Pruszków, 19 października 2024 r.

Słowo o muzyce i Orkiestrze wygłoszone podczas koncertu z okazji 50-lecia jej działalności

Prowadzący koncert: Paweł Gąsiorowski

Pierwsza część

Szanowni Państwo, Zespół „Quo Vadis” powitał nas Sygnałem Orkiestry, który został napisany przez naszego dyrygenta Jana Kilarskiego, a osnuty jest na motywie pieśni „Chrystus Vincit”.

Bardzo nam miło powitać Państwa na koncercie jubileuszowym z okazji 50-lecia Działalności Orkiestry Dętej „Quo Vadis” przy Parafii pod wezwaniem św. Kazimierza Królewicza w Pruszkowie. Witamy serdecznie wszystkich zaproszonych i przybyłych gości, a szczególnie członków Orkiestry, jej dyrygenta Jana Kilarskiego, obecnego i byłych księży Opiekunów Orkiestry, Rodziców na czele z szczególnie zasłużonymi dla jej rozwoju: Państwem Ireną i Krystynem Gizami, Państwem Marią i Tadeuszem Gąsiorowskimi, Panią Małgorzatą Kłopocką. Miło jest nam również gościć na tej uroczystości Pana Adama Malcherka kapelmistrza drugiej z naszego miasta orkiestry dętej „Pruszkowianka” z małżonką, Pana Jana Buczyńskiego organistę i dyrygenta Chóru Parafialnego „Lira”. Witamy też wszystkich naszych kolegów muzyków, którzy swoim graniem niejednokrotnie wspierali i ratowali nasze występy. Miło nam również, ze są z nami księża pracujący w tutejszej Parafii, siostry eucharystia, z s. Magdaleną i s. Sabiną, które przez wiele lat współpracowały z naszą Orkiestrą. Miło nam gościć przedstawicieli grup parafialnych, parafian i wszystkich przybyłych.

Kiedy zastanawiamy się z czym nam kojarzy się orkiestra, a dziś szczególnie z okazji jubileuszu - orkiestra dęta, to pierwsze co przychodzi nam do głowy, to oczywiście - z muzyką. Faktycznie wszystko zaczęło się od muzyki. Posłuchajmy co napisał o tych początkach Franciszek Kwasiborski w artykule pt. „Przyczynki do dziejów parafii św. Kazimierza w Pruszkowie” zamieszczonym w Przeglądzie Pruszkowskim nr 1 z 1988 roku.

„W latach ostatnich powstała w parafii inna jeszcze inicjatywa księdza proboszcza, a mianowicie stworzenia zespołu muzycznego p.n. „Quo Vadis". W początkowym okresie tylko kilku sygnalistów wykonywało hejnał na odsłonięcie i zasłonięcie obrazu Matki Bożej, później zaś zespół ten powiększył się znacznie i stanowi obecnie orkiestrę parafialną. Dzięki wysiłkom pierwszego opiekuna tego zespołu ks. Tomasza Króla, wikariusza w parafii pruszkowskiej do roku 1975, a później entuzjasty tego zespołu ks. Mariana Kasztalskiego do roku 1983, zespół ten stale doskonalił się oraz czynił postępy organizacyjne i muzyczne. Również zaangażowanie od września 1977 r. utalentowanego kapelmistrza Władysława Daniłowskiego wniosło do zespołu muzycznego racjonalną naukę gry, zwłaszcza dla dzieci od 9 lat — ich sposobienie do właściwego trzymania instrumentu, a także sporządzania i korzystania z nutowego zapisu. Stałe powiększanie repertuaru muzycznego i nauka wielu melodii — nie tylko zresztą religijnych — była zachętą dla chłopców i dziewcząt do wstępowania na członków zespołu, nawet niekiedy z własnym instrumentem, co pozwoliło na zwiększenie zespołu do ok. 30 osób. […] Kończąc rozdział o zespole muzycznym „Quo Vadis" należy jeszcze dodać, że zespół ten posiadał w swym repertuarze rozpisanych na nuty ok. 40 pieśni ze śpiewnika kościelnego, 20 kolęd i ok. 30 utworów świeckich (np.: marsze, wiązanki, uwertury, walczyki, polki itp.), granie których stanowiło dla uczestników zespołu dodatkową zachętę do nauki gry. […] I wreszcie coś o dyrygencie: p. Władysław Daniłowski posiadał średnie wykształcenie muzyczne od roku 1935, a w latach 1958/61 uczęszczał na Wydział Muzykologii Uniw. Warsz. W okresie przedwojennym 1937-39 był dyrygentem orkiestry wojskowej w Stanisławowie. W późniejszym okresie był też dyrygentem orkiestry kolejowej w Piasecznie, a także orkiestry strażackiej w Nowej Woli k. Piaseczna. Uczestniczył wielokrotnie w organizowanych przeglądach orkiestr dętych zdobywając wiele nagród i wyróżnień. Zajęcia muzyczne z pruszkowskimi dziećmi i młodzieżą gorąco odczuwał i cieszyło go to, że z grona 33 członków „Quo Vadis" aż dziewięć osób zdało egzaminy do szkół muzycznych i dalej kształci się muzycznie.”

