historia szkoły

Historia szkoły

Pierwszy zapis źródłowy o szkole w Goleszynie znajduje się w aktach biskupich z 1495 roku. Z zapisu wynika, że w Goleszynie była szkoła parafialna. Szkoła ta istniała do 1655 roku, czyli do Najazdu Szwedzkiego. Nauczanie dzieci zorganizowano dopiero około 1810 roku w mieszkaniu prywatnym. W 1817 roku szkoła mieściła się w budynku szpitala dla ubogich i mieszkał tam nauczyciel Franciszek Malanowski. W latach 1824-25 szkoła formalnie przestała funkcjonować, a Franciszek Malanowski, wówczas pracownik Urzędu Stanu Cywilnego uczył kilkoro dzieci w swoim mieszkaniu. Szkoła nie działa również w następnych latach i dziesięcioleciach. Około 1870 roku pan Dziurlikowski przekazał działkę pod budowę szkoły.


W nowej szkole były dwie sale lekcyjne i mieszkanie dla nauczyciela. Szkoła ta jednak nie mogła pomieścić wszystkich uczniów, szczególnie po 1921 roku, gdy wprowadzono obowiązek powszechnego nauczania. Naukę zorganizowano również w domach rolników: w Białyszewie u pana Mireckiego i w Białyszewie Towarzystwie u pana Łyzińskiego. Budynek gminny, w którym przed wojną mieścił się Urząd Gminy, powszechnie nazywany "tysiąclatką" pełnił funkcję szkoły do 1937 roku, a przetrwał do 1971 roku. W latach 1928-33 z inicjatywy działaczy społecznych zbudowano w Goleszynie "Dom Ludowy", do którego w 1937 roku przeniesiono wszystkie zajęcia szkolne, które odbywają się do dnia dzisiejszego. W okresie okupacji Niemcy zorganizowali w budynku szkoły warsztaty lniarskie i areszt gminny. Po wyzwoleniu w styczniu 1945 roku władze miejscowe urządziły sale lekcyjne i dostosowały budynek do nowych potrzeb.


Głównym organizatorem szkoły po wojnie był Stanisław Frydrychowicz i on został jej kierownikiem (obowiązki kierownika pełnił również przed wojną). W styczniu 1950 roku pożar zniszczył część szkoły, co zmusiło kierownictwo do zlokalizowania izb lekcyjnych w domach rolników okolicznych wsi. W ciągu pół roku zmodernizowano sale lekcyjne i dobudowano piętro na części budynku. W późniejszych latach budynek szkolny był kilkakrotnie remontowany, ale warunki pracy i nauki pozostawiały wiele do życzenia. Decyzja o rozbudowie szkoły była wciąż odkładana. Rzeczywista nadzieja na polepszenie warunków nauki w Szkole Podstawowej w Goleszynie pojawiła się dopiero wtedy, kiedy Gmina w Sierpcu przejęła pod swój zarząd naszą szkołę. Dnia 14 czerwca 1996 roku rozpoczęły się pierwsze prace budowlane, które ukończono w październiku 1997 roku. Dzień 18 października 1997 roku to kolejna ważna data dla naszej szkoły. Jest to dzień, w którym dokonano otwarcia i poświęcenia wyremontowanej i rozbudowanej Szkoły Podstawowej w Goleszynie. Należy przypomnieć, że zasłużonymi nauczycielami uczącymi w szkole w Goleszynie byli: Franciszek Malanowski, Stanisław Frydrychowicz, Józefa Kuskówna, Stefania Rutkowska.


Więcej o naszej szkole dowiesz się z następujących publikacji:

  • Ks. M. M. Grzybowski, Goleszyn, Płock 1992.

  • Ks. J. Augustynowicz (red.), W Goleszynie ludzie piszą, Goleszyn 1996.

  • Ks. A. Zakrzewski, Zachować od zapomnienia, Goleszyn 1999.

  • W.M. Gańko, K. Tomaszewska, A. Zakrzewski, Goleszyńskie kalendarium 1901 – 2001, Płock 2002.

