ความเชื่อ และเรื่องเล่า

ตึกเก่าสำนักวิชาวิศวกรรมศาสตร์ :

ว่ากันว่าตึกนี้เคยสร้างทับที่ลานนักโทษในคุกเก่าสมัย ×××× ซึ่งเป็นสถานที่ที่มีนักโทษเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก ทั้งจากการโดนทรมาน การทำโทษ และพยายามหลีกหนี ทำให้ที่ดินผืนนี้นองไปด้วยเลือด หลังจากที่ได้สร้างตึกเรียนทับที่ผืนนี้ ผู้ที่ผ่านไปมาในยามวิกาลบ้างก็ว่ามักจะพบเห็นบุคคลรูปร่างผอมกะหร่องกระแหร่ง บ้างก็ว่าเห็นคนร่างสูงใหญ่ เสียงโซ่ตรวนลากอยู่ตามพื้นภายในอาคารกว้าง หรือบางทีก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ความเมตตาจากผู้ที่ผ่านไปมา 

ปัจจุบันนี้อาคารได้ถูกปิดลง และปล่อยทิ้งให้เป็นเพียงอาคารเก็บของเก่าเท่านั้น

แท้จริงแล้วเพราะโครงสร้างอาคารไม่แข็งแรงและไม่สามารถรองรับจำนวนนักศึกษาได้มากพอจึงได้ทำการปิดตัวลงและสร้างอาคารใหม่ที่แข็งแรงและรองรับนักศึกษาได้มากกว่าเดิม

ป้ายสำนักวิชา :

เป็นความเชื่อที่เล่าต่อกันปากต่อปากในหมู่นักศึกษาว่า หากผู้ใดอยากมีวาสนาได้แฟนเป็นหนุ่มสาวสำนักวิชาใด ให้ไปลูบป้ายสำนักวิชานั้น ๆ โดยจะต้องทำในเวลาเที่ยงคืนและใช้แค่มือซ้ายเท่านั้น ห้ามใช้มือขวาโดยเด็ดขาด สำนักวิชาที่นักศึกษาลงความเห็นกันว่าได้ผลมากที่สุดคือสามสำนักวิชาเก่าแก่ ได้แก่สำนักวิชาวิศวกรรมศาสตร์ สถาปัตยกรรมศาสตร์ และศิลปกรรมศาสตร์

ห้องเก็บเครื่องดนตรีไทย :

ว่ากันว่าช่วงเวลาตี 3:33 มักจะมีเสียงเครื่องดนตรีไทยบรรเลงดังขึ้นมาจากในห้อง แม้จะไม่มีผู้ใดอยู่ในห้องก็ตาม บ้างก็ว่าเห็นเงาคนอยู่ด้านในห้อง แต่พอเข้าไปใกล้ก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ

ศาลเจ้าพ่อศรีตรัยชย :

ศาลเจ้าพ่อเก่าแก่ที่มีการบูชากราบไหว้ตลอดปีไม่ขาดสาย ทั้งมีคนมากราบไหว้ขอให้ช่วยเรื่องเรียน เรื่องสอบ หรือแม้กระทั่งความรัก ขอให้สมหวังในเรื่องใดก็ได้ตามที่ใจต้องการ หากแต่ต้องเป็นเรื่องบริสุทธิ์ ไม่ประสงค์ร้ายต่อผู้อื่น หากว่าได้มาบนบานศาลกล่าวว่าจะทำสิ่งใดเมื่อสมหวัง ก็ต้องมาแก้บนด้วยสิ่งนั้น 

คำเตือน: คิดให้ดีก่อนจะว่ากล่าวสิ่งใด ไม่งั้นอาจเกิดภัยต่อตัว

คำแนะนำ: หากต้องการกราบไหว้บูชาในเรื่องต่าง ๆ ให้จุดธูป 9 ดอก เทียน 9 เล่ม ดอกไม้มงคล 9 ชนิด และว่าตามนี้

