทางการเมืองที่ซับซ้อน

นโยบาย "จีนเดียว": รัฐบาลจีนแผ่นดินใหญ่ยึดมั่นในนโยบายที่ว่ามีเพียง "จีนเดียว" ในโลก และไต้หวันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของจีนที่ต้องรวมชาติกันให้ได้ในอนาคต หากไต้หวันประกาศเอกราช จีนก็จะใช้กำลังทหารเข้าจัดการ

ความสัมพันธ์กับนานาชาติ: ในช่วงแรก ๆ หลายประเทศทั่วโลก รวมถึงสหประชาชาติ (UN) ให้การยอมรับไต้หวันในฐานะรัฐบาลที่ชอบธรรมของจีน แต่ต่อมาสถานการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนไป

การที่สหประชาชาติยอมรับจีนแผ่นดินใหญ่: ในปี 1971 สหประชาชาติได้ลงมติให้สาธารณรัฐประชาชนจีน (จีนแผ่นดินใหญ่) เข้ามาเป็นสมาชิกแทนไต้หวัน ทำให้นานาชาติค่อย ๆ เปลี่ยนการรับรองทางการทูตจากไต้หวันไปเป็นจีนแผ่นดินใหญ่แทน

การปกครองตนเองของไต้หวัน: แม้จะถูกจำกัดความสัมพันธ์ทางการทูต ไต้หวันก็ยังคงมีรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย มีกองทัพ และเศรษฐกิจที่เข้มแข็งเป็นของตัวเอง โดยประชาชนส่วนใหญ่ไม่ต้องการถูกปกครองโดยจีนแผ่นดินใหญ่

การคุกคามทางทหาร: จีนยังคงแสดงท่าทีคุกคามไต้หวันด้วยการซ้อมรบทางทะเลและอากาศรอบเกาะอยู่เสมอ เพื่อเป็นการเตือนว่าไต้หวันคือส่วนหนึ่งของจีน

ยุคก่อนปี 1945: เกาหลีเป็นหนึ่งเดียว

การปกครองของญี่ปุ่น: ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เกาหลีถูกญี่ปุ่นเข้ายึดครองและปกครองเป็นเวลาหลายสิบปี จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดลงในปี 1945 ญี่ปุ่นจึงได้ถอนตัวออกจากคาบสมุทรเกาหลี

การแบ่งแยก: หลังจากญี่ปุ่นถอนตัวไป สหภาพโซเวียตและสหรัฐอเมริกาได้ตกลงกันที่จะแบ่งคาบสมุทรเกาหลีออกเป็นสองส่วนชั่วคราว โดยมีเส้นแบ่งที่ละติจูด 38 องศาเหนือ 🇺🇸 โซเวียตเข้าควบคุมทางเหนือ ส่วนสหรัฐฯ เข้าควบคุมทางใต้

ปี 1948: กำเนิดสองรัฐ

ระบอบคอมมิวนิสต์: ทางเหนือของเส้นแบ่งได้รับการสนับสนุนจากโซเวียต และก่อตั้งเป็น สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี (เกาหลีเหนือ) โดยมี คิม อิล-ซุง เป็นผู้นำ

ระบอบประชาธิปไตย: ทางใต้ได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐฯ และก่อตั้งเป็น สาธารณรัฐเกาหลี (เกาหลีใต้) โดยมี อี ซึง-มัน เป็นผู้นำ

ความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว: ทั้งสองฝ่ายต่างก็อ้างสิทธิ์ในการปกครองคาบสมุทรเกาหลีทั้งหมด ทำให้ความตึงเครียดเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ปี 1950 - 1953: สงครามเกาหลี

การบุกรุก: ในปี 1950 เกาหลีเหนือเปิดฉากบุกเกาหลีใต้โดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เกาหลีใต้เกือบจะพ่ายแพ้