Kto z pośród najstarszych członków orkiestry nie pamięta wyjątkowych utworów religijnych takich jak „Hymn do Boga”, czy „O Sanctissima”, wykonywanych w kościele podczas nabożeństw, jak również starych przebojów rozrywkowych: „Humoreska nad rzeką”, „U wujaszka w gabinecie”, „Tango La Paloma” i wiele innych, którymi tak często dyrygował śp. Władysław Daniłowski, zwany przez orkiestrantów ciepło „Dulkiem”. Kto z nas widzi przed swoimi oczami odgrywane przez niego scenki, podczas prób, do stale powtarzanych opowieści o jego walkach bokserskich, przygodach kawaleryjskich lub historię o koncercie w radio, podczas którego p. Władysławowi pękły usta i krew się lała, a On grał do samego końca. Piękne wspomnienia …

Z tego czasu warto jeszcze przypomnieć jedno wydarzenie z roku szkolnego 1980/81. To szczególne chwile, to czas nadziei na lepszą przyszłość. W Gdańsku utworzyła się „Solidarność” w tym roku zaistniała, na stałe, nowa tradycja – Msza Św. w intencji Ojczyzny, na którą gromadzili się robotnicy zakładów pracy całego miasta. 16 maja orkiestra „Quo vadis” wzięła udział we Mszy Św. odprawianej w zakładzie „Ołówkowa”. Fakt ten wart jest odnotowania jeszcze z jednego powodu – zaproszono zespół parafialny, choć istniały zakładowe orkiestry dęte, co świadczy o tym, że przez te kilka lat zespół „Quo vadis”, osiągnął wyższy poziom niż inne orkiestry dęte miasta Pruszkowa.

Za chwilę usłyszą Państwo, pierwszy utwór zaaranżowany specjalnie dla orkiestry Quo Vadis w 1985 roku, przez następcę śp. Władysława Daniłowskiego, obecnego dyrygenta Jana Kilarskiego. Jest to utwór „Boża radość”. Następnie Zespół wykona wiązankę piosenek pielgrzymkowych, na którą złożą się następujące utwory: „Czy wy wiecie”, „Ruszaj, ruszaj, ruszaj tam”, „Niechaj z nami będzie Pan”, „Idzie mój Pan”, „Oto jest dzień”, „Bo ja mam radość” i „Glory, glory, alleluja!”. „Bukiet” tych piosenek został zaaranżowany na Festiwal „Maria Carmen” w Górce Klasztornej i tam po raz pierwszy wykonany. Zapraszamy! Gra Zespół Quo Vadis.