(ตั้งนะโม 3 จบ)

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ (3 จบ)

นะโมเม องค์เจ้าพ่อศรีตรัยชย ผู้ทรงเดชานุภาพ ขอเชิญองค์เจ้าพ่อศรีตรัยชย ได้โปรดรับเครื่องสังเวย โปรดรับรู้ถึงคำอธิษฐาน แลโปรดเมตตาดลบันดาลให้ข้าสมปรารถนาทุกประการ

นะโม นะมะ สะขัง โกธะมัง ใจจะคุ (3 จบ)

คำแนะนำ: หากต้องการขอในเรื่องความรัก ให้จุดธูป 9 ดอก นำดอกบัวถวาย 4 คู่ มาลัยกลม 1 พวง และว่าตามนี้

(ตั้งนะโม 3 จบ)

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ (3 จบ)

นะโมเม องค์เจ้าพ่อศรีตรัยชย ผู้ทรงเดชานุภาพ ขอเชิญองค์เจ้าพ่อศรีตรัยชย ได้โปรดรับเครื่องสังเวย โปรดรับรู้ถึงคำอธิษฐาน แลโปรดเมตตาดลบันดาลให้ข้าสมปรารถนาทุกประการ

ปุพเพวะ สันนิวา เสนะ ปัจจะบันนะ หิเตนะ วา เอวันตัง ชะยะเต เปมัง อุปะลัง วะ ยะโส ธะเก.

( คำเตือนจากสตาฟ: บทสวดบูชาที่ตัวอักษรเอียงเป็นบทจริง เป็นบทเมตตามหานิยม และบทขอเรื่องความรัก&เนื้อคู่ ) 

ศาลากลางสระบัว :

แม้จะเป็นสถานที่ที่มีแต่เรื่องมงคลเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการสมหวังในรัก ขอแต่งงาน ขอหมั้น หรือแม้แต่สารภาพรัก ก็ล้วนเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ แต่กับผู้ที่ผิดหวังในรักมาซ้ำ ๆ สถานที่นี้ถือเป็นที่ขอพรชั้นดีเช่นกัน แต่อาจไม่ช่วยให้สมหวังในรักได้มากเท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับความศรัทธาของผู้ขอ ให้ลองเด็ดดอกบัวในสระแล้วนำมาพับกลีบดอกให้สวยงามพร้อมอธิษฐานในเวลาเดียวกัน อาจพาให้ท่านได้พบรักแท้ที่ตามหาสักวัน

ไม่แน่ว่าผู้ที่มาด้วยกัน อาจเป็นรักแท้ที่ท่านตามหามาตลอดก็เป็นได้ :)

กุหลาบหลังตึกสำนักวิชาศิลปกรรมศาสตร์ :

ก่อนที่จะกลายมาเป็นหนึ่งในตึกเรียนของมหาวิทยาลัย หรือกล่าวคือก่อนที่จะเริ่มก่อสร้างมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่เดิมเคยเป็นวัดร้างและรวมของอาถรรพ์ไม่ว่าจะเป็นบาตรแตก พระพุทธรูปแตกหัก หรือของเสื่อม ของอัปมงคลมากสิ่ง ผู้เฒ่าผู้แก่เรียกที่นี่ว่า “ดินป่าช้า” เพราะว่าเป็นดินที่เคยรับเถ้ากระดูกนับไม่ถ้วน ดินที่ซึมซับคำสาป และความอาฆาตไว้อย่างแน่นหนา แต่กลับมีเพียงดอกกุหลาบมอญที่อยู่ในที่แห่งนี้ ยังยืนต้นสง่างาม ไม่เหี่ยว ไม่เฉา ไม่ตายไปตามกาลเวลา และตามการบอกเล่า สาเหตุที่ต้นกุหลาบมอญยังคงออกดอกอย่างสง่างามเพราะว่า ใต้ต้นกุหลาบนั้นมีซากศพมากมาย ทั้งศพคน ศพสัตว์ ซึ่งของคาวเหล่านี้คอยหล่อเลี้ยงดูแลต้นกุหลาบมอญต้นนี้อยู่

