Monumental Temporary Party Harness

In April 1991 'Bouwpers' Wim de Hoop introduced this project with the question: "How permanent should a sculpture be?"

I would now like to answer this with: It is not about the duration, but rather about the action around genesis, the moment at which a crystallized fantasy image threatens to become reality. Because even if the intended goal is never realized, the adventurous creation process can be an interesting undertaking. The stated goal for our project group was: to create something to show that Architecture is here, birthday and with élan; building a sign for Eindhoven, for the T.U.E. and for ourselves with the title: Monumental-temporary-Harness.

A temporary work of art that will demand everyone's attention as a poster of the architectural heritage. The location chosen was the 'limbopad terrain', a striking spot between the T.U.E. and the station. For the partygoers to the great construction art union, the first surprising sign of the impetus of architecture today; for Eindhoven residents a visible manifestation of the party-building engineering faculty. So much for a clear picture: a flag, which is raised during the feast, when Phoenix appeared in the guises of the Tower of Tatlin, the Tower of Shukhov, the Tower of Eifel ...

These classic tower builders became a hindrance to our project group. New towers were designed and compared with each other, but also with the old masters. How high can we go? What is our innovative technology? And is there an actual competition here? After all, our very limited choice of materials was imposed on us in advance: bamboo sticks, rubber bands and some rope. Moreover, the entire construction had to be realized with human power between sunrise and sunset. How long did it take to build the Eiffel Tower? Were not Shukhov's original plans 200 meters higher than the finally realized version? And Tatlin's scale model still appears on our posters, but his loudly adored monument to the Third International has not progressed much further than the castle in the air that is found to be extremely interesting in art history.

For a long time, the project group has moved between two poles: building and art, technology and architecture, the old masters and the moment when you manifest yourself. That duality became the theme of the manifestation: dualism. A contradiction that has also drawn a dividing line within the faculty for 25 years. To visualize this struggle, it was conceived to erect a technically perfect tower made of bamboo, in which an immense flames symbolize the heated feelings, but also the fire of the passion for architecture.

As time passed and the plans had to be put into concrete form, it became apparent how difficult it can be to name, visualize and make reproducible all parts of a Gesamtkunstwerk. The discussions within the design coalition team could not have projected the same visual story on everyone's retinas. But the first practical results with a bamboo prototype were decisive and offered a rewarding basis. The weathering of the earthquakes in April and the subsequent storms were experienced as particularly encouraging. From that moment on, the tower construction formed the pivot around which the project would take its final shape. Technical engineering had won this battle, and part of the project group focused on the architectural elaboration of that tower. The rest was concerned with the development of the concept, the layout of the site, the location of the tower and the design of the visual elements to be placed radially.

A number of variants for the construction of the tower were compared in models. But the real results didn't come until the full-size test setups. You can learn from mistakes, and the opposing forces were converted into positive energy by trial and error. Often the simplification of operations and nodes even led to better and faster mounting techniques. Tensile force measurements supported the choices for knotting techniques. The final script shows the astonishing result of a bamboo tower that will rise partly under its own power. But how high, that remained a painful question. Where do you draw the line on this unusual form of project work? In addition, many external factors continue to determine the success of the company. Partly for safety reasons, it was decided not to exceed the 40 meter limit. Pride comes before a fall, and that would certainly not help the celebration. Our initiative can therefore be seen as a first step in a direction, in which we would like to invite others to continue to explore the physical and technical boundaries of the one-day bamboo tower building.

Monumentaal-tijdelijk-Feesttuig

In 'Bouwpers' van april 1991 introduceerde Wim de Hoop dit project met de vraag: "Hoe permanent moet een beeldhouwwerk zijn?"

Daarop zou ik nu willen antwoorden met: Het gaat niet om de tijdsduur, maar veeleer om de actie rond de genese, het moment waarop een uitgekristalliseerd fantasiebeeld werkelijkheid dreigt te worden. Want zelfs als het voor ogen gestelde doel nooit gerealiseerd wordt kan het avontuurlijke ontstaansproces een belangwekkende onderneming vormen. Het vooropgestelde doel voor onze projectgroep was: iets tot stand brengen om te laten zien dat Bouwkunde er is, jarig en met elan; een teken bouwen voor Eindhoven, voor de T.U.E. en voor ons zelf met als titel: Monumentaal-tijdelijk-Feesttuig.

Een tijdelijk kunstwerk, dat als affichering van het bouwkundelustrum ieders aandacht zal opeisen. Als locatie werd gekozen voor het 'limbopad-terrein', een markante plek tussen de T.U.E. en het station. Voor de feestgangers naar de grote bouwkundereünie het eerste verrassende teken van het elan van bouwkunde-vandaag; voor de Eindhovenaren een zichtbare manifestatie van de feestvierende bouwkunde faculteit. Tot zover een helder beeld: een vlag, die uitgestoken staat tijdens het feest.Toen kwam Phoenix ten tonele in de gedaantes van de Toren van Tatlin, de Toren van Sjoechov, de Toren van Eifel...