Druga część

Kiedy zadamy sobie pytanie czym jest orkiestra, to oprócz muzyki, na myśl nam przychodzą muzycy – ludzie, którzy tworzą orkiestrę i grają na różnych instrumentach. Dla wielu naszych kolegów Orkiestra Dęta „Quo Vadis” była katalizatorem talentu i dzięki jej wpływowi rozpoczęli naukę w szkołach muzycznych oraz studia muzyczne. Poprzez Zespół przewinęło się ponad 50 osób, a wiele z nich gra lub grało zawodowo w różnych zespołach na terenie całego kraju. Orkiestrę prowadzili śp. kapelmistrzowie: Jerzy Sikorski, Juliusz Pachlewski, Jakub Mroczek, czy wspominany już Władysław Daniłowski. Dyrygentem od 1985 roku jest Jan Kilarski, absolwent Akademii Muzycznej w Warszawie, organista i aranżer, który dla naszego Zespołu napisał ponad 200 utworów, które stanowiących jego repertuar. Są to przede wszystkim pieśni kościelne, bo Orkiestra jest zespołem parafialnym i jej zadaniem jest uświetnianie swoją muzyką mszy i innych uroczystości kościelnych oraz muzyczny udział w procesjach. W repertuarze znajdują się również piosenki religijne i pielgrzymkowe, które stały się znakiem rozpoznawczym Zespołu i były wykonywanie na festiwalach, placach i ulicach oraz wszędzie tam gdzie ludzie chcieli słuchać naszej Orkiestry. Oddzielną grupą są polskie kolędy i pastorałki, których jest w repertuarze ok. 50. Co ciekawe Jan Kilarski opracował również pokaźną liczbę utworów świeckich, takich jak: utwory patriotyczne, przeboje muzyki klasycznej i rozrywkowej. Warto tu wspomnieć składankę utworów Wolfganga Amadeusza Mozarta nazwaną żartobliwie „Mozardętia”, czy kompilację utworów zespołu The Beatles.

Jeżeli mówimy o ludziach, tworzących orkiestrę, to musimy powiedzieć o relacjach łączących tych ludzi. Dla wielu członków Zespołu Orkiestra była i jest nie tylko pasją, ale także miejscem, gdzie nawiązywały się przyjaźnie, które trwają do dziś. Była również „swatką”, bo z jej grona oraz osób w jakiś sposób z nią związanych, powstały dwa małżeństwa: Państwa Kłopockich i Państwa Ganców. Miała również wpływ na wiele rodzin, bo w grały w niej bez mała całe klany: Redlińskich – bracia Grzegorz i Jacek, Gąsiorowskich- siostry Anna, Ula oraz ich brat Paweł (czyli ja), Siostry Majchrzak - Anna i Dorota, Dobromysławskich – bracia Paweł i Marek oraz ich siostra Elżbieta, Bracia Tkaczykowie – Krzysztof i Darek, Włodarskich – ojciec Wiesław i syn Krzysztof oraz największy Gizowie – bracia Zbigniew i Krzysztof, córka Marta i syn Mateusz, tego ostatniego.

Wspominając ludzi nie możemy zapomnieć członków orkiestry, których już obok nas nie ma: Grzegorz Redliński – trębacz, Anna Gąsiorowska – Rawicka – klarnecistka, Wiesław Włodarski – perkusista. Wspominamy też naszego założyciela ks. Infułata Jana Górnego, naszego opiekuna orkiestry ks. Tomasz Króla. Siostrę Eucharystkę Agatę Paliwodę, która współpracowała z nami przez wiele lat, gdy była organistką w tutejszej Parafii,

Orkiestra to także szkoła życia, która kształtuje charakter i uczy współpracy, ale też stwarza okazje do psot i żartów. Kiedy Orkiestra nosiła przydomek Młodzieżowa, zdarzało się ich sporo i nie wszystkie da się przytoczyć, ale przykłady jak najbardziej. Wrzucenie do helikonu jagodzianki, która w nim utknęła, a kolega trzy miesiące się denerwował, że nie ma formy i strasznie mu ciężko grać. Spuszczanie powietrza z materaca podczas noclegu w czasie orkiestrowego wyjazdu wakacyjnego. Wyjęcie śledzi od namiotu, gdy koledzy spali w środku. Czy podanie kolegom z ostatniego rzędu (zwykle byli to tubiści) złej nazwy utworu, który za chwilę miał Zespół wykonać na scenie itp.

