Clubgeschiedenis

We schrijven 1973. In het Wilrijks bedrijf Continental Airconditioning startte men met een voetbalploeg, dit met enkel bedienden. Dat was niet naar de zin van een van de werknemers, André Callens. Hij wilde dat de arbeiders eveneens konden voetballen. Enkele broers en schoonbroers mee ingeschreven en zo ontstond CAC. Al na enkele maanden gaf hij echter de leiding over aan den Dré.

Er moest een nieuwe naam worden gezocht. Vermits we allen nog jong waren, werd al snel geopperd dat er veel gevost werd. En van vossen kwam FOXES. Toeval of niet, al heel snel kwamen we in de sportkantines met een hele rij kinderwagens.

Na het faillissement van het bedrijf moesten we op zoek naar een eigen terrein. Zo stonden we ook voor onoverkomelijke financiële problemen. We organiseerden, aanvankelijk met Willy en Ria, allerlei activiteiten om geld in kas te krijgen: jaarlijks een tombola, een wijd en zijd bekend bal, een playbackshow die telkens twee avonden een volle zaal trok, een autozoektocht en later een wandelzoektocht. De wandelzoektocht wordt nog steeds georganiseerd. Zo was afgelopen zomer in Lier onze 21ste editie.

Er werden uiteraard ook gratis activiteiten georganiseerd om de spelers en supporters te animeren: zo was er een bowling- en squashcompetitie onder spelers en supporters, onze hilarische Sint-Niklaasavonden voor de volwassenen en het ernstige Sinterklaasfeest voor de kleintjes. De internationale etentjes die werden verzorgd door een van onze huiskoks. We gingen jaarlijks een dag wandelen in de Ardennen. Van die ene dag kwam al snel een weekend. Daar kwam later zelfs een miserietrip bij waar mannen en vrouwen apart en in groepjes met pak en zak op “overlevings”weekend trokken.

Zoals vele van deze plezante samenkomsten bezorgen ook de tweejaarlijkse buitenlandse busreizen met een volledig programma en voetbalmatch tegen de plaatselijke ploeg, tot vandaag stof voor geanimeerde gesprekken.

We waren graag geziene gasten op bals en feestjes van andere ploegen of verenigingen. Als FOXES binnenkwam was de ambiance verzekerd.

Tot voor enkele jaren gaven we een maandelijks tijdschriftje uit met wedstrijd- en activiteitenverslagen, mopjes, een kruiswoordraadsel, wist u datjes, enzovoort. ’t Voske was de voorloper van onze huidige maandelijkse elektronische nieuwsbrieven.

Op den baseball organiseerden we jaarlijks een mini-voetbaltornooi voor een 14-tal ploegen. Het frietkraam en alles wat daarbij hoorde werd met hulp van spelers en supporters een mooie bron van inkomsten om weer een seizoen verder te kunnen voetballen.

Want jawel, voetballen deden we ook !!! Het begon allemaal op het bedrijfsterrein van CAC. Pas nadat de schapen waren gevangen, konden de lijnen gegoten worden. Van douches was geen sprake. Ijzeren bassennekes deden dienst om zich na de wedstrijden te wassen … met koud water. En als het vroor, een moorke met warm water erin.

Een houten barakje deed dienst om na de match een pintje te drinken. Jan die amper boven de geïmproviseerde toog uitkwam, was te jong om mee te shotten en nam de taak van barman op zich. Verlichting was er niet en met pillampen moesten we onze weg naar de auto’s zoeken.

Het ene seizoen was al wat zorgelozer dan het andere. Soms hadden we geen keeper, soms hadden we geen lokaal. Een andere keer zaten we zonder terrein… Ons eerste lokaal was in De Ware Vrienden in Wilrijk, dan in café Lage Weg bij Nicolleke. Toen dit gesloten werd, konden we terecht in het Schuttershof, daarna in het Breugelhof. Uiteindelijk konden we terug naar ’t Schuttershof, waar we nu bij Bart en Nicole een goede stek hebben gevonden. Dankzij hen hebben we ook nu weer een mooie uitrusting kunnen aanschaffen. Nogmaals in de oorspronkelijke FOXES-kleuren : zwart/rood.

Noodgedwongen moesten we ook regelmatig op zoek naar een nieuw terrein. Zo konden we onze thuiswedstrijden spelen op den Oxford in Hemiksem, de Schranshoeve in Boechout en op ’t Macadammeke. Sinds een twaalftal jaren spelen we nu op de Heide bij de Frans.

Dat we elk jaar met 11 spelers waren was ook niet altijd het geval Sommige seizoenen moesten we met niet meer dan acht à negen spelers onze wedstrijden uitknokken. De uitslagen waren dan ook navenant. Verliezen met 15-0 was geen uitzondering. De kameraadschap en het plezier na de wedstrijden was er echter niet minder om.

Deze kameraadschap is en blijft ook nu nog een stevige pilaar van onze club FOXES.

Dit merken we o.a. aan de opkomst op onze jaarlijkse wandelzoektocht, kwis en café-spellekesnamiddag en niet in het minst aan de trouwe supporters die in weer en wind onze jongens komen aanmoedigen. Onder de supporters zijn er bij die nu naar hun zoon komen kijken die, nadat ze samen op het veld hebben gestaan, nu op hun plaats in de ploeg staat.

Door de spijtige gebeurtenissen hebben enkele FOXEN de taken op zich genomen, in de vaste overtuiging dat FOXES ook FOXES blijft.

Iedereen bedankt.

Luce en Dré