48. W drodze do Emaus

Łk 24, 13-33a

1. WSTĘP:

a1. Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej o sześćdziesiąt stadiów od Jeruzalem. (w. 13);

a2. Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. (w. 14).

B. OBRAMOWANIE:

1. Jednostka zewnętrzna (ww. 15-16):

kai egeneto… - Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, (w. 15a);

b1. sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. (w. 15b);

b2. Lecz oczy ich były jakby przesłonięte, tak że Go nie poznali. (w. 16).

2. Jednostka wewnętrzna (ww. 17-19):

c1. On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?» Zatrzymali się smutni. (w. 17);

c2. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało». Zapytał ich: «Cóż takiego?» (ww. 18-19a).

C. CENTRUM PERYKOPY

1. Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Ale po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.

(ww. 19b-21);

2. Nadto, jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli». (22-24);

1’. Na to On rzekł do nich: «O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?» I zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.

(ww. 25-27).

B’. OBRAMOWANIE:

2’. Jednostka wewnętrzna (ww. 28-29):

c2’. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. (w. 28);

c1’. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać wraz z nimi. (w. 29).

1’. Jednostka zewnętrzna (ww. 30-31):

kai egeneto… - Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. (w. 30);

b2’. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, (w. 31a);

b1’. lecz On zniknął im z oczu. (w. 31b).

A’. ZAKOŃCZENIE:

a2’. I mówili między sobą: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» (w. 32);

a1’. W tej samej godzinie zabrali się i wrócili do Jeruzalem. (w. 33a).