Za chwilę usłyszymy: piosenki „Chwalimy Pana dziś” i „Muszę więcej modlić się” oraz wiązankę „Dym z jałowca”, „To szczęśliwy dzień”, „Jezus Chrystus”, „Alleluja, Glory Alleluja”. Gra Zespół „Quo Vadis”.

Trzecia część

Każda orkiestra musi mieć swoje miejsce, „swój dom”. Musi być ktoś, kto jest jej mecenasem, wspiera ją materialnie, organizacyjnie i zapewnia to wszystko, czego orkiestrze potrzeba. A nie jest to niestety mało.

Miejscem naszej Orkiestry jest Parafia św. Kazimierza Królewicza w Pruszkowie. Tu orkiestra powstała, założona przez ówczesnego Proboszcza śp. ks. Jana Górnego. Prawie wszyscy członkowie Zespołu pamiętają jak Ksiądz Jan dbał o nas, nawet wtedy kiedy był już tylko rezydentem, emerytem. Zawsze kiedy nas widział podchodził i pytał się jak sobie radzimy, czy są próby. Dobrze pamiętamy również dzień 27 grudnia każdego roku, w jego imieniny, gdy wraz z chórem parafialnym zbieraliśmy się śpiewaliśmy i graliśmy dla niego.

Jeżeli Ojcem Chrzestnym naszej Orkiestry był ks. Proboszcz Jan, to matkami chrzestnymi muszą być panie z Kół Żywego Różańca z tutejszej Parafii, które za swojej składki zakupiły Zespołowi pierwsze instrumenty. Opiekę duchową, organizacyjną oraz wspólne wyjazdy zapewniali nam księża opiekunowie Orkiestry, Byli to: śp. ks. Tomasz Król, ks. Marian Kasztalski, ks. Prałat Mirosław Piszczatowski, ks. Andrzej Dybek, ks. Bogdan Sankowski, ks. Kanonik Maciej Kurzawa, ks. Prałat Andrzej Krynicki, ks. Kanonik dr hab. Tomasz Stępień oraz obecnie ks. Prałat Marian Mikołajczak – proboszcz Parafii. Prawie wszyscy księża są tu razem z nami.

Opiekunem naszej Orkiestry od 1984 roku był również Pan Krystyn Giza, który wspierał księży i dyrygentów oraz reprezentował rodziców członków Orkiestry, gdy nosiła przydomek młodzieżowa. Aktywnie włączali się w pracę z młodzieżą również Państwo Maria i Tadeusz Gąsiorowscy, Pani Irena Giza oraz Pani Małgorzata Kłopocka, którzy są tu pośród nas.

Teraz ze specjalną dedykacją dla wymienionych osób usłyszymy dwie wyjątkowo pogodne piosenki „Ho abbandonato” i „Bo miłość imię Twe”.

Czwarta część

Prawie każda orkiestra ma swoje sukcesy, którymi warto się pochwalić. W przypadku Orkiestry „Quo Vadis” jest to dziewięciokrotny udział, we wspomnianym wcześniej Festiwalu Muzyki Religijnej „Maria Carmen” w Górce Klasztornej niedaleko Bydgoszczy w latach 1986 – 1994. Na pomysł uczestniczenia w tym wydarzeniu wpadł Jan Kilarski, który brał w nim wcześniej udział ze swym Zespołem „Raj”. Oddajmy głos Jankowi i posłuchajmy co napisał o tym w swojej pracy magisterskiej pod tytułem "15-lecie Młodzieżowej Orkiestry Dętej "Quo vadis" w Pruszkowie" napisanej pod kierunkiem st. wykładowcy Feliksa Kosińskiego w 1989 r., w Akademii Muzycznej w Warszawie.