ในระหว่างการจุดธูปขอรื้อถอน และสร้างสถานศึกษาขึ้นใหม่ มีความจำเป็นต้องตัดต้นกุหลาบมอญทิ้งไป ตามคำบอกเล่ามาว่าที่แห่งนี้มีผู้เป็นเจ้าของ แม้เขาจะยินยอมในการให้รื้อถอนและก่อสร้างสถาบันทับที่ แต่เขาไม่ยินยอมให้ต้นกุหลาบมอญต้องถูกถอนรากออก จึงมีเรื่องเล่าหลอน ๆ มากมายถูกพูดกันปากต่อปาก และหนึ่งในนั้นเรื่องที่ถูกเล่ามากที่สุดคือ ผู้คนที่ทำการก่อสร้างมักจะเห็นสาวงามสวมชุดไทยเต็มยศ พร้อมสวมชฎาทัดด้วยดอกกุหลาบมอญสีแดงสดอยู่ที่นั่น พร้อมชี้นิ้วห้ามมิให้ยุ่งกับต้นดอกกุหลาบมอญ 

แต่มีคืนหนึ่ง ในคืนจันทร์ดับ ซึ่งบังเอิญตรงกับวันโกน ราวกับฟ้าดินเป็นลางบอกเหตุแห่งวันอาเพศ หนึ่งในคนงานวัยรุ่นที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากลอง และท้าทายสิ่งที่มองไม่เห็น มีความอยากรู้อยากลองว่าทำไมถึงต้องหวงหนักหวงหนากับแค่ต้นกุหลาบต้นเดียว เขาถือว่าคืนนี้เป็นคืนฟ้ามืด ทำอะไรคงไม่มีใครเห็น ในเวลาดึกสงัดชายหนุ่มตรงปรี่ไปที่ต้นกุหลาบมอญอย่างไร้ความกลัว พร้อมกับหักดอกกุหลาบมอญจากต้นออกมาหนึ่ง ทันทีที่หัก...ไม่มีเสียง ไม่มีเงา ไม่มีลม ไม่มีเหตุการณ์ประหลาดใดเกิดขึ้น เขาโยนดอกไม้ทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมพูดว่า “ไร้สาระว่ะ ไม่เห็นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย” จากนั้นจึงกลับแคมป์คนงานไปนอนพักผ่อนอย่างสบายใจ โดยไม่ได้รู้เลยว่าป่าที่เงียบหมายถึงอะไร?

รุ่งเช้า ชายหนุ่มกลับมาทำงานตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพียงไม่นานร่างของชายหนุ่มก็พลัดตกนั่งร้าน ขาข้างซ้ายหักผิดรูปจากแรงกระแทก และในจังหวะที่ผู้คนกรูเข้าไปช่วย สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนถึงกับชะงัก… คือดอกกุหลาบมอญสีแดงสดที่ไร้ที่มา ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่กลับตกอยู่ข้างขาที่หักของชายหนุ่ม ราวกับมีคนจงใจวางมันไว้ตรงนั้น เพียงเท่านั้น หัวหน้าคนงานถึงกับหน้าถอดสี เข้าใจได้ทันทีว่ามันต้องไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน ในวันถัดมา จึงได้มีการตั้งโต๊ะขอขมา พร้อมเครื่องสังเวยอย่างครบถ้วนให้กับ “เจ้าของที่” แต่ก็ยังไม่สามารถกลับมาทำงานได้อย่างปกติ ถึงแม้จะตั้งโต๊ะขอขมาแล้วก็ยังคงมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น อาทิ เสียงกระพรวนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งรอบแคมป์คนงานในยามกลางคืน, เสียงหัวเราะเบา ๆ ของผู้หญิง ทั้งที่ในแคมป์ไม่มีคนงานผู้หญิงด้วยซ้ำ และมีหลายคนที่ฝันเห็นหญิงสาวในเรื่องเล่าที่ว่า สวมใส่ชุดไทยเต็มยศ พร้อมสวมชฎาที่ทัดด้วยดอกกุหลาบมอญสีแดงสด มาบังคับจับพวกเขารำทั้งคืน

