Даўно заўважана: “Настаўнiк – прафесiя ад Бога, а ўсе астатнiя – ад настаўнiка”. Хтосьцi засумняваўся ў гэтым, маўляў у нашым iмклiвым жыццi прафесiя настаўнiка страчвае былую святасць. А я не сумняваюся, бо ёсць настаўнiкi, якiя за 40-50 гадоў педагагiчнай дзейнасцi не страцiлi цiкавасцi да прафесii, не згасла iх любоў да дзяцей, не патухлi ў вачах iскрынкi радасцi.

Жыццёвы шлях настаўнiцы Вялiчкавiцкай cярэдняй школы Галіны Уладзіміраўны Аляхновіч (Саладкевіч) пачаўся ў вёсцы Лусцічы Докшыцкага раёна Віцебскай вобласці. Сям’я была мнагадзетная, пяцёра дзяцей у сям’і, бацькі працавалі ў калгасе. Жылі сціпла. Падчас не было самага неабходнага. Але ж заўжды ў хаце былі газеты і кнігі. І была вялікая павага бацькоў да настаўнікаў. Закончыўшы школу, паступіла ў Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя А.М. Горкага на філалагічны факультэт. Самыя цёплыя і светлыя ўспаміны аб гадах вучобы ў інстытуце. Незабыўныя экскурсійныя паездкі ў Ясную Паляну на радзіму Л.М. Талстога, у Міхайлаўскае на радзіму А.С. Пушкіна, у Вязынку да Купалы. Наталялася прага ведаў.

Па накіраванні дзяржаўнай камісіі Галіна Уладзіміраўна прыехала працаваць у Салігорскі раён. Было многа ўражанняў. Іншая прырода, палеская, крыху іншы ўклад жыцця. Але ж адчула адразу: што тут свая. Адчула шчырасць, добразычлівасць. Памятае хваляванне перад першым урокам. У інстытуце было жаданне як мага больш пазнаць, а прыйшла настаўнікам у клас – жаданне як мага больш даць дзецям.

Выйшла замуж, нарадзілася трое дзяцей – клопату многа. Але ніколі не дазваляла сабе расслабіцца.

У 1996 годзе, калі сын вучыўся на першым курсе універсітэта, а дзяўчынкі былі яшчэ школьніцамі, у сям’ю прыйшло гора: пасля цяжкай хваробы памёр муж. Галіна Уладзіміраўна вырашыла адразу: асабістае жыццё на гэтым закончана. Засталася любімая работа, застаўся святы мацярынскі абавязак. Што змагла даць дзецям? Стварыць умовы для вучобы, інтэлектуальнага развіцця, самаадукацыі. Успомнілася мудрая педагогіка бацькоў-сялян, якія імкнуліся запоўніць душу дзяцей добрымі пачуццямі, самі заўважалі прыгожае вакол і звярталі на гэта ўвагу дзяцей.

Даў Бог сілы выжыць. Цёплая атмасфера ў школе, падтрымка калег, надзейных сяброў, разуменне i адсутнасць матэрыяльных патрабаванняў з боку дзяцей, іх жаданне вучыцца, пазнаваць новае. Вялікай падтрымкай было тое, што ўсе трое вучыліся і атрымлівалі вышэйшую адукацыю за кошт бюджэтных сродкаў.

Галіна Уладзіміраўна 44 гады выкладае рускую мову і літаратуру. Жыццёвае правіла настаўнiцы: шукай, адчуй з маладых гадоў, якая справа табе да душы. Выбраўшы прафесію, трэба імкнуцца пазнаць усе таямніцы майстэрства. Вельмі паважае чалавека, кім бы ён ні працаваў, калі ён высокі прафесіянал, улюблёны ў сваю працу. Вельмі радуецца Галіна Уладзіміраўна, калі хтосьці з яе вучняў звязвае свой лёс с педагогікай. Быць настаўнікам – гэта вялікая адказнасць перад вучнямі, перад грамадствам, дзяржавай, перад будучыняй. Але ж, кажу шчыра, гэта і вялікая раскоша. Дзе яшчэ можна набраць столькі станоўчай энергіі, каб актыўна рухацца, забываючыся на ўзрост? А калі ты яшчэ настаўнік літаратуры? Перажывеш усе пачуцці кожны раз як бы ўпершыню, акрылішся мастацкім словам, паднімешся вышэй над зямлёй, каб больш убачыць свету, яснасці. І вучні разам з табою захочуць падняцца вышэй, паспрабаваць сябе ў творчасці. Але з вучнямі трэба быць абсалютна шчырымі і разумець іх.