„Zanim rozpocząłem pracę z orkiestrą „Quo Vadis” wielokrotnie brałem udział w różnych festiwalach piosenki religijnej. Nie przypuszczałem jednak, że wrażenia, jakie zostały we mnie po pierwszym festiwalu w Górce Klasztornej (lipiec 1983), będą miały ogromny wpływ na rozwój moich zainteresowań. Gdy w 1985 roku zająłem się orkiestrą „Quo Vadis”, nie przestawałem myśleć o repertuarze „festiwalowym” w takim opracowaniu, aby pociągało ono do śpiewania.

Najpierw jednak musiałem przekonać wiele osób o przydatności orkiestry dętej na „święcie” piosenki. Muszę przyznać, że spotkałem się z niechęcią ze strony organizatorów.

Dużą pomoc i zaufanie okazał mi w tym czasie pierwszy kierownik festiwalu „Maria Carmen” w Górce Klasztornej, ks. Jan Czekała – organizując i pilotując nasz pierwszy występ. Okazało się, że młodzież z wielkim aplauzem przyjęła koncert „Quo Vadis”, nagradzając orkiestrę gromkimi brawami, co było dla niej czymś, czego dotąd nigdy nie doświadczyła (w kościołach w Polsce nie ma zwyczaju klaskania po koncertach). Od tej pory miał swój „wielki finał” podczas kolejnych festiwali w Górce Klasztornej. Orkiestra zyskała sobie uznanie w gronie fachowców – organizatorów festiwali tego typu. Dlatego zapraszana jest z koncertami na przeglądy piosenki religijnej, konkursy, spotkania z młodzieżą.

[…]  Chciałbym jeszcze na podsumowanie pracy wspomnieć o bardzo wzruszającym i sympatycznym wydarzeniu jakie miało miejsce po jednym z koncertów na festiwalu w Górce Klasztornej. Podszedł do mnie starszy pan (jak się potem okazało, były kapelmistrz nie istniejącej już miejscowej orkiestry dętej), który ze łzami w oczach dziękował mi za ten koncert, za to, że istnieją jeszcze takie orkiestry, że gra w nich sama młodzież, że jest jeszcze nadzieja, iż tradycja orkiestr dętych nie umarła.”

Inne festiwale i konkursy, w których Zespół brał udział to:

Przegląd Pieśni Religijnej Cantate Deo „Żoliborz 88”, po którym został zaproszony do udziału w konkursie – Festiwal Piosenki Religijnej „Sakrosong Warszawski”. Orkiestra zdobyła II miejsce i nagrodę ufundowaną przez Kurię Warszawską.

Ogólnopolski Festiwal Piosenki Religijnej "Serce Dzieciom" w Nowej Wsi Wielkiej k. Bydgoszczy w 1995 roku.

Kolejnym sukcesem Zespołu było nagranie trzech kaset z utworami religijnymi, pielgrzymkowymi oraz polskimi kolędami. Były to czasy kiedy najbardziej popularnym nośnikiem muzyki były kasety audio. Dla Orkiestry zupełnie nowym doświadczeniem była praca w studio nagraniowym. Ze względu na ograniczone środki wszystkie nagrania powstały jako praca zaliczeniowa studenta reżyserii dźwięku na Akademii Muzycznej w Warszawie. Niestety sala koncertowa była dostępna wyłącznie w nocy. Myślę, że wszyscy z sentymentem wspominają te całonocne sesje.