พวกเขารับรู้ถึงความผิดปกติ หลังจากนั้นจึงได้มีการจัดพิธีรำขอขมา ตามแบบที่คนฝันถึงมาเล่าเป๊ะ ๆ โดยเชิญนางรำ มาสวมชุดไทยเต็มยศ พร้อมสวมชฎาทัดด้วยดอกกุหลาบมอญสีแดงสดตามรูปลักษณ์ของเจ้าของที่ ทั้งยังตั้งโต๊ะขมาที่ลานกว้าง แล้วรำถวายเป็นเวลาสามวันสามคืน

เพราะความศรัทธาและความเคารพต่อ “เจ้าของที่” ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นวิญญาณผู้เฝ้ารักษา ทางสำนักวิชาศิลปกรรมศาสตร์จึงได้จัดให้มี พิธีรำบวงสรวงเป็นประจำทุกปี โดยเฉพาะในงานใหญ่ของสำนักวิชา หรือช่วงเปิดภาคเรียนใหม่

บุหงารำสุดท้าย :

เส้นทางป่ารกทึบที่อยู่ด้านหลังของทุ่งนามหาวิทยาลัย หากมองลึกเข้าไป หรือกล้าเดินตามทางเล็ก ๆ เข้าไปเรื่อย ๆ จะพบกับบ้านร้างทรงโคโลเนียลหลังหนึ่งที่เริ่มทรุดโทรมไปตามกาลเวลา เพราะไม่เหลือผู้เป็นเจ้าของ และไม่ได้รับการทำนุบำรุง ซึ่งบริเวณนั้นจะคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมของหมู่ผกานา ๆ พันธุ์ อาทิ กลิ่นหอมเย็นจากดอกมันปลา(กันเกรา) หอมสดชื่นจากดอกมหาหงส์ หวานละมุนจากชมนาด อ่อนละไมจากพิกุล และหอมนวลชวนฝันจากลัดดาวัลย์ที่ส่งกลิ่นหอมตั้งแต่เช้าจรดเย็น

แต่เดิม บริเวณรอบตัวบ้านนั้นยังไม่ได้มีต้นไม้มงคลเท่าไหร่ กระทั่งราวปี พ.ศ. 2476 ก่อนที่มหาวิทยาลัยจะถูกสถาปนาเป็น ‘มหาวิทยาลัยบุหงัน’ ในครั้งนั้น มีนักศึกษาจำนวนมากที่เดินผ่านบ้านหลังนี้ มักพบกับเรื่องราวที่ยากจะใช้วิทยาศาสตร์มาอธิบาย อาทิ เสียงบรรเลงเครื่องดนตรีพม่าที่ไม่ปรากฏแหล่งที่มา เงาในกระจกที่ไม่ใช่เงาของตน กลิ่นสาปลอยวนไม่ทราบสาเหตุ จึงทำให้ต้องนำต้นกันเกราที่เป็นต้นไม้มงคลมาปลูก เพราะด้วยความเชื่อที่ว่า ต้นกันเกรานั้นจะช่วยป้องกันภัยอันตรายต่าง ๆ เนื่องจากชื่อกันเกราแปลว่าการป้องกันไม่ให้สิ่งชั่วร้ายเข้ามา