การเข้าร่วมของนานาชาติ: สหประชาชาติ (นำโดยสหรัฐฯ) ได้ส่งกองกำลังเข้าไปช่วยเหลือเกาหลีใต้ ขณะที่จีนส่งกำลังทหารจำนวนมหาศาลเข้าไปช่วยเกาหลีเหนือ ทำให้สงครามขยายวงกว้าง

การสงบศึก: สงครามยุติลงในปี 1953 ด้วยการลงนามใน ข้อตกลงสงบศึก ไม่ใช่สนธิสัญญาสันติภาพ นั่นหมายความว่าทั้งสองประเทศยังคงอยู่ในภาวะสงครามทางเทคนิคมาจนถึงทุกวันนี้

ปัจจุบัน: ความตึงเครียดที่ยังคงอยู่

โครงการนิวเคลียร์ของเกาหลีเหนือ: ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา เกาหลีเหนือได้พัฒนาอาวุธนิวเคลียร์และขีปนาวุธอย่างต่อเนื่อง ซึ่งอิสระภาพเกาหลีใต้และนานาชาติมองว่าเป็นภัยคุกคามร้ายแรง

เขตปลอดทหาร (DMZ): พรมแดนระหว่างสองประเทศยังคงเป็นหนึ่งในพรมแดนที่มีการตรึงกำลังทหารหนาแน่นที่สุดในโลก

ความพยายามในการสร้างสันติภาพ: แม้จะมีความตึงเครียด แต่ก็มีความพยายามในการเจรจาสันติภาพและจัดการประชุมสุดยอดระหว่างผู้นำของทั้งสองประเทศเป็นระยะๆ

การไม่รวมชาติ: ปัจจุบันประชาชนส่วนใหญ่ในเกาหลีใต้ไม่ได้ต้องการรวมชาติกับเกาหลีเหนือในระยะเวลาอันใกล้นี้ เนื่องจากความแตกต่างอย่างมากทางเศรษฐกิจและสังคมที่ยากจะแก้ไขได้

ยุคก่อนปี 1948: การอยู่ร่วมกันในยุคอาณานิคม

อาณาจักรเมียนมาโบราณ: ในอดีต ดินแดนที่ปัจจุบันคือเมียนมาประกอบไปด้วยอาณาจักรและรัฐของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ที่มีอำนาจและดินแดนเป็นของตัวเอง เช่น ชาวพม่า มอญ ฉาน และคะฉิ่น

การรวมประเทศภายใต้อาณานิคมอังกฤษ: ในช่วงศตวรรษที่ 19 อังกฤษได้เข้ามายึดครองเมียนมาและผนวกรวมดินแดนของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ เข้ามาเป็นอาณานิคมเดียว โดยปกครองพื้นที่ของชาวพม่ากับชนกลุ่มน้อยแยกจากกัน  วิธีการปกครองแบบนี้สร้างความรู้สึกแปลกแยกให้กับกลุ่มชาติพันธุ์ส่วนน้อย และเป็นจุดเริ่มต้นของความตึงเครียด

ปี 1948: การได้รับเอกราชและความขัดแย้งที่ปะทุขึ้น

สัญญาปางหลวง: ก่อนที่เมียนมาจะได้รับเอกราชจากอังกฤษ ผู้นำของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ได้ลงนามใน สัญญาปางหลวง ร่วมกับนายพลอองซาน ผู้นำในการต่อสู้เพื่อเอกราช โดยมีข้อตกลงว่าชนกลุ่มน้อยจะมีสิทธิ์ในการแยกตัวเป็นอิสระหลังจากเมียนมาได้เอกราชไปแล้ว 10 ปี

การลอบสังหารนายพลอองซาน: หลังจากสัญญาถูกลงนามไม่นาน นายพลอองซานก็ถูกลอบสังหาร ทำให้ชนกลุ่มน้อยขาดความเชื่อมั่นต่อรัฐบาลกลาง

สงครามกลางเมืองเริ่มขึ้น: เมื่อเมียนมาได้รับเอกราชในปี 1948 รัฐบาลกลางส่วนใหญ่เป็นชาวพม่า และไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ทำให้ชนกลุ่มน้อยหลายกลุ่มรู้สึกว่าถูกหักหลังและเริ่มจับอาวุธขึ้นต่อสู้เพื่อเรียกร้องสิทธิและปกป้องตนเอง