W tym miejscu warto powiedzieć kilka słów o człowieku wielu talentów, obecnym w pośród nas Tomku Golisie, naszym trębaczu, a jednocześnie osobie bardzo utalentowanej plastycznie. W czasach, o których opowiadam, studencie Wydziału Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych. To jemu Orkiestra zawdzięcza opracowanie graficzne wszystkich okładek wydanych kaset, które możemy podziwiać na wyświetlanej prezentacji. Tomek również zaprojektował znak graficzny Orkiestry i przepiękne czerwone bluzy orkiestrowe, w których tak wyjątkowo prezentowaliśmy się podczas wszystkich naszych występów. Proszę pamiętać, że były to czasy, kiedy niestety nie można było wejść do sklepu i po prostu wybrać to co nam było potrzebne lub zamówić przez Internet. Wszystko trzeba było zorganizować, wybrać z dostępnych, ale przaśnych materiałów, zamówić i dopilnować szycie, aby całość wyglądała jak najlepiej. Tomasz był w swoim żywiole i nie szedł na żadne kompromisy! Dziękujemy Ci Tomku!

Wyjątkowym sukcesem i przeżyciem duchowym była możliwość grania dla Ojca św. Jana Pawła II. W pięćdziesięcioletniej historii Orkiestry zdarzyło się to, aż cztery razy. Podczas Jego pierwszej pielgrzymki do Polski w 1979 roku zostaliśmy zaproszeni do uczestnictwa w spotkaniu Papieżem w sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Warszawie. Również Orkiestra zapewniała oprawę muzyczną, akompaniując chórom warszawskim, w czasie uroczystych Mszy św. odprawianych przez Ojca Świętego Jana Pawła II podczas pielgrzymek do Ojczyzny. W 1991 roku była to Msza św. na Agrykoli w Warszawie oraz Msza św. na Placu Piłsudskiego w 1999 roku. Jednym z najbardziej niezwykłych momentów w historii Orkiestry była trzytygodniowa pielgrzymka do Włoch w 1989 roku. 24 sierpnia 1989 r, przy udziale tysiąca pielgrzymów z Polski na dziedzińcu letniej rezydencji papieskiej w Castel Gandolfo, Orkiestra dała godzinny koncert dla Ojca Świętego Jana Pawła II. Zespół zgrał wiązankę melodii pielgrzymkowo – religijnych oraz tradycyjnych i ludowych, w tym utworów krakowskich. Jan Paweł II aż trzykrotnie prosił o „bis”. Na zakończenie audiencji Ojciec Święty wpisał się do kroniki Zespołu i zrobiono pamiątkowe zdjęcia. To były chwile, które na zawsze pozostaną w naszej pamięci.

Wspomnienia moglibyśmy snuć jeszcze bardzo długo. Pewnie do samego rana. Niestety musimy kończyć. Polecamy wszystkim zainteresowanym naszą stronę internetową www.orkiestraquovadis.pl, gdzie znajdują się szczegółowe informacje, zdjęcia, dokumenty i filmy.

Formalnie rzecz biorąc Orkiestry Quo Vadis już nie ma. Trudno nazwać grupę składający się z ośmiu muzyków orkiestrą. Raczej powinniśmy mówić już o Zespole Quo Vadis, chyba że ten jubileusz poruszy czyjeś serce i będzie nas więcej. Zapraszamy!

Przypomnijmy sobie jak to dawniej bywało. Zapraszamy Jana Kilarskiego do dyrygowania Zespołem. Na koniec koncertu usłyszymy dwie piosenki: „Nie nam lecz Twemu imieniu” oraz „Śpiewaj hosanna”.

Przed Państwem Zespół Quo Vadis i Jan Kilarski.

Zakończenie

Szanowni Państwo, serdecznie dziękujemy wszystkim przybyłym na ten niecodzienny jubileusz 50-lecia Działalności Orkiestry Dętej Quo Vadis. Szczególnie nam miło, że tak licznie przybyli członkowie Zespołu ze swoimi rodzinami. Dziękujemy obecnym księżą opiekunom Orkiestry. Dziękujemy proboszczowi ks. Prałatowi Marianowi Mikołajczakowi za współorganizację całej uroczystości. Bóg zapłać wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że ta uroczystość mogła się odbyć.

