Geschiedenis van de vrouw in de Nicolaaskerk
door Renee
Afgelopen week heb ik jullie website “vrouw in onze kerk” uitgebreid bekeken, eerlijk gezegd soms met tranen in mijn ogen, vooral bij het artikel over de jonge vrouw uit Duitsland, die zich geroepen weet tot het priesterschap, maar de kans niet krijgt.
God roept iemand, en de Kerk houdt het antwoord op die roeping tegen: hoe is het mogelijk?
Ik heb me nooit “geroepen” gevoeld om priester te worden. Daarvoor was het té duidelijk, dat dat niet zou kunnen, en al zeker niet als je getrouwd bent. Toch is er heel lang, sinds mijn doop (toen ik 16 was) een verlangen geweest om priester te kunnen worden. In de jaren ‘70 leek het er op, dat er in de kerk meer openheid zou komen: de mogelijkheid, dat vrouwen priester zouden kunnen worden, dat het celibaat afgeschaft zou worden etc. (misschien was die hoop of die verwachting er vooral in ons land…?). 50 Jaar later is daar nog niets van gerealiseerd.⇩
Alja Tollefsen, priester Anglicaanse kerk. Niet de auteur van dit artikel.
Ik herinner me, dat het heel emotioneel voor me was, toen ik op tv zag, dat Alja Tollefsen priester was geworden. Ze had daarvoor wel Anglicaans moeten worden…. (het moet eind jaren ‘90 geweest zijn)
Eind jaren ‘80 hebben Tineke H., Maud P. en ik heel wat moeite gedaan om het evenwicht tussen de zichtbaarheid van man- vrouw rond het altaar te verbeteren. Er is toen besloten, dat de lezingen buiten het Evangelie alleen nog gelezen zouden worden door vrouwen, Dat is nu nog steeds zo, althans: op zon- en kerkelijke feestdagen. Door de week is dat niet te realiseren (in die tijd waren er ook nog geen vieringen door de week). De eerste jaren zat de lectrice altijd naast de priester en de assistent bij het altaar. We hadden als assistent niet alleen “bekerdienst”, maar deelden ook het brood uit. Bij de koffie kwamen er wel soms toeristen uit bijv. Ierland of Italië naar ons toe, die blij verrast waren, dat dit in ons land al kon! ⇩
Maud, Tineke en ik zijn op zoek gegaan naar geschikte kleding voor lectrice en assistent (toen bijna altijd vrouw). We zijn naar het Lioba- klooster geweest, waar we werden rondgeleid en de weverij te zien kregen. Prachtige stof, maar veel te duur voor onze liturgische kleding.
Ook gingen we naar Tilburg, waar we een lang gesprek hadden met iemand met een bedrijf, dat liturgische kleding verzorgde. Daar hebben we toen gevonden, wat we zochten: mooie kleding voor de assistenten en lectrices van een vrij dikke stof, ecru, met een bijbehorende kraag. We bestelden ze in verschillende maten. Ze zijn jarenlang gebruikt. Geen idee, waarom ze niet meer gebruikt worden. Heel jammer, want ze waren eenvoudig, maar erg mooi.
Tineke en Maud hebben ook nog een tijd gewierookt. Jarenlang hebben we een vrouwelijke koster gehad (maar dat is geen uitzondering), Trees Heijmink, met wie ik nog steeds contact heb.
In de jaren ‘90 is besloten, dat vrouwen ook mochten preken in onze kerk, mits ze theologisch geschoold waren.
Jullie initiatief heeft dus in de Nicolaas al een voorgeschiedenis gehad, in een tijd, dat websites nog niet bestonden, maar al wel het bewustzijn, dat vrouwen veel zichtbaarder in de kerk zouden kunnen en moeten worden. Hopelijk zet het nu, met deze Paus en alle initiatieven in de wereld, meer zoden aan de dijk!
Hartelijke groet, Renée