ทศวรรษ 1960s - 2010s: การปกครองของทหารและความรุนแรง

การรัฐประหารของทหาร: ในปี 1962 กองทัพเข้ายึดอำนาจและปกครองประเทศอย่างเบ็ดเสร็จ นโยบายของทหารคือการรวมชาติให้เป็นหนึ่งเดียวภายใต้อำนาจของรัฐบาลกลาง ทำให้เกิดการปะทะกับกลุ่มติดอาวุธชาติพันธุ์อย่างหนักหน่วง

การละเมิดสิทธิมนุษยชน: กองทัพเมียนมาถูกกล่าวหาว่ามีการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างรุนแรงต่อชนกลุ่มน้อย ทั้งการเผาหมู่บ้าน การสังหารหมู่ และการบังคับอพยพ ทำให้มีผู้ลี้ภัยจำนวนมากไหลทะลักเข้าไปในประเทศเพื่อนบ้าน เช่น ไทย

เหตุการณ์โรฮิงญา: ในปี 2017 กองทัพเมียนมาได้ปฏิบัติการกวาดล้างชาวมุสลิมโรฮิงญาในรัฐยะไข่อย่างรุนแรง ทำให้ชาวโรฮิงญากว่าเจ็ดแสนคนต้องหนีตายไปยังประเทศบังกลาเทศ ซึ่งสหประชาชาติเรียกว่าเป็นการ "กวาดล้างชาติพันธุ์"

ปัจจุบัน: ความขัดแย้งที่ยังคงดำเนินอยู่

การรัฐประหารปี 2021: หลังจากการรัฐประหารครั้งล่าสุดในปี 2021 กองทัพได้ปราบปรามผู้ต่อต้านอย่างรุนแรง ทำให้ประชาชนจำนวนมากไม่พอใจและเข้าร่วมกับกองกำลังติดอาวุธของชนกลุ่มน้อยเพื่อต่อสู้กับรัฐบาลทหาร

การต่อสู้ที่รุนแรง: ปัจจุบัน การสู้รบระหว่างกองทัพกับกลุ่มติดอาวุธชาติพันธุ์และกองกำลังต่อต้านประชาธิปไตยในเมียนมายังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ทำให้สถานการณ์ในประเทศยิ่งเลวร้ายลงและมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก

ยุคก่อนปี 1979: สังคมที่หลากหลายและมีเสถียรภาพบ้าง

สังคมพหุชาติพันธุ์: อัฟกานิสถานเป็นประเทศที่มีประชากรหลากหลายกลุ่มชาติพันธุ์ เช่น ชาวปาทาน (Pashtun) ซึ่งเป็นกลุ่มหลัก, ชาวทาจิก (Tajik), อุซเบก (Uzbek), และฮาซารา (Hazara) เป็นต้น แต่ละกลุ่มมีวัฒนธรรมและภาษาเป็นของตัวเอง และอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่แตกต่างกัน

การปกครองแบบกษัตริย์: อัฟกานิสถานส่วนใหญ่ปกครองด้วยระบอบกษัตริย์มานานหลายศตวรรษ ซึ่งช่วยรักษาสมดุลของอำนาจระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ได้ในระดับหนึ่ง

การเมืองที่อ่อนแอ: ในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 รัฐบาลเริ่มอ่อนแอลง และเกิดการรัฐประหารหลายครั้ง ทำให้ประเทศเข้าสู่ภาวะไม่มั่นคงทางการเมือง

ปี 1979 - 1989: การบุกรุกของโซเวียตและสงครามกลางเมือง

การบุกรุกของโซเวียต: ในปี 1979 สหภาพโซเวียตได้ส่งกองทัพเข้ายึดครองอัฟกานิสถาน เพื่อสนับสนุนรัฐบาลคอมมิวนิสต์ที่อ่อนแอ