Dziękujemy Zespołowi Quo Vadis, który dziś dla nas grał pod kierownictwem Krzysztofa Marciniaka – trąbka. Pozwolę sobie przedstawić poszczególnych muzyków:

Marta Giza – flet poprzeczny, Aleksandra Makowska i Piotr Kasza – trąbki, Krzysztof Giza i Krzysztof Włodarski – tenory, kontuzjowany, ale niezniszczalny Paweł Kasza – puzon i Arkadiusz Stefan – tuba.

Jan Kilarski – dyrygent i aranżer wszystkich dziś zagranych utworów.

Oraz ja – Paweł Gąsiorowski - prowadzenie koncertu.

Na sam koniec zapraszamy wszystkich członków Orkiestry, księży opiekunów i rodziców do wspólnego zdjęcia.

Przemówienie wygłoszone podczas obchodów Pięćdziesięciolecia Działalności Orkiestry Dętej „Quo Vadis” przez jej dyrygenta Jana Kilarskiego

Pruszków 19 października 2024 r.

Szanowni Państwo, wielce szanowni Goście, kochani orkiestranci.

Rok 1979. Orkiestra Quo vadis gra dla papieża Jana Pawła II podczas pierwszej pielgrzymki papieża do Ojczyzny, w kościele Matki Bożej Łaskawej(tym obok Katedry św Jana).

W innym miejscu (z parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Piastowie) wyrusza pieszo na spotkanie z Janem Pawłem II, grupa młodych ludzi - ok. 40 osób. Tą grupą młodzieży opiekuje się ks. Andrzej Dybek-  wikariusz parafii oraz kilku tegorocznych maturzystów (w tym także ja) - wspierających ks. Andrzeja.

Całą noc siedzieliśmy na asfalcie, w wyznaczonych sektorach na ul. Miodowej. Pamiętam bardzo dobrze to spotkanie papieża z młodzieżą i głębokie, piękne przeżycia... Potem wróciłem do domu i uczestniczyłem (już przed TV), we Mszy św. na placu Zwycięstwa, gdzie wybrzmiały te znamienne słowa” Niech zstąpi Duch Św. i niech odnowi oblicze ziemi... tej ziemi.”

Dlaczego o tym mówię? Co ma to wspólnego z Jubileuszem orkiestry Quo vadis? Otóż, po kolei…. Wszystko co wydarzyło się później, w pewnym sensie, było związane z osobą ks. Andrzeja Dybka. Gdy w czerwcu 1979 został On przeniesiony z Piastowa do parafii w Podkowie Leśnej potem do Skierniewic, ze Skierniewic do Pruszkowa... i tak dalej i dalej, ja jakoś zawsze starałem się Go odwiedzać - tam gdzie był, i pomagać w różnych Jego inicjatywach duszpasterskich. Dzięki Niemu, pierwszy raz w życiu, w wieku 18-stu lat, pojechałem na wakacje w góry - Tatry wysokie, z grupą młodzieży pod opieką ks. Andrzeja. Później, już jako pomocnik „szefa” - bo tak się kazał nazywać, wyjeżdżałem, wiele razy przez następne lata. W tzw. międzyczasie w 1983 roku , zdawałem do Akademii Muzycznej (dzisiejszy Uniwersytet Muzyczny im. F. Chopina w Warszawie), zdałem wszystkie egzaminy na wszystkich etapach egzaminów wstępnych i gdy pojechałem zobaczyć, czy jestem na liście przyjętych - niestety nie było mnie tam!! Dowiedziałem się, od jednego z egzaminatorów, że interweniował w mojej sprawie I sekretarz PZPR na uczelni, aby usunięto mnie z listy przyjętych na studia. I tak moje plany legły w gruzach, a zaczęło się coś zupełnie innego, w moim głębokim odczuciu coś, co nazwałbym teraz planem Pana Boga.