Гартае вялiкi зборнiк творчых работ дзяцей лiтаратурнага гуртка «Залатыя зярняты», надрукаваных у розных перыядычных выданнях i з замiлаваннем кажа: “Якi ж цудоўны свет дзiцячай творчасцi…”. Яна ўжо амаль дваццаць год кіруе літаратурным гуртком “Залатыя зярняты”. Мэтанакiраваная работа з гурткоўцамi забяспечвае стабiльныя вынiкi ў адукацыйнай дзейнасцi. Яе рабяты – пераможцы раённых, абласных i рэспублiканскiх конкурсаў, Міністэрства адукацыі, Міністэрства культуры. Каб вучань змог удзельнічаць у творчым працэсе, яго душа павінна быць напоўнена пачуццямі, ён павінен мець шмат добрых уражанняў. Таму рабяты часта падарожнічаюць з сваім кіраўніком па родным краі, бываюць на экскурсіях, у тэатрах, ля помнікаў загінуўшых у час Вялікай Айчыннай вайны. Аб некаторых экскурсіях вучні расказвалі на старонках “Настаўніцкай газеты”, вершы друкаваліся ў газетах “Звязда”, “Настаўніцкая газета”, “Шахцёр”. За ўдзел у акцыі “Нашчадкі вогненных вёсак”, арганізаванай газетай “Звязда” і адміністрацыяй мемарыяльнага комплексу “Хатынь”, на імя Галіны Уладзіміраўны прыйшла падзяка з Міністэрства інфармацыі РБ.

Кіраўнік імкнецца ўпэўніць вучняў, што намнога больш значыць гармонія ў душы, чым жыццёвая прыстасаванасць.

Кажуць, калі збярог першую маладосць, прыходзіць другая. Толькі больш мудрая, больш адчувальная, больш ахвярная. Зноў паўтараешся ў дзецях, унуках, вучнях. Галіна Уладзіміраўна перадала маладому пакаленню некалькі жыццёвых парад, правілаў, якія не дадуць згубіцца ў жыцці. Яны простыя: не быць прыстасаванцамі і не шукаць лёгкіх шляхоў, многа чытаць, памятаць, што чытанне – выратаванне ў цяжкія хвіліны жыцця i вельмі важна адчуць сябе грамадзянінам сваёй краіны.

Кожны дзень Галiны Уладзiмiраўны напоўнены творчасцю i натхненнем, энергiяй i духоўнасцю, радасцю i цеплынёй, яна выхоўвае добрыя чалавечыя якасцi вучняў: мiласэрнасць, чуласць, павагу да старэйшых.

Галiна Уладзiмiраўна чытае свой верш ” Плывуць аблачынкi адвеку у сiняй прасторы нябёс, плывуць, каб сказаць чалавеку, хай будзе акрылены лёс… “. А потым тлумачыць: “Праз усё жыццё памятаю словы свайго настаўнiка Фёдара Мiхайлавiча Янкоўскага, выкладчыка педагагiчнага iнстытута, прафесара, вучонага ў галiне беларусазнаўства. Ён вучыў нас, студэнтаў, што трэба жыць, каб не наслядзiць, а пакiнуць свой добры i светлы след на зямлi. Трэба быць чалавекам!”

Я вельмi хачу, каб нічога не знікла бясследна, каб засталася памяць аб простых людзях, якія хоць і не атрымалі сусветную славу, але пішуць вершы, выхоўваюць дзяцей, якія ўваскрашаюць родныя вобразы і грэюць душу, дазваляюць сэрцам дакрануцца да роднай зямлі.

Радзько Святлана Вiктараўна

Мечта стать учителем у Валентины Владимировны была с детства. Начала свой профессиональный путь 44 года назад в должности старшей пионерской вожатой.

Родилась Валентина Владимировна 8 октября 1958 года в д. Желтый Брод Солигорского района. Еще во время учебы в Мазурщинской восьмилетней школы, она почувствовала интерес к педагогической деятельности. После окончания Долговской средней школы Валентина Владимировна заочно учится в Мозырском педагогическом институте и работает старшей пионерской вожатой в Пузичской восьмилетней школе. Пионерские слеты, костры, участие в художественной самодеятельности и преподавание белорусского языка и литературы стало стартом педагогической деятельности Валентины Владимировны. Именно в эти годы она определила для себя важнейшие жизненные принципы: доброта, порядочность, обязательность, самосовершенствование. С 1976 года она является членом профсоюза.

С 1979 года по настоящее время Валентина Владимировна преподает белорусский язык и литературу в ГУО «Новополесский учебно – педагогический комплекс детский сад – средняя школа Солигорского района». На уроках она передает учащимся не только свои знания, но и взгляды на жизнь, идеалы, свою систему ценностей. Учит их любить свою Родину, гордиться своей историей, беречь белорусский язык. Валентина Владимировна является руководителем исторического музея «Беларуская хата», который был открыт под ее руководством в 1993 году. А сколько учительницей проведено интересных вечеров, литературно – музыкальных гостиных! Имея сценический талант, умеет его увидеть развить у своих учеников. Учащиеся Валентины Владимировны неоднократно занимали призовые места в республиканских конкурсах. Целеустремленность, трудолюбие и удивительная доброта в характере Валентины Владимировны помогли ей раскрыться в профессиональном плане и заслужить уважение коллег. За время педагогической деятельности Валентина Владимировна Сницаренко. награждена Почетными грамотами областного и районного управлений образования.

Состоялась Валентина Владимировна и как мама – воспитала троих детей, которыми гордится.

«Учитель – это не тот, кто получил профессию, а тот, кто всю жизнь, несмотря на трудности, посвятил себя этой деятельности», - уверена Валентина Владимировна.

Т.Н.Литвинюк