การต่อต้านของชนกลุ่มน้อย: กลุ่มชนชาติพันธุ์ต่างๆ ได้รวมตัวกันเป็นกองกำลังต่อต้าน หรือที่เรียกว่า มูจาฮีดีน (Mujahideen) เพื่อต่อสู้กับกองทัพโซเวียต โดยได้รับความช่วยเหลือจากสหรัฐฯ และประเทศอื่นๆ ในช่วงสงครามเย็น

การถอนตัวของโซเวียต: หลังจากสงครามที่ยืดเยื้อและรุนแรง กองทัพโซเวียตได้ถอนตัวออกไปในปี 1989 แต่ไม่ได้ทำให้สันติภาพกลับคืนมา

ปี 1990s: การผงาดขึ้นของกลุ่มตอลิบาน

การต่อสู้แย่งชิงอำนาจ: หลังจากโซเวียตออกไป กลุ่มมูจาฮีดีนที่เคยเป็นพันธมิตรกันก็เริ่มสู้รบกันเองเพื่อแย่งชิงอำนาจ ทำให้เกิดสงครามกลางเมืองที่รุนแรงและยืดเยื้อ

การกำเนิดของตอลิบาน: กลุ่ม ตอลิบาน (Taliban) ซึ่งเป็นกลุ่มติดอาวุธที่ส่วนใหญ่ประกอบด้วยชาวปาทานและมีความเชื่อทางศาสนาแบบสุดโต่งได้ผงาดขึ้นมา โดยอ้างว่าจะนำความสงบเรียบร้อยและกฎหมายอิสลาม (ชะรีอะฮ์) มาสู่ประเทศ

ตอลิบานยึดครองอำนาจ: ในปี 1996 ตอลิบานได้ยึดครองกรุงคาบูลและปกครองประเทศอย่างเบ็ดเสร็จ กฎหมายที่บังคับใช้มีความเข้มงวดมาก โดยเฉพาะการจำกัดสิทธิสตรีและชนกลุ่มน้อยที่ไม่ใช่ปาทาน

ปี 2001 - 2021: การแทรกแซงของสหรัฐฯ และการฟื้นตัวของตอลิบาน

การโจมตี 9/11: หลังจากเหตุการณ์การโจมตีสหรัฐฯ ในวันที่ 11 กันยายน 2001 สหรัฐฯ ได้บุกโจมตีอัฟกานิสถาน เพื่อโค่นล้มกลุ่มตอลิบานที่ให้ที่พักพิงกับกลุ่มก่อการร้ายอัลกออิดะห์

การปกครองที่อ่อนแอ: แม้ว่าสหรัฐฯ และพันธมิตรจะสามารถขับไล่ตอลิบานออกจากอำนาจได้ แต่รัฐบาลใหม่ที่ได้รับการสนับสนุนจากนานาชาติกลับอ่อนแอและทุจริต ทำให้ตอลิบานค่อยๆ ฟื้นตัวและเริ่มโจมตีกลับอีกครั้ง

การถอนตัวของสหรัฐฯ: ในปี 2021 สหรัฐฯ ได้ถอนทหารออกจากอัฟกานิสถาน ทำให้ตอลิบานเข้ายึดอำนาจได้อีกครั้งในเวลาอันรวดเร็ว

ยุคก่อนปี 1947: การปกครองของอังกฤษและจุดเริ่มต้นของความแตกแยก

บริติชราช (British Raj): ในช่วงศตวรรษที่ 19 และ 20 ดินแดนที่ปัจจุบันคืออินเดีย ปากีสถาน และบังกลาเทศ ถูกปกครองโดยจักรวรรดิอังกฤษในนาม "บริติชราช" สังคมในพื้นที่นี้มีทั้งชาวฮินดูและชาวมุสลิมอาศัยอยู่ร่วมกันเป็นส่วนใหญ่