Natychmiast, jesienią 1983 r. zostałem wcielony na 2 lata, do wojska. Tam, w Twierdzy Modlin często słyszałem z ust sierżanta słowa cyt. „ Kilarski ja tobie te muzykie wybiję z głowy”.

Nie udało się! Pół roku później, w bardzo ciekawych okolicznościach, zostałem przeniesiony do Orkiestry Reprezentacyjnej WOW. Nauczyłem się tam grać na tubie oraz poznałem na własnej skórze, czym w swej istocie jest orkiestra dęta.

Pod koniec służby wojskowej zostałem wezwany do kapelmistrza orkiestry. Otrzymałem polecenie skontaktowania się z tokiem studiów Akademii Muzycznej w Warszawie. Czekała tam na mnie bardzo ważna informacja; że zaliczono mi wszystkie zdane wcześniej egzaminy, że muszę natychmiast złożyć podanie, uzupełnić dokumenty, aby w roku akademickim 1985/1986 rozpocząć studia.

Gdy podzieliłem się tą wspaniałą wiadomością z ks. Andrzejem (był w tym czasie wikarym w parafii w Pruszkowie), od razu zapytał, czy nie podjąłbym się kierowania młodzieżową orkiestrą dętą „Quo Vadis”, bo akurat nie mają dyrygenta. Było to dla mnie nie lada wyzwanie. Po solidnym przemyśleniu, zgodziłem się i już we wrześniu 1985 roku pojawiłem się w orkiestrze jako nowy dyrygent. Pierwsze nasze próby były związane z utworami z tzw „małych zeszytów”. Moja wyobraźnia muzyczna podpowiadała mi zupełnie inne brzmienia, daleko różniące się od stylu tamtych utworów. Zacząłem pisać własne aranżacje i opracowania. Nawiasem mówiąc byłem jedynym studentem na roku, który wykonywał zadania - prace domowe nie tylko po to, aby uzyskać ocenę do indeksu, ale żeby całą nabytą wiedzę i umiejętności, natychmiast wykorzystywać w pracy z orkiestrą.

I tak, niepowodzenie, które wydawało się zaprzepaszczeniem moich planów i dramatem , stało się dźwignią do osobistego rozwoju i wielu późniejszych sukcesów.

Od 1989 roku do tej pory, jestem nauczycielem i dyrygentem w PSM Ist. im. H. Wieniawskiego w Warszawie. To co zaczęło się w pracy z orkiestrą „Quo Vadis” (dyrygowanie, próby, pisanie opracowań utworów) przeniosło bezpośrednio się na moją pracę w szkole muzycznej.

Orkiestrze „Quo Vadis” zawdzięczam wiele wspaniałych chwil  a szczególnie: Koncert dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo, Koncerty w Górce Klasztornej”. Później - przygotowanie autorskich opracowań oraz uczestniczenie we Mszach św. sprawowanych przez Jana Pawła II w roku 1991 na Agrykoli raz 1999 na placu Józefa Piłsudskiego (dawny plac Zwycięstwa).

Zdaję sobie sprawę, że nic by się z tego wszystkiego nie wydarzyło, gdyby nie wspaniali ludzie, z którymi miałem zaszczyt pracować. Szczególnie dziękuję Arkowi Stefanowi za przygotowanie Jubileuszu oraz Krzysztofowi Marciniakowi, wszystkim, którzy mimo wielu trudności, grają w orkiestrze, są do tej pory, oraz tym którzy byli w orkiestrze wcześniej - na różnych etapach naszej wspólnej historii, a także tym, którzy dołączyli do zespołu niedawno, braciom Piotrowi i Pawłowi oraz Oli. - Bardzo, z całego serca – dziękuję!!!

Materiały archiwalne znalezione podczas eksploracji
z okazji 50-lecia Quo Vadis

Zdjęcia mniej poważne, ale równie prawdziwe.