Deze klassieke torenbouwers werden een blok aan het been van onze projectgroep. Nieuwe torens werden ontworpen en met elkaar, maar ook met de oude meesters vergleken. Hoe hoog kunnen wij gaan? Wat is onze innoverende techniek? En is hier wel sprake van een eigenlijke competitie? Onze zeer beperkte materiaalkeuze werd ons immers vooraf opgelegd: bamboestokken, elastiekjes en wat touw. Bovendien moest de hele bouw met menselijke kracht kunnen worden gerealiseerd tussen zonsopgang en zonsondergang. Hoelang duurde de bouw van de Eiffeltoren? Waren de oorspronkelijke plannen van Sjoechov niet 200 meter hoger dan de uiteindelijk gerealiseerde versie? En Tatlin's schaalmodel prijkt dan nog steeds op onze affiches, maar zijn luidkeels aanbeden monument voor de Derde Internationale heeft het niet veel verder gebracht dan het luchtkasteel dat in de kunstgeschiedenis buitengewoon belangwekkend wordt gevonden.

Lange tijd heeft de projectgroep zich tussen twee polen bewogen: het bouwen en de kunst, de techniek en de architectuur, de oude meesters en het moment waarop je jezelf manifesteert. Die dualiteit verwerd tot thema van de manifestatie: dualisme. Een tegenstrijdigheid die ook 25 jaar lang een scheidslijn heeft getrokken binnen de faculteit. Om die strijd te visualiseren werd bedacht om een technisch volmaakte toren op te richten uit bamboe, waarbij een immense vlammenpartij de verhit geraakte gevoelens symboliseert, maar ook het vuur van de passie voor architectuur.

Naarmate de tijd verstreek en de plannen in een concrete vorm gegoten moesten worden bleek hoe moeilijk het kan zijn om alle onderdelen van een Gesamtkunstwerk te benoemen, te visualiseren en reproduceerbaar te maken. De discussies binnen het design-coalition-team hadden niet op ieders netvliezen eenzelfde beeldverhaal kunnen projecteren. Maar de eerste praktische resultaten met een bamboe prototype waren doorslaggevend en boden een dankbaar houvast. Vooral het doorstaan van de aardschokken in april en het daaropvolgende noodweer werden als bemoedigend ervaren. De torenconstructie vormde vanaf dat moment de spil waaromheen het project zijn definitieve vorm zou krijgen. De technische bouwkunde had deze slag gewonnen, en een deel van de projectgroep legde zich toe op de bouwkundige uitwerking van die toren. De rest hield zich bezig met het uitwerken van het concept, de inrichting van het terrein, de situering van de toren en het vormgeven van de radiaal te plaatsen beeldelementen.

In maquettes werden een aantal varianten voor de constructie van de toren vergeleken. Maar de echte resultaten kwamen pas tijdens de proefopstellingen-op-ware-grootte. Van fouten kun je leren, en proefondervindelijk werden de tegenwerkende krachten omgezet in positieve energie. Veelal leidde de vereenvoudiging van handelingen en knooppunten zelfs tot betere en snellere montagetechnieken. Trekkrachtmetingen ondersteunden de keuzes voor knooptechnieken. Het uiteindelijke draaiboek toont het verbluffende resultaat van een bamboe toren die deels op eigen kracht de hoogte in zal rijzen. Maar hoe hoog, dat bleef een pijnlijke vraag. Waar leg je de grens bij deze niet alledaagse vorm van projectwerk? Bovendien blijven er vele externe factoren bepalend voor het welslagen van de onderneming. Mede uit veiligheidsoverwegingen werd besloten om de 40 metergrens niet te overschrijden. Hoogmoed komt voor de val, en dat zou de feestvreugde zeker niet ten goede komen. Ons initiatief mag daarom gezien worden als eerste stap in een richting, waarin we anderen graag uitnodigen verder te gaan om de fysieke en technische grenzen te verkennen van de ééndaagse bamboetorenbouw.

Voor de viering van het komende bouwkundelustrum volstaat onze mathematische toren als drager, als skelet waarop de feestgangers iets uit de wereld van hun gevoel kunnen projecteren. Zoals honderden concentrisch geplaatste 'ja-knikkers' die vanuit een eigen plek toekijken en braafjes meedeinen op de luchtstromen die de 'grote vaandeldragers' boven hen dicteren. Anderen zien hierin wellicht honderden 'toeschouwers' die zich kunnen vastklampen aan de statig wuivende 'strohalmen'. Maar het blijft Monumentaal-tijdelijk-Feesttuig, en dat is eigenlijk alles wat men nodig heeft voor een groots vergankelijk bouwfeest.