แนวคิดการแบ่งแยก: เมื่อกระแสการเรียกร้องเอกราชเริ่มแข็งแกร่งขึ้น ก็เกิดแนวคิดเรื่อง "สองชาติ" (Two-Nation Theory) โดยพรรคมุสลิมลีก (Muslim League) ที่มองว่าชาวฮินดูและชาวมุสลิมไม่สามารถอยู่ร่วมกันในประเทศเดียวได้ เนื่องจากมีศาสนาและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันมากเกินไป จึงต้องการแยกประเทศสำหรับชาวมุสลิมโดยเฉพาะ

ปี 1947: การแบ่งแยกและสงครามครั้งแรก

การแบ่งแยกอินเดีย: ในปี 1947 อังกฤษได้ให้เอกราชแก่บริติชราช แต่ก็แบ่งดินแดนออกเป็นสองประเทศตามแนวศาสนา คือ อินเดีย (ส่วนใหญ่เป็นชาวฮินดู) และ ปากีสถาน (ส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิม) โดยปากีสถานถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ปากีสถานตะวันตกและปากีสถานตะวันออก (ปัจจุบันคือบังกลาเทศ) การแบ่งแยกครั้งนี้ทำให้เกิดการอพยพครั้งใหญ่ของผู้คนนับล้าน และเกิดเหตุจลาจลสังหารหมู่ครั้งร้ายแรง

การปะทะที่แคชเมียร์: แคว้นแคชเมียร์ เป็นจุดเริ่มต้นของสงครามครั้งแรก เนื่องจากกษัตริย์ของแคว้นเป็นชาวฮินดูแต่ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิม ทำให้ทั้งอินเดียและปากีสถานต่างก็อ้างสิทธิ์ในพื้นที่นี้ และส่งกองทัพเข้าปะทะกัน

ทศวรรษ 1960s - 1990s: สงครามและการเผชิญหน้าที่ยังคงดำเนินอยู่

สงครามปี 1965: เกิดสงครามเต็มรูปแบบครั้งที่สองขึ้นอีกครั้งจากปัญหาแคชเมียร์

สงครามปี 1971 และการแยกตัวของบังกลาเทศ: ปากีสถานตะวันออกรู้สึกว่าถูกรัฐบาลกลางในปากีสถานตะวันตกละเลยและกดขี่ จึงประกาศแยกตัวเป็นอิสระ โดยมีอินเดียให้การสนับสนุน ส่งผลให้เกิดสงครามครั้งที่สาม ซึ่งจบลงด้วยชัยชนะของอินเดีย และการก่อตั้งประเทศ บังกลาเทศ

สงครามคาร์กิล (Kargil War): ในปี 1999 กองทัพของทั้งสองประเทศเผชิญหน้ากันอีกครั้งบริเวณชายแดนในแคชเมียร์

ปัจจุบัน: สงครามตัวแทนและความตึงเครียดที่ยังคงอยู่

ปัญหาแคชเมียร์: ยังคงเป็นประเด็นหลักที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศตึงเครียด อินเดียกล่าวหาปากีสถานว่าให้การสนับสนุนกลุ่มก่อการร้ายที่เข้ามาโจมตีในฝั่งอินเดีย

การครอบครองอาวุธนิวเคลียร์: ทั้งสองประเทศได้พัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ในทศวรรษ 1970-1990 ทำให้ความขัดแย้งทวีความรุนแรงและอันตรายมากขึ้น

การปะทะกันทางชายแดน: แม้จะไม่มีสงครามใหญ่ แต่ยังคงมีการปะทะและยิงกันตามแนวชายแดนอยู่เป็นระยะๆ

ยุคก่อนปี 2000s: ความสัมพันธ์ที่ขยายตัว

ยุคเริ่มต้น: ในช่วงทศวรรษ 1970s และ 1980s หลังจากความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างสหรัฐฯ กับจีนกลับคืนมา จีนได้เปิดประเทศและเริ่มปฏิรูปเศรษฐกิจแบบตลาด ทำให้การค้าขายระหว่างสองประเทศขยายตัวอย่างรวดเร็ว