เรื่องเล่าที่อยู่เหนือคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ กลับยิ่งถูกตอกย้ำด้วยตำนานของ ‘นางมยิทสุ’ ภรรยาของเจ้าของบ้านหลังนี้ นางเป็นนางรำสาวชาวพม่า ซึ่งครอบครัวฝ่ายนางนั้นเป็นนางในเก่า ในช่วงผลัดแผ่นดินสุดท้าย เขาว่ากันว่าครอบครัวนางได้หยิบฉวยทรัพย์สมบัติมากมาย และสิ่งที่หวงแหนที่สุดคือ ‘ชุดนางรำพม่า’ ซึ่งเป็นชุดที่นางในใส่ในเวลาที่แสดงการฟ้อนรำ ชุดนางรำเก่านั้นได้ถูกส่งต่อมาภายในครอบครัวของเธอจนสุดท้ายก็มาตกอยู่ที่เธอ ผู้ที่เป็นภรรยาของเจ้าของบ้านหลังนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางรู้เมื่อได้รับชุดนั้น ผู้ที่สวมใส่ชุดนี้ในการร่ายรำมักมีอันเป็นไป เขาว่ากันว่า เจ้าของที่แท้จริงของชุดนี้หวงของมาก

และนางมยิทสุเองก็มีอันเป็นไปที่บ้านหลังนี้เพราะชุดนางรำนี้เช่นกัน ในวันสุดท้ายก่อนนางจะสิ้นใจ ไม่มีใครทราบว่าเหตุใดทำไมนางถึงแต่งองค์ทรงเครื่องและออกมาร่ายรำที่หน้ากระจกซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับประตูหน้าบ้าน สามีของนางบอกว่านางร่ายรำได้อย่างสวยงาม แต่ว่านางกลับสิ้นใจก่อนที่จะได้รำจนจบบทเพลง นางตายทั้งที่ดวงตายังคงเปิดโพลง สามีได้แต่ถอดชุดนางรำออกแล้วแขวนเก็บใส่ตู้กระจก จนถึงพิธีศพของนาง บรรดาผู้เฒ่าผู้แก่ต่างพากันกระซิบว่า “นางยังมีห่วง”

เรื่องราวทุกอย่างผ่านไปเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี จนบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่ และที่ผืนดินนี้ถูกทำให้กลายเป็นสถานศึกษา ครั้งหนึ่งมีนักศึกษาผ่านมาเจอบ้านหลังนี้ และเห็นชุดนางรำที่แขวนอยู่ในตู้กระจก จึงนำไปใส่แสดง แต่ก็มีอันเป็นไปเช่นกัน แม้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็เจอเรื่องแปลกประหลาด อาทิ เสียงกระทืบเท้ารอบเตียงนอน เงาในกระจกไม่ใช่เงาตนเอง กลิ่นไม่พึงประสงค์ จนต้องรีบเอาชุดมาคืนไว้ที่เดิม

มีคืนหนึ่ง กลุ่มเพื่อนชายหญิงได้เดินผ่าน ณ บ้านหลังนี้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีพม่าบรรเลงขึ้น และหญิงสาวในกลุ่มก็เริ่มร่ายรำตามแบบฉบับนางรำพม่าอย่างสวยงาม พอเอาเรื่องไปบอกอาจารย์ที่มีอายุมากหน่อย ท่านได้แต่ถอนหายใจเคร่งเครียดและพูดว่า “นางจะมาเอาตัวตายตัวแทน” เพราะตามความเชื่อ หากได้ยินเครื่องดนตรีพม่าบรรเลงแบบไร้ที่มา แล้วผู้หญิงเริ่มร่ายรำนั่นแสดงว่าวิญญาณตรงนี้ต้องการตัวตายตัวแทน

ชมรมที่ถูกยุบ :

