stat longinqua et pristina mí via,
roscida cantú,
quam domum apud caritam
somnó ego saepe sequor.
tantum hanc tríví sémitam ut,
immó, iam sine lúce
cognóví lapidés
máceriásque humilés;
flórigerárum vítium agrí
neque eró immemor umquam,
nec lúcis quae aurescit
super omni quod est.
formam curvátam quae arvas
amplectitur opto.
flóridum olórem éjus,
sícut amantis, amó.
terram, quam careó,
sí rursus tangerem amoenam;
in clívós istós
sí caput allocerem.
quot montés, quantum mare
transeam ut ambulem in illá?
tot stellae caelo,
tantum amor est animó.
quís maculam vidit
in lúnae facié radiántis,
aut únum vitium
quí in medió decore.
té careó, montés nebulís sícut coöpertós
flórésve occísás frígore firmó hiemis.
sed vér et flórés animat nebulásque perúrit;
quae tibi ut adventum, déliciae, decorent.
vátés dé músís, ac nóbís, carmina cantant
ante dé amóre meó, jamque cupídine sunt.
praeditió tua mí, etsi audítú tibi suávis,
nunc nocet, et melos hóc, quod canitur, mihi acet.
cur tibi carmina conficio,
cum linquis, amor, mé?
quod mí pulchrum est,
sic igitur tibi do.
nos omnés aliquid pulchrí,
ultimé ut habeámus,
ex hác turpí inter nós,
Amor, ré vetere.
sí conscíre velís hominum rem,
tum moriendum est
sólum ape té morsó,
mel datur ut sapiás
quantum ínquírís mí,
té ódi in corde ipsius véré.
quantum, déliciae,
té ólim amávi egó.