  • A. Zakrzewski, Samorządowa Gmina Sierpc, Goleszyn 2002.

  • W.M. Gańko, Ze szkolnej ławy – obudzić pamięć, Płock 2005.

  • W.M. Gańko, Szkoła Podstawowa w Goleszynie, Płock 2008.

  • Ks. A. Zakrzewski, Zawsze wierni, Płock 2013.

29 maja 2010r. odbyło się uroczyste nadanie Szkole Podstawowej w Goleszynie

imienia „Polskich Noblistów”.

POLSCY LAUREACI NAGRODY NOBLA

Maria Skołodowska-Curie (1903 i 1911)

Urodziła się w Warszawie, 7 listopada 1867 roku. Sławę zdobyła poprzez odkrycie nowych pierwiastków polonu i radu. Dwukrotnie znalazła się w gronie laureatów Nagrody Nobla. W 1903 roku, wspólnie z mężem, za odkrycie polonu i radu. W 1911 roku za wyodrębnienie w stanie czystym radu i radu w stanie metalicznym. Zmarła 4 lipca 1934 roku w sanatorium na południu Francji. Pochowano ją na niewielkim cmentarzu pod Paryżem.

Henryk Sienkiewicz (1905)
Urodził się w 1846 roku. W swojej twórczości poruszał problemy społeczno-obyczajowe. Pretekstem dla przyznania mu Nagrody Nobla był jego wielki międzynarodowy sukces w postaci powieści "Quo Vadis" (1896 rok). Sienkiewicz zmarł 15 listopada 1916 roku w szwajcarskim Vevey. W 1924 roku sprowadzono uroczyście jego prochy do polski oraz dokonano jego ponownego pogrzebu w warszawskiej katedrze św. Jana.

Władysław Reymont (1924)
Urodził się w 1867 roku. Od 1882 roku pisał wiersze. Następnie zadebiutował jako dziennikarz i nowelista. Wiele swoich opowiadań poświęcił wydarzeniom rewolucyjnym. Literacką Nagrodę Nobla otrzymał za wielkie arcydzieło - epicką powieść "Chłopi". Reymont zmarł 5 grudnia 1925 roku w Warszawie. Pochowano go na cmentarzu powązkowskim. Jego serce zostało wmurowane w filarze kościoła św. Krzyża.

Czesław Miłosz (1980)
Urodził się w 1911 roku. Otrzymał wiele nagród międzynarodowych, a także doktoraty honorowe różnych uniwersytetów. Publikowane książki Miłosza były zakazane przez władze PRL, od 1980 można było je wydawać legalnie.

W swojej poezji łączył różne tradycje literackie i kulturowe - klasycyzm, romantyzm oraz współczesne prądy. Zmarł po ciężkiej chorobie pod koniec roku 2004.

Lech Wałęsa (1983)
Urodził się w roku 1943. Od 1967 pracował jako elektryk w Stoczni Gdańskiej im. W.I. Lenina. Na I zjeździe delegatów NSZZ Solidarność wybrano go na przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ. W 1990 roku na II zjeździe NSZZ Solidarność został wybrany na przewodniczącego związku. W latach 1990-95 pełnił urząd Prezydenta RP. W 1983 uhonorowany został Pokojową Nagrodą Nobla. Jest oficerem francuskiej Legii Honorowej i Doktorem honoris causa kilkunastu uniwersytetów.

Wisława Szymborska (1996 - 2012)
Urodziła się w 1923 roku w Bninie. W 1953-1981 pracowała w redakcji Życia Literackiego, gdzie przez wiele lat kierowała działem poezji. W latach 1981-1983 w zespole redakcyjnym miesięcznika Pismo w Krakowie. 11 marca 1998 roku Wisława Szymborska otrzymała honorowe obywatelstwo Miasta Krakowa. W 2001 roku dostała Dyplom Honorowego Członka Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury. W 1996 roku otrzymała Literacką Nagrodę Nobla za "poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości". Zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie.