Балаларға  өлеңдер

Мұзафар Әлімбаевтың шығармаларының көпшілігі бастауыш мектеп жасындағы балаларға арналған. Көңілді, қулықпен күлімсіреп, ақын жалқау, тәтті, тентек бұзақылар туралы айтады, сонымен қатар өз өлеңдерінде балаларды әділ, адал болуға үйретеді. Оның шығармалары оқырмандар алдында балалардың қарапайымдылығы мен тапқырлығын, олардың ұқыптылығы мен күлкілі қулықтарын, балалардың мәні мен жеделдігін аша алады. Өзінің және оған таныс емес балалардың өміріндегі эпизодтар, көзге көрінбейтін, бір қарағанда егжей - тегжейлі, байқаусызда естіген әңгіме-ақын осы материалға өзінің өлеңдерін құрастырады.

Мен тілалғыш баламын!

Буфеттен алып дәйім,

Ішемін балық майын.

Жаннұрша жалындырып,

Үй ішін сабылтпаймын.

Балақай мен қалақай.

Саяхаттап көрдік қыр,

Қырға бардық, тердік гүл.

Айқайлайды балақай:

-Алақай-ау, алақай!

Жапырақты үземін,

Гербарий ғып тіземін.

Ол бұтаны бас салды,

Міне, шатақ басталды.

Қарып қалды қалақай,

Жылап қалды балақай...

Дәрігер боламын!

Әже! Әже! Жатпашы!

Ауыр ойға батпашы.

Болайын мен дәрігер.

Десең:- Шипа дәрі бер! –

Дәрі жасап берейін.

Бәрін жасап берейін.

Ауыртпаймын әжемді,

Ауырмайсың, әже, енді!

Ай мен Ая

Айдың беті әппақ,

Аяның беті сатпақ.

Неге олай?

Ол былай

Бұл Ай

Аунамайды жерге,

Шомылады көлге.

Қомағай

Қомағай-ай, қомағай,

Қос қолдап-ақ соғады-ай.

Іс дегенде майысып

Солқылдайды қоғадай.

Санамақ

Бір дегенім- бір таяқ,

Екі деген – екі аяқ,

Үш дегенім – үшкір тіс,

Төрт дегенім – төрт бұрыш,

Бес дегенім – бес қатар,

Алты деген – алты атар,

Жеті – жердің жемісі,

Сегіз – төлдің семізі,

Тоғыз деген – төлбасы,

Он деген – он жолдасы.

Сан білмеген айта ма.

Санамақты қайтала!

Жалқаудың жауабы

- Ана есікті жаба салшы,

Ілгегін де сала салшы.

Жалқау әрең ыңыранды:

Жел соқпай ма,

Сол жаппай ма?!

Төлеген – береген

Көрші бала Төлеген

Жоғарыда тұрады.

Жұртқа қарап төбеден,

Балконына шығады.

«Төлеген бе? Төлеген –

Қолы ашық береген!» -

Десе досы қуақы,

Кәмпит жауар төбеден.