การเข้าเป็นสมาชิก WTO: ในปี 2001 จีนได้เข้าร่วมเป็นสมาชิกของ องค์การการค้าโลก (WTO) ซึ่งทำให้จีนกลายเป็น "โรงงานของโลก" และส่งออกสินค้าจำนวนมหาศาลไปทั่วโลก รวมถึงสหรัฐฯ ด้วย

ทศวรรษ 2010s: ความตึงเครียดที่เริ่มก่อตัว

การขาดดุลการค้า: สหรัฐฯ เริ่มรู้สึกว่าตนเองเสียเปรียบทางการค้าอย่างมาก เพราะนำเข้าสินค้าจากจีนมากกว่าที่ส่งออกไปขายหลายเท่า ทำให้เกิดการขาดดุลการค้าอย่างมหาศาล

การขโมยทรัพย์สินทางปัญญา: สหรัฐฯ กล่าวหาว่าจีนละเมิดกฎการค้าโลก โดยเฉพาะการขโมยเทคโนโลยีและทรัพย์สินทางปัญญาของบริษัทอเมริกัน รวมถึงการบีบให้บริษัทต่างชาติถ่ายโอนเทคโนโลยีให้เพื่อแลกกับการเข้าถึงตลาดจีน

นโยบาย "Made in China 2025": จีนประกาศแผนยุทธศาสตร์ที่จะก้าวขึ้นเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยีระดับโลกในอุตสาหกรรมสำคัญๆ เช่น ปัญญาประดิษฐ์ หุ่นยนต์ และยานยนต์ไฟฟ้า ซึ่งทำให้สหรัฐฯ กังวลว่าอาจจะเสียเปรียบในอนาคต

ปี 2018 - 2020: สงครามการค้าที่ปะทุขึ้น 

การขึ้นภาษีนำเข้า: ในปี 2018 ประธานาธิบดีโดนัลด์ ทรัมป์ ได้ประกาศขึ้นภาษีนำเข้าสินค้าจากจีนมูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์ โดยอ้างว่าเพื่อปกป้องอุตสาหกรรมของสหรัฐฯ

การตอบโต้ของจีน: จีนไม่ได้ยอมแพ้และตอบโต้ด้วยการขึ้นภาษีนำเข้าสินค้าจากสหรัฐฯ เช่นเดียวกัน ทำให้เกิดการแลกเปลี่ยนภาษีนำเข้ากันไปมาจนกลายเป็น "สงครามการค้า" ที่กระทบต่อเศรษฐกิจโลก

ผลกระทบ: สงครามการค้าทำให้บริษัทต่างๆ ต้องเผชิญกับต้นทุนที่สูงขึ้น และบางบริษัทต้องย้ายฐานการผลิตออกจากจีนเพื่อหนีภาษี

ปัจจุบัน: การแข่งขันเชิงกลยุทธ์และเทคโนโลยี 🚀

การแข่งขันทางเทคโนโลยี: แม้จะมีการลงนามในข้อตกลงการค้าบางส่วน แต่ความขัดแย้งยังคงไม่จบลง โดยเปลี่ยนจากการสู้รบด้วยภาษีเป็นการแข่งขันเชิงกลยุทธ์ โดยเฉพาะในด้านเทคโนโลยีขั้นสูง เช่น เซมิคอนดักเตอร์ (ชิปคอมพิวเตอร์)

การจำกัดการส่งออกเทคโนโลยี: สหรัฐฯ ได้ออกมาตรการจำกัดการส่งออกชิปและเทคโนโลยีที่ใช้ในการผลิตชิปไปยังจีน โดยมีเป้าหมายเพื่อชะลอการพัฒนาทางเทคโนโลยีของจีนในด้านการทหารและปัญญาประดิษฐ์

ผลกระทบในวงกว้าง: ความตึงเครียดนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบแค่สองประเทศ แต่ยังทำให้บริษัทเทคโนโลยีทั่วโลกต้องเลือกข้าง และทำให้ประเทศอื่น ๆ ต้องเผชิญกับความท้าทายในการจัดหาชิ้นส่วนและเทคโนโลยี