ชมรมหุ่นชักโยะเต เป็นหนึ่งในชมรมวัฒนธรรมเก่าแก่ของมหาวิทยาลัยเตบุหรง ทว่า เมื่อปีการศึกษาที่แล้ว ชมรมหุ่นชักโยะเตกลับถูกยุบไปอย่างปริศนา ไม่มีประกาศชี้แจงเหตุผลชัดเจน มีเพียงเอกสารสรุปว่า “จำนวนสมาชิกไม่ถึงเกณฑ์ขั้นต่ำ”

แต่ก็มีข่าววงในหลุดออกมาจากหมู่นักศึกษาที่เคยอยู่ชมรมนั่นก็คือ มีหุ่นกระบอกตัวหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ที่มา มันชื่อว่า “มยินัต” และไม่เคยมีชื่ออยู่ในทะเบียนของชมรม ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนทำ หรือใครเอามันมาไว้ในห้องเก็บอุปกรณ์ คืนหนึ่งตอนซ้อม สมาชิกชมรมคนหนึ่งเล่นหุ่นตัวนั้น แล้วหายไปจากมหา’ลัยราวกับล่องหน ไม่มีแม้แต่เงาในกล้องวงจรปิด

เรื่องเหล่านี้ก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่ไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าเท็จจริงอย่างไร แต่สิ่งที่เป็นความจริงก็คือ ชมรมหุ่นชักโยะเตได้ถูกยุบไปแล้ว

လွမ်းခြင်း (ลินจวน) :

ในอดีตกาล ตั้งแต่ช่วงสมัยก่อนก่อตั้งมหาวิทยาลัย ในเมืองศรีตรัยชยนี้นั้นมีบุรุษผู้หนึ่ง นามชื่อ ‘อุเทน’ ซึ่งมีความหมายรุ่งอรุณ ท่านเป็นบุรุษรูปงามที่ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วเมือง ว่ากันว่า ผู้ใดได้เห็นหน้าพ่อครูอุเทนต่างต้องหยุดมองราวกับมีมนตร์สะกด

และในบรรดาผู้ที่หลงใหลในเสน่ห์ของพ่ออุเทน ก็มีหญิงสาวชาวพม่าคนหนึ่ง ผู้ซึ่งเป็นสาวชาวบ้านธรรมดาที่รักในเสียงดนตรีและการเย็บปักถักร้อย นางมีชื่อ ‘ซอกา’ เป็นลูกสาวของช่างทำเครื่องดนตรีที่อพยพจากประเทศเมียนมาร์มาอยู่ในอำเภอศรีตรัยชยตั้งแต่ยังเด็ก ซอกานั้นเพราะมาอยู่ต่างถิ่นทำให้เธอมักเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ในแต่ละวันนางจะไปนั่งปักผ้าที่ชานเรือน เพื่อเฝ้าดูพ่อครูอุเทนที่ออกมาเดินเล่นในเมือง หรือเดินทางไปสอนสั่งเหล่าลูกศิษย์

เรื่องราวผ่านไปจากวันเป็นเดือน โดยไม่มีใครล่วงรู้ว่าทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันได้อย่างไร แต่สิ่งที่ผู้คนในเมืองเริ่มสังเกตได้ก็คือ ในทุกครั้งที่พบเห็นพ่อครูอุเทนพักผ่อนอยู่ ณ ที่ใด มักจะเห็นนางซอกานั่งเล่นซองเกาะอยู่เคียงข้างเสมอ

จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง เป็นเวลาที่นางซอกาต้องกลับบ้านตามปกติ แต่เรื่องราวของนางกับพ่อครูอุเทนกลับไปถึงหูบิดาของนางเข้าโดยบังเอิญ ความเข้าใจผิดก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว บิดาของซอกาเข้าใจว่าทั้งสองคบหากัน จึงเกิดการโต้เถียงกันอย่างรุนแรงเมื่อซอกากลับถึงบ้าน

นางซอกาเสียใจเป็นอย่างมาก เพราะเพียงแค่ยังไม่ได้คบหากันบิดาก็มีแววว่าจะขัดขวางเส้นทางรักครั้งนี้ของนางเสียแล้ว ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความน้อยใจและเศร้าหมอง นางจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านในคืนนั้นเอง นางเดินเท้าเปล่าย่ำเข้าไปในป่าก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นบุหงาส่าหรี่ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาทำให้นางพอสงบใจไปได้บ้าง

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง พอนางหันกลับไป ปรากฏเป็นพ่อครูอุเทนที่เดินออกมาจากเงามืดนั่นเอง เขาถามนางว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลาเช่นนี้ แต่นางไม่ได้ปริปากบอกอะไรกลับไป ทำเพียงก้มหน้าลงต่ำเก็บซ่อนความเสียใจ พ่อครูอุเทนที่เห็นดังนั้นก็ไม่ได้รบเร้าอะไรนางซอกาต่อ มือหนาพลันเอื้อมไปเด็ดดอกบุหงาส่าหรี่จากกิ่งเตี้ย ๆ จากนั้นเชยคางนางขึ้น แล้วค่อย ๆ ทัดลงบนใบหูของซอกาด้วยมือที่อ่อนโยน

“ดอกไม้นี้เหมาะกับเธอมาก ซอกา” 

ในคืนนั้น ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันใต้ต้นไม้ สนทนาเรื่องไร้สาระ หัวเราะอย่างเงียบงัน และเฝ้ามองดวงจันทร์ท่ามกลางกลิ่นบุหงาส่าหรี่ที่ลอยอบอวลจนถึงรุ่งเช้า

เมื่อกลับถึงบ้าน นางซอกามีปากเสียงกับบิดาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาถึงกับขังนางไว้ในห้องอยู่หลายวัน จนคืนหนึ่งนางทนคิดถึงพ่อครูอุเทนไม่ไหว ขอเพียงได้พบหน้าเขาอีกสักครั้ง นางลอบหนีไปทางหน้าต่างของบ้านในคืนเดือนดับที่ดึกสงัด นางตามหาพ่อครูอุเทนไปทั่วแต่ก็ไม่พบ จนไปหมดแรงหยุดอยู่ที่ใต้ต้นบุหงาส่าหรี่ต้นเดิม

เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ฝนห่าหนึ่งที่ไม่รู้มาจากแห่งหนใดพลันตกลงมาราวกับพายุเข้า กลางสายฝนนั้น ซอกากอดตัวเองไว้แน่น หลบอยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง มือของนางยังกำดอกบุหงาส่าหรี่ที่พ่อครูอุเทนเคยทัดไว้ให้อย่างไม่ยอมปล่อย

และภายใต้พายุฝนนั้นเอง...นางผล็อยหลับไป

รุ่งเช้า ชาวบ้านพบร่างของนางซอกานอนแน่นิ่งอยู่ใต้ต้นบุหงาส่าหรี่ เสื้อผ้าเปียกชุ่ม ร่างกายเย็นเฉียบ และริมฝีปากที่ยังมีรอยยิ้มบางเบาราวกับฝันหวาน บนผมของนางยังคงมีดอกบุหงาส่าหรี่ที่แห้งกรอบทัดไว้อยู่ที่หูข้างเดิม

จากวันนั้นเป็นต้นมา ผู้คนในเมืองเริ่มร่ำลือว่า หากค่ำคืนใดมีสายลมพัดผ่านต้นบุหงาส่าหรี่แรงผิดปกติ และมีกลิ่นดอกไม้หอมโชยแม้ไร้ดอก...นั่นคือคืนที่วิญญาณของซอกาที่ปรากฏตัวขึ้นใต้ต้นบุหงาส่าหรี่ ซึ่งปัจจุบันนั้นถูกรื้อถอนที่แล้วก่อสร้างใหม่เป็นศาลาบุหงา

วิญญาณของนางนั้นไม่ได้ปรากฏมารอด้วยความเคียดแค้น

หากแต่รอด้